şiir

kendisini sevmediğim için taşlanmayı çayıma şeker atmam sebepli taşlanmaya denk bulduğum yazın türü.

ikisini de ortalık yerde ansızın belirtip linçlenesim geliyor, geçiyor sonra.

kafiyelerle büyü yapmaktır.
çünkü gerçek şiir akıldan bir an bile çıkmayandır. etkisinden kurtulamadığımızdır.
içimizden atamadığımızdır.


yazarların şiirleri başlığından alınmış bir büyü

mübalağa sanatıdır.

zeka işidir; hem yazmak hem anlamak.
kendim yazdığım için söylemiyorum yanlış anlaşılmasın doğrusunu söylüyorum.

akıl işi değil be...

hölderlin seviyesinde bir şairimiz yok...
bakıyorum da... niçe'nin hölderlin'e duyduğu hayranlığın etkisiyle henüz 15 yaşındayken yazdığı şiirler bile muhteşem. yuh abi yuh. insanı alıp götürüyor..
yahya kemal diyoruz da... hölderlin gibi bir adamın yanında nedir ki?

yalnız şu var, bizimkilerin güfte şairliğinde başarılı oldukları bir gerçek. çünkü burada durumu özetleyici bir şairlik tarzı söz konusu oluyor. bu yazma üslubunun çerçevesi ve kaldırabileceği şeyler belli olduğu için güftelerin dili oldukça temiz, açık ve aynı zamanda da yeterince derin olabiliyor.
klasik türk müziği besteleri için konuşuyorum.

klasik ev keki nasıl yapılır? sorusunun cevabı gibi. tarif açık ve belli.
ne zaman ki sen bir şeyi zenginleştireyim, renk, farklılık olsun diyorsun işte o zaman o sadelik, doğallık, güzellik bozuluyor.
türk şiiri de aynı böyle.

duygunun şişelenmiş hali.

bir delinin kuyuya attığı taştır. düşerse kuru, düşmezse yaştır.

“saatlerin aynalara yansıdığı andayız
aynaya yansıyan görüntünden aynayı kırmak isteyeceğin saatlerdeyiz
çirkinliğe üzüleceksin, bazen saçların güzel gelecek gözlerine
sevgilinin bir sözüyle kırılan gururun parçalanacak aynanın içinde

sen düşünürken güzel günleri
oturup düşünmekle yetineceksin
okuduğun raflarca kitapta kalacak sevinçlerin
sen hikayelerin sonuna notla koyamayan cinstensin
ve bilinir ki her nokta, yeni hikaye demektir
oysa çirkin görüntün aynadayken, senin hakkın sadece virgül diye düşünürsün.”

denemeler falan işte.

bir duvar var aramızda
dün yokken, bugün örülmüş
ve yarın ayakta duracak olanbir duvar var aramızda
benim bir adım yaklaşmak istedikçe
senin onlarca adım kaçtığınbir duvar var aramızda
senin bir tuğla daha ördüğün
benim ise tamamını yıkmak istediğim

kalbin ne denli şeyler kaldırabileceğini şiirler dahi ölçemedi.

bir dünya saçma sapan tanıma inat;acıdır, yalnızlıktır,mahremdir şiir. hiçbir şey demeden her şeyi anlatmaktır. ece ayhan'ın "şiirimiz mor külhanidir abiler,erkek emzirir" demesidir. var mı bu dizeden bir şey anlayan? ama keyif alan üç beş kişi vardır. laf aramızda muhteşem bir deyiştir. bir şairin en mahremidir. utanctir kederdir. mutluluğun şiiri olmaz. mutlu anlar yaşanır. acı unutulmaya çalışılır. deliliktir şiir sevgilidir,annedir.

şairlerde ressamdır bir bakıma. şu var ki, fırça yerine kalem, boya ve renk yerine sözcükler, tuval yerine sizin zihninizi kullanarak oluştururlar resimlerini.. okuduğunuzda algıladığınız resimdir şiir. kazılır belleğinize.. kimi kez kendi müziğini de duyarsınız okuduğunuzda..

asla bir rap degildir.

siir yalandir, anlamsizdir.

garip gurup metaforlarla suslenmis, ici bos suslu cumleler dizisidir.

can yücel,

20 yaş 35 yaş 40 yaş ve bugunki ben

-şunları bir araya toplayayım. bir güzel muhabbet edelim- diye düşündüm.

mutfak işinden de anlarım.
donattım sofrayı.
bayağı uğraştım.
hepsinin, ayrı ayrı ne yemekten, ne içmekten hoşlandığını iyi bilirim.
bayağı da para gitti.

birinin yediğini öbürü yemez.
ötekinin içtiğini beriki içmez.
dört kişilik sofra kurdum.

mumları da yaktım.
bak hepsi, erick satie severdi.
hatırladım.
müziği de ayarladım.

geldiler.

20 yaşında ben,
35 yaşımda ben,
40 yaşımda ben ve
bugünkü ben dördümüz.

birden 20 yaşımı, 35 yaşımın karşısına oturttum.
40 yaşımın karşısına da, ben geçtim.
yirmi yaşım, otuz beş yaşımı tutucu buldu.
kırk yaşım ikisinin de salak olduğunu söyledi.

yatıştırayım dedim.
-sen karışma moruk- dediler. büyük hır çıktı.
komşular alttan üstten duvarlara vurdular.
yirmi yaşım kırk yaşıma bardak attı.

evin de içine ettiler.

bende kabahat.
ne çağırıyorsun tanımadığın adamları evine…

can yücel

senin dudakların pembe

ellerin beyaz,

al tut ellerimi bebek

tut biraz!

benim doğduğum köylerde

ceviz ağaçları yoktu,

ben bu yüzden serinliğe hasretim

okşa biraz!

benim doğduğum köylerde

buğday tarlaları yoktu,

dağıt saçlarını bebek

savur biraz!

benim doğduğum köyleri

akşamları eşkıyalar basardı.

ben bu yüzden yalnızlığı hiç sevmem

konuş biraz!

benim doğduğum köylerde

kuzey rüzgârları eserdi,

ve bu yüzden dudaklarım çatlaktır

öp biraz!

sen türkiye gibi aydınlık ve güzelsin!

benim doğduğum köyler de güzeldi,

sen de anlat doğduğun yerleri,

anlat biraz!

sözcükler sanatıdır.

şiir

güneşin ışığı yüzümü okşarken,
rüzgarın sesi kulaklarımda çınlar.
gökyüzü mavisine boyanırken,
kalbimde senin adın yankılanır.

aşkın ateşi içimi yakarken,
gözlerindeki ışık beni sarar.
bir gülüşünle dünya güzelleşirken,
seninle olmanın tadı damaklarımda kalır.

lord megatron

gönlün dilidir.
az sözle çok şey anlatmaktır.

çizgisiz bakma sanatı.