şiir

youtube.com/@siirtasvirsaz?...

"korkulacak çok şey vardı! yaşam denen kavgada
pamuk ipliğine bağlıydık.
yaşam ve ölüm arasında ince bir çizgiydi gidip geldiğimiz,
sararmış ağaçların gölgesinde susmuş insanlar.
çocuklar kadar ürkek ve çocuklar kadar korkaktık!"

"gece ve gündüz takip ederken birbirini,
ben güneşin aydınlığına ve gecenin sessizliğine karışıyordum
dertsiz zamanlarımı iple çekiyor,
başıma yıkılacak yanılgılarımdan kaleler inşa ediyordum.
ilk değildi bu!
yaşanan her şey süregelen yalnızlığım bir parçasıydı;
yalnızlık ömür boyu sürecekti..."

hayat denen zindanda iki yürek çarpar tek parça
bu işin cilvesi budur, bir varsın ve bir yoksun
unutulmuş mektuplar sarar seni gözyaşlarıyla
ancak unutma gün bir dönencedir beklersin durur
gidenler gelir, gelenler gider ama sen bir başına beklersin
hiç gelmese bile......

beynimin şiir ile ilgili kısmı yok sanırım, allahu teala onu koymamış. o kadar uzağım yani... ne okumayı, ne dinlemeyi zıvırr.... kaç hatun bak bunu ben yazdım diye şiir okudu yada yazdı bana, ben o arada müstakbel nudeyi bekliyordum...yada sarhoş olmasını...
pisliğin tekiyim ben abidin...

depresyonda ve duygusal çöküntüde olan yıkıkların sığındığı şey.

her büyük şairin bir kötü bir şiiri vardır. ( lord megatron hariç! )

"efni'l-cedid tekellüb eş-şemsi
ve tulu'hi min heyse la tesma
ve tulu'hu beyda' safiye ve gurubeha
sefra'u kel-veres"

"gunesin dönüşü zayiflatildi, ve dogdu, batmadigi yerden,
ve onun dogusu saf beyazdir,
ve batisi, zerdecal gibi sari."

bu siir, mekke'de bulunan alttaki kaya yazitinda geciyor. kayaya bu siiri yazan kisi altina da soyle 1 not birakmis;

"ve ketebe ebu cafer bin hasan el-hasimi, sene temaniye ve tis'in"

"ve bunu (bu kayaya bu yaziyi) ebu cafer bin hasan el hasimi, 98'ci senede yazdi." yani hicri 98, miladi 716-717.

ilginctir ki bu kaya yazitinda gecen bu siir, islam tarihi kitaplarinda da gecer. mesela ibn kuteybe, bu siiri nakledip, islam oncesi doneme, yemen krali tubba'ya atfediyor.

yani siir cok eski 1 arap siiri ornegi olabilir. bu durumda bu siiri, bu kaya yazitini yazan ebu cafer yazmamistir, sadece nakletmistir.

yazitin resmi:



bu yazitin da gectigi islam oncesi donem siirleriyle alakali ilginc 1 makale

bin fersahtan duyarım kimle gülüştüğünü,
alnından öz kardeşim öpse ben irkilirim.
değil yalnız ardına kimlerin düştüğünü,
kimlerin rüyasına girdiğini bilirim.

faruk nafiz çamlıbel-allah'a ısmarladık
işte şiir budur.

tanım: türk edebiyatında çoğunlukla aşk, yalnızlık, ölüm, toplum gibi temaların işlendiği yazı türü.

harbiden güzel bir şiir yazmak için melankolik bir ruh haline sahip olmak gerektiğini düşünüyorum. şu an şiirlerini severek okuduğumuz çoğu yazar öyledir. ahmet haşim, ümit yaşar oğuzcan, atilla ilhan, can yücel, nazım hikmet gibi ünlü şairler hep hayatta bir zorlukla karşılaşmışlardır. ya
imkansız birine aşık olmuş, ya birini kaybetmiş ya da bir konuda haksızlığa uğramışlardır.

mesela nazım hikmet bu kadar kötü bir hayat yaşamasaydı, bu denli güzel şiirler yazamazdı. tabii güzellik görecelidir fakat çoğu kişi şiirlerini güzel kabul eder.*
ya da ahmet haşim, ümit yaşar oğuzcan ve atilla ilhan gibi şairler. bu kadar melankolik bir ruh haline sahip olmasalardı, tabii kötü şeyler yaşamış olmaları da cabası. bu denli güzel şiirler yazamazlardı.

bence, özellikle aşk, yalnızlık, ölüm gibi temaları şiirde işlemek için, tabiri caize, dibe vurmuş olmak gerekir. yoksa güzel bir eser ortaya çıkmaz.

suslu cumleler kurup hicbir sey anlatmama sanati

sağımda, solumda, önümde, arkamda çeşit çeşit renk
birbirine karışmış cıvıltılı ve umutlu sesler
bir benim etrafıma mı çevrili gri kafesler?
geniş, ferah bu soğuk mevsimde bile hava
genişliğin, ferahlığın, mutlu bedenlerin, bolluğun ortasında
bir ben miyim çektiğim her nefesle yok olan?
yararsız ve zararsız, yabancı bir madde miyim ben?
kana adamakıllı karışamadan vücuttan çekip giden
gölge miyim kimsenin kavga etmeye tenezzül etmediği?
etrafımdan sökemediğim gri kafesten mi aldım rengimi?

antik 1 meslek ve sanattir.

yıllar önce cüneyt arkın diyordu,

şiir bileceksin,
coğrafya bileceksin,
ahenk bileceksin,
müzik bileceksin,
dil bileceksin,

neler sayıyordu başka.

ben cüneyt abimize inanırırım...

şiir ve şair olmak için.

hiçbir derde deva değil bu şiir dedikleri, olsun, zaten biz de yara olsun diye okuyoruz.

beni derinden yaralayan, enişten duygularımı tümüyle açık eden, edebiyat dünyasında çığır açan o muhteşem şiir;

ruhundakileri disavurma sanati. 1 insan gazoza dahi siir yazabilir isterse. evet.

duymaya başladığım an bayılırım. olduğum yere.

duyguları kağıda dökme sanatıdır. kelimelerin kifayetsiz kaldığı yerde şiirler yetişir imdadınıza.

sanma ki derdim güneşten ötürü;
ne çıkar bahar geldiyse?
bademler çiçek açtıysa?
ucunda ölüm yok ya.
hoş, olsa da korkacak mıyım zaten
güneşle gelecek ölümden?
ben ki her nisan bir yaş daha genç,
her bahar biraz daha âşığım;
korkar mıyım?
ah, dostum, derdim başka...

çok sevdiğim, sıklıkla okurken de kendimi bulduğum edebi tür. birçok ünlü şairin şiirlerini okurum, bana kendimi iyi hissettirir. çoğu okuyucu gibi başka dünyaya giderim sanki.

bir dönem yani birkaç yıl önce çok özel şiirler yazardım. dijital günlük gibi karaladım da diyebilirim, öznesi benim için özeldi. duygusal bir bağ. yazdıkça karşımdakine itiraf edemediğim bazı şeyleri sanki rahatlıkla anlatmış oluyordum. mahcup, bazen de cesur davranamadığım yanımı o noktada attığımı hissederdim. fakat bilahare şiir yazmanın bana şifa vermediğini fark ettim. içimdekileri daha da tetiklediğini, büyüttüğünü anladım. tetiklendikçe kalbimdekini daha çok kazımışım. biraz bunlardan uzaklaşabilmek, belki de kaçmak için karalamaktan imtina etmeyi tercih ettim. bir süredir yazmamak bana iyi geldi ama iyi şairlerin kalemine tanık olmak bambaşka… o büyüye kapılmayı çok seviyorum.