6 şubat 2023 gaziantep-kahramanmaraş depremleri

canımız hala yanıyor.

ölenlere rahmet kalanlara başsağlığı dilerim. allah bir daha yaşatmasın.

üzüntüsünü, acısını yalnızca sosyal medya üzerinden gösteren insan topluluğu gibi değilim, hiçbir zaman da olmadım. yaptığı iyilikleri, yardımları storylerinde paylaşan insanlardan da olmadım. yapıyorsam, gizliden gizliye vicdan terazimle yaptım ne yaptıysam. çok şey yapabildim mi, tabii ki hayır. gönül isterdi ki her şeyi yapayım. gideyim, yardım edeyim. yapmak istediğim birçok şey vardı, hala da var. keşke elimden daha fazlası gelseydi. kızıyorsam kendime, fazlasını yapamadığım için kızıyorumdur.

kalbim, oradaki tüm insanlarla bir atıyor. acım bir olamasa da ruhen ve kalben onlarlayım...

#2859953 buradaki çoğu yoruma katılıyorum. ülkede bir kesim var ki duygusal editler ve fotoğraflarla beraber insanların acıları üzerinde tepinip prim kasıyorlar. fakat önümüzde istanbul depremi varken neredeyse ülkenin büyük çoğunluğu faylar üstünde otururken depremin her allah'ın günü konuşulması gerektiğini düşünüyorum. acıya acıya hatırlaya hatırlaya da olsa. her gün konuşalım ki bir gün buradan birbirimiz için yardım toplamak zorunda kalmayalım.
neyse, depremde vefat edenlere allah rahmet eylesin ailelerine sabır versin. sorumluların cezalarını çektiği bir türkiye'ye sahip oluruz umarım bir gün. o güne kadar enkaz altında sela dinlemek zorunda bırakılanlar için öfkenizi diri tutun. depremden bir iki gün sonra çekilmiş bu fotoğrafı da unutmayın.

depremden önce yapımı başlayan ama depremden sonra (adana'da) depremden etkikenip çatlayan bazı duvarların çatlaklarını sıvayla kapatan işçiler gördü bu gözler. kader filan değildi hiç. insanları birer et parçası olarak gören ve onlara değer vermeyip sadece para için her şeyi yapmaya hazır olan müteahhitlerin suçuydu bu. ne desem yetersi kalacak. ama bir yandan da söylenecek söze gerek yok. gördük her şeyi; neler olduğunu, neden olduğunu...

1 sene gecmiş, koskoca 1 sene... hayat bir günde ne kadar değişebilir? şimdi depremin sabahına geldiğimiz anneannem gille yasıyorum. ilk gün buraya geldiğimizde mahallenin yüzde 85 i çökmüştü. insanlar evlere sesleniyordu. sesimi duyuyor musun... bi enkazın basında 8 aylık hamile kuzenim teyzesi ve ailesini bekliyordu. haberler bir şekilde geldi yavaş yavaş. arkadaşlarımız aramızdan ayrılmış, sağlıkçı ebeveynler yanınıza gelemiyor. bir bakmışsınız üstünden 5 ay geçmiş. il dışı olmuyor. hiçbiri evine benzemiyor. tekrar dönüyorsun. herkes dönüyor yavaş yavaş. artık herkes tüm gücüyle iyileşmeye destek olmaya calısıyor. çünkü karşındakilerin hepsi en sevdiklerini kaybetme korkusunu iliklerine kadar hisseden insanlar. 1 sene geçiyor. en trajiği de her şeye rağmen hayatın devam ediyor oluşu. ailesini, evini, uzuvlarını kaybetmiş birine gel de de bakalım hayata tutunmak zorundasın diye. 6 şubat birilerini 1 gecede çok güçlü olmak zorunda bıraktı. umarım en güzel gelecekler gercekten iyiler için olur.

bir yıl geçmiş ama ben haftada üç beş kere bu deprem için geceleri ağlıyordum. bir de bu depremi yaşayanlar, yakınlarını kaybedenler için durum ne kadar acıdır. keşke bir daha olmasa diyeceğim ama olacak. maalesef. bunun çok daha büyüğünü marmara depremi olursa yaşayacağız. bu depremde sağ kalanlar da bizi kurtarmak için koşacak. çünkü biz birbirimize koşan bir halkız. kendi kendimize yuvarlanıp gidiyoruz. bu kadar insanın acısından ders alınmadı, alınmayacak. yine para ve rant için canlar satılacak. umarım 6 şubat günü bu acıyı yaşayanların hayatında son acıları olur. bir daha hiç üzülmesinler.

bizzat yaşayıp gördüğüm binlerce insanın son sabahı olmasına sebep olan felaket. çoğu kişinin sevdiklerini gördüğü son gün. gördüğü son aydınlık. binlerce insanın sevdikleriyle geçirdiği son gündü bugün.
en kısa aydı ama en uzun acıları yaşattı şubat.
o gün yaşanan acının, korkunun, endişenin hiçbir tarifi yok. hiçbir lisanla açıklanamayacak kadar çaresizce acı veren bir dakika,bir gün belki de bir yıl. saniyelerim bile yıllar gibi sürdüğü geçmeyen o anlar. kimi insanın ağlayarak feryat ederek kimininse donup kaldığı ne yapacağını nasıl başa çıkacağını bilemediği bir acı.
her yıl aynı korku ve acıyla geçicek o gün için tek temennim; allah tekrarını yaşatmasın kimseye.
kmse o çaresizliği tatmasın.
kader ya diyip geçiştirmeyin lütfen. gerçekten her türlü imkan sağlansaydı her türlü kontrol denetim yapılsaydı ona rağmen bu kadar büyük hasarlar, kayıplar oluşsaydı olsaydı işte o zaman belki kader denilebilridi.

koskoca ülkeyi koskoca bir cenaze evine dönüştüren, nedeni doğal ama sonuçları doğal olmayan afettir.
o kadar çok insan kaybettik ki ailesini ya da yakın akrabalarını kaybetmeyen en alakasız insanların bile yaşamının bir döneminde yolunun kesiştiği, tanıdığı, tanış olduğu birilerinin hayatını kaybettiği bir felaketti. kayıpların bu akıl almaz boyutta oluşu, öyle zannediyorum birçoğumuzda da alışılmadık bir psikolojik sınıra dayandığı için hala daha bu duygu durumunu doğru tanımlayamıyoruz. bu yüzden birçoğumuzun gündelik hayatındaki istisnasız sıradan her gününün sıradan herhangi bir anında bile zihnimizin bir köşesinde, kendini hatırlatıyor.
yani hala daha enkaz kalıntılarından çıkan hediye kartları, küçük notlar, gelecek veya beklenti göndermeli objeler bile biz geride kalanların belki körelmiş belki sağır ya da beceriksiz yüreklerimizden çok daha fazla kendi adresilerini ve yaşananları sahipleniyor gibi.
geçenlerde bir yerlerde, çadır kentlerde yaşanan akıl almaz olaylar, taciz tecavüzler, kaybolan çocuklarla ilgili haber başlığı benzeri bir şeyle karşılaştığımda, cesaret edip de içeriğini okuyamadım. ya da daha ilk kısmıyla başa çıkamadığım bir kabusun devam eden uzantılarını alıp nereye sokacağımı bilemedim.
bu depremin yanı başımızda kapısı kilitli karanlık oda olan bir tarafı var. görmezden gelerek, yok sayarak önünden, etrafından dolanıyoruz ama o kapıyı açıp da bir kez olsun içeriye doğru düzgün bakamıyoruz. kendim de dahil hepimiz için bu kadar çabuk normale dönen bir hayatı başka türlü açıklayamıyorum çünkü hayatın doğal akışı böyle değil. çünkü hala enkaz altından çıkan eşyalar da dahil hiçbir şey normal değil.

aradan geçen bir yıla bakınca unutmak için çok uzun bir zamana ihtiyaç olmadığını anlıyorum. ilk gün çektiğim bir fotoğrafı paylaşıyorum, o soğukta gün doğana kadar dışarda ateşin önünde oturduk. tabii ki en kötü yerde değildik ama korkusunu fazlasıyla hissettik.

hayatını kaybedenlere allah rahmet etsin geride çok kimse kalmadı ama kalanlara da sabır dilerim. hayatını kaybedenler için bir gram içi yanan herkesin başı sağolsun.

buraya bir paylaşım yapmayı borç bildim. geçen yıl bizi merak eden sözlük yazarlarını aradan uzun zaman geçtikten sonra görmüştüm o vakitler aklı bizde olan herkese de çok teşekkürler tekrardan.

hayat kısa her ne kadar uzun gibi görünse de çok kısa kıymetini bilelim.

büyürken su dökmediğiniz ağaca çivi çakmayın.

hafızamı kaybetsem bile unutmayacağım, içimde sorumlularını ellerimle paramparça yapsam da soğumayacak bir nefret yaratan 2 şey var.

birincisi iletişimin en önemli olduğu anlarda internet ve telefon şebekelerinin kasten kesilmesi.
ikincisi hatay'a belediyesi chpli diye ne ilk anlarda ne de sonrasında ve ben bu satırları yazana kadar yani tamı tamına 1 sene boyunca kasten yardım edilmemesi ve en tepedeki sorumlusunun ''yardım istiyorsanız bize oy vereceksiniz'' demesi.

tüm kemiklerini kırsam, derilerini ellerimle yüzsem, etlerini ellerimle lime lime etsem nefretim dinmeyi geçtim, bir zerre bile azalmayacak size karşı.

o gün de evimde sağlam, sıcak, yemeği olan evimdeyim diye çok utanmıştım uzun zaman. sonra hiç unutmadım elbette ama insanoğlu önce kendi nefsi ya, yüreğim dayanmıyor deyip, günlük hayatıma devam ettim hep. ama son bir haftadır senesi yaklaştıkça ben tarif edemeyeceğim bir burukluk ve üzüntü halindeyim. dokunsalar ağlayacağım ve dokunmadılar ama ben yine de gizli gizli ağladım. hala utanıyorum, hala sağlam, sıcak, yemek olan ve yakınlarını toprağa vermemiş birisi olmaktan utanıyorum. üzülmeye hakkım var mı emin değilim. bu acıyı yaşayan insanların yaşadığı kıyameti yaşadım ya üzülmeye bile hakkım yok.

yetemedik de zaten. halk olarak çabaladık. hep çabalarız zaten ama devlet gücü.... neyse üzüntümü sinire dönüştürmek istemiyorum bugün. onun da sırası gelecek.

bu felâketi yaşayan herkesi tüm samimiyetimle kucaklıyorum. başka türlü duygularımı ifade edemiyorum. biliyorum hakkım yok ama çok üzgünüm.

bir devlet yönetiminin, dolmuş hattından çok fay hattı ile örülmüş bu kadar riskli bir coğrafyada imar savaşı vermek yerine imar barışı uygularsa sonucunun nasıl bir felaket olacağını dünyanın görmesine sebep olan büyük trajedidir, toplumsal bir travmadır.

çok canlar yandı çok. allah tekrarından korusun.

ders alındı mı? maalesef ve elbette ki hayır.

tekrar başımız sağolsun.

sözün bittiği yer....

kayıplarının artık ölü kabul edildiği tarihe geldiğimiz depremlerdir. 'burada devlet yok.' çığlıklarıyla, kesilen internetle, bir türlü gönderilmeyen orduyla, bir tane bile olmayan istifayla, gönderilen yardımlarla reklam yapılma çabasıyla**, araba/bisiklet ile taşınan ve toplu gömülen* cenazelerle, yanında feryat eden vatandaş sanki yokmuş gibi yüzsüzce telefonu ile ilgilenen nurettin canikliyle, çeşitli ülkelerin reddedilen yardım talepleriyle, yardım önerisinde bulunan madencilerden izin sorulmasıyla, enkaz altındakilerin sesini duymaya çalışan görevlinin elinden telefonu kapıp kameralara şov yapan p.. kurusu bakanla*,iktidara oy vermeyen hatay'ın tehdit edilmesiyle, koca 1 yılın ardından 'ek kat çıkma izni'nin hâlâ bir vaat olarak verilebiliyor olmasıyla ve daha nice rezillik ile hatırlanacaktır.

gayet de tabiidir ki başımıza gelen her felakette olduğu gibi bir gram ders alınmayacaktır.

allah'tan dileğim, bu depremlerden maddi manevi zarar gören çocukların bir gün bu memleketin başına gelmesi yahut savcı falan olmalarıdır. inşallah bu mümkün olduğunda bu felâkette parmağı olanlar hâlâ sağ olurlar, ciğerleri ancak bu şekilde layığı ile sökülebilecektir. başka herhangi bir kişinin soracağı hesabın samimiyetine inanmıyorum ben.

buraya yazıp yazmamak için çok düşündüm ama belki dillendirirsem bu gece ki ağlamam diner diye yazacağım.
depremde bir çok arkadaşımı ve bir çok akrabamı kaybettim. aralarından sadece bir tek kuzenim hayatta kaldı onada saatler sonra ulaştık. şuan durumu iyi ama nasıl iyi annesini babasını ve kardeşlerini kaybetti, tek o kaldı o aileden onunda maalesef iki bacağı ve bir kolu ampüte edilmek zorunda kaldı. yaşadığı şeyi anlamak çok zor anlamaya çalışmak ise yetersiz. psikolojik olarak hala çok zorlanıyor ancak elimizden geleni yapıyoruz o da ne kadar yeterli geliyor bilinmez.
arkadaşlarım bir çok sınıf arkadaşım artık yok, gülüp eğlendiğimiz o sıralar boş anılar acı verici ve hepsini çok özledim. gittiğiniz yer umarım çok güzelliklerle doludur.
o gün o sabah uyuyamayıp haberleri izlerken gelen son dakika bilgisiyle ulaşmaya çalışmıştım ancak maalesef vefatlarını bile günler sonra öğrene bildik.
ne desem boş, insanın en büyük çaresizlik anı.

bunu burada hiç söylemedim ama benim depremzede iki çocuğum var her ay elimden geldiğince ihtiyaçlarını karşılamaya çalıştığım, manevi olarak yanlarında olmaya çalıştığım, ablalık abilik yapmaya çalıştığım. biri şuan 10 yalında bir diğeri 15 iki güzel çocuk.
üzerinden ne kadar zaman geçsede her şey hala aynı. demek istrdiğim eğer sizlerinde imkanınız varsa mutlaka sizlerde birilerine ulaşabilir, birine abilik ablalık yapabilirsiniz en azından yüklerini hafiflete bilirsiniz. eliniz geliyorsa mutlaka birine uzatın çünkü hala yaralar açık ve hiçbir zaman kapanmayacak.

işin siyasetini aşağıda bir yana bırakarak, herkesin tekrar başı sağolsun diyorum. özellikle hemşerilerime çok çok sarılıyorum, onlar kendilerini bilirler..

sabah 4 sularında ders çalışmak için kalmıştım. yarı uyanik yarı uykulu halde doğruldum. bir anda ayaklarımın titremeye başlamasıyla eşyaların devrilmesi lambanın yerinden cikarcasina birbirine vurması arasında donup sadece izleyebildiğim üstünden 1 yıl geçmiş olan ağır bir olaydı. halen en ufak bir titreşimde kasılıp kalıyorum aniden tetik haline geçiyorum. vefat edenlerin mekanı cennet olsun.

hayatımıza anlam katan insanları ölüme teslim ettikçe insan bir durup düşünmüyor değil. ölümü hatırlamak, gidenlerin yerini dolduramasak da ayakta durmaya çalışmak gerçekten zor oluyor.

"hayatımıza anlam katan insanları ölüme teslim ettikçe..." demiştim. ya o insanları aynı anda ya da kısa bir zaman aralığında teslim ettiğimizde? mesela bir yıl evvelki akılalmaz depremlerde kendisi dışında ailesinin tamamını ya da tamamına yakınını kaybedenler; depreme evin farklı yerlerinde yakalanıp gün geçtikçe açlığa, susuzluğa ve soğuğa dayanamayan çocuklarını birer birer kaybeden ebeveynler; çocukluğunu birlikte geçirdiği arkadaşlarının artık bu hayatta olmadığına kendisini bir türlü inandıramayanlar; ailesinin yarısından fazlasını toğrağa verdiği halde depremde aşırı derecede susuz kaldığı ve vücudu bu yüzden gözyaşı üretemediği için ağlayamayanlar ve daha nicesi... bu tarif edilemez acılar içindeki insanlara metanet diliyorum. keşke metanetli olabilmelerini sağlayabilsem, sağlayabilsek...

depremdeki ihmallere, ihmallere sebep olanlara ve bundan en ufak derecede rahatsızlık duymayanlara bir şey demiyorum. insanların ölümüyle prim kasan, bu işlere bile siyaseti karıştıranlara ne desek boş.

daha bir kaç saat önce hatay'a kamyon göndermek için yazışıyorduk.
gıda, kıyafet, ayakkabı ve bebek eşyası toparlayıp haftaya çarşamba kamyonu yola çıkaracağız inşallah.
bir yıldır her gün ilimize yerleşen depremden etkilenmiş ailelerin eksiklerini gidermeye çalışıyoruz.
kimi zaman ampute edilmiş bacağın acısına ortak olmaya, kimi zaman psikolojisi çok bozulmuş bir teyzenin yanında olmaya çalışıyoruz.
365 hatta 366 gün geçti üzerinden, görünen o ki acıları ilk günkü kadar taze, eksikleri ilk günkü kadar çok ve çevreleri her gün daha küçülüyor.
unutmayacağız diye tweet atanlar, post paylaşanlar çoktan unuttu bilesiniz. köhne evini, işine yaramayan eşyasını verdiği için kendini aziz ilan edenler sessizce uzaklaştılar. orada kalanlar zaten yalnızdı da başka şehirlere göçmek zorunda kalanların da yanında kimseler kalmadı.
burs vereceğim diye söz verenler, tedavisini ben üstleniyorum diye hava atanlar, eşyasını alacağım, evini bulacağım diyenler buhar oldu uçtu.
kusura bakmayın, bunları bilmenizi istiyorum çünkü 7 şubat'tan bu yana depremden etkilenenlerle iç içeyim ve durum böyle.
artık para elime gelmeden bursa, eşya eve yerleşmeden vaade, tedavi başlamadan verilen söze inanmayacak kadar çok kandırıldım.
bir avuç insan kaldık, her gün biz de azalıyoruz üstelik.
bahsi geçen deprem öyle büyük, öyle şiddetliydi ki kmlerce uzaktaki evlerde duvarları çatlattı. o sarsıntıyı yaşamayana anlatmak mümkün değil, ateş düştüğü yeri yakıyor elbette ama ne olur depremi bire bir yaşamış kimselere destek olmaktan vazgeçmeyin.
maddi, manevi yanlarında olun. bir kitap, bir papuç, bir gıda kolisi de onlar için diye bütçenizde yer açın. düzenli bağışçı olmasanız bile gönlünüzden kopanı bu bölge için ayırın.
depremden 12 ay sonra bile ayakkabısı olmayan bir çocuğun vebali hepimizin boynunadır bilesiniz.