6 şubat 2023 gaziantep-kahramanmaraş depremleri

11 ilin sallanıp 81 ilin yıkıldığı,binlerce kayıp milyonlarca yaralının olduğu, kış gününde bizi cayır cayır yakan acı günün yıl dönümü bugün. canı yanmayan bir vatandaşın bile olmadığı, gözyaşı dökmeyen bir allah'ın kulunun kalmadığı felaketin 2. yılında hayatını kaybeden canlarımıza allah'tan rahmet, sevdiklerini kaybeden kalbi yaralı kalan vatandaslarimiza sabırlar dilerim.

yeri gelmişken sövmeden geçmeyeceğim. o bağış olarak aldığı çadırları depremzedelere parayla satmaya çalışan kızılay başkanı, deprem olduğu zaman borsada işlemi durdurmayan devlet yetkilileri, insanlar göçük altındayken internete bant daraltması uygulayan bddk mı ne boksa sizi de ve yaptığınız namussuzlukları da unutmadık.

size küfür ve beddua etmekten yoruldum, bir işe de yaramıyor. bildiğim tek bir şey var ki kılıç olsaydım hepinizi bir an bile düşünmeden ortadan ikiye bölerdim. adi şerefsizler.

hayatını kaybeden vatandaşlarımızı saygıyla anıyor, geride kalanlara güç ve sabır diliyorum.

unutmak yok, affetmek yok, helalleşmek yok.

felaketin değil, cinayetin tarihi.

maalesef mukadderat diyerek açıklanmaya çalışılmış, öncesinde gerekli önlemler alınmamış, geliyorum diyen deprem karşısında depreme dayanıksız yapılar için imar affı çıkarılmış, geldiğinde de maalesef hazırlıksızlıklarımız her aşamasında kendini göstermiş, ulusumuzun acı ve unutulmaz tarihidir. bugün sorulması gereken soru şudur, bu acı tecrübeden gerekli dersler çıkarıldı mı? yoksa bir sonraki deprem ve depremin aldığı canlar için de mukadderat açıklaması yapmakla mı yetineceğiz.
bu acı tabloları yaşamak neden bizim kaderimiz oluyor.. neden? insanlar artık bunu sormayı ve itiraz etmeyi öğrense ve haklı tepkisini gür bir sesle ortaya koyabilse..

ölmek istemiyoruz, alınmamış önlemler sonucunda, ihmaller sonucunda ölmek istemiyoruz.

evlerimiz yıkılmasa da diken üzerinde, evlere giremeden geçen günler hatta aylar.
hiçbir evin ışığının yanmadığı, şehirlerin ıssızlaştığı, canhıraş yardımlara koşulduğu, ne hikayelere şahitlik edildiği, en acı hatıraların zamanı.

şehirleri, evleri yıkılanların, ailesinin tamamını kaybedenleri düşündükçe bizim yaşadıklarımızın sadece korkudan ibaret olması da cabası.

aslında çok tetiklendiğim için ne okumak istedim yazılanları ne de bir şey yazmak istedim ama kendime engel olamadım.

kaybettiğimiz herkes için baş sağlığı dilerim. bir daha asla ama asla yaşanmasın böyle bir şey.

tüm bu rezillik, ihmaller, rantçılık içinde 6 şubat günü insanlığa olan inancımı artıran, ufak bir umut kırıntısı beslememe sebep olan şeylerden bahsetmek istiyorum. çünkü bence herkesin bu umut kırıntısına ihtiyacı var. korkunç bi olay üzerinden pozitiflik satmaya çalışmıyorum. aksine belki bu umut kırıntıları dediğim şeyler bazı insanları daha da sinirlendirebilir yetkililerin yetersizliğinden, bunun da farkındayım. ama ben o günü düşündükçe minnetle andığım insanları anlatmak istedim.

sabah 4'teki sarsıntı ile evden çıktıktan sonra uzun süre sokakta bekledik ama soğuk ve yağış dayanılmazdı. bu bölgede "taziye evi" diye bir şey vardır, çoğunlukla tek katlı binadan oluşan salonlar. bazı arkadaşların oralara gittiğini duyunca biz de gittik. kimdi bilmiyorum ama orta yaşlı bir adam, muhtemelen mahalleliyi iyi tanıyan biri, durumu iyi olduğunu bildiği kişilere görev dağılımı yapıyordu. bebek bezi, süt, erzak vs herkese bir şeyler alma görevi verdi ve o taziye evindeki çoğu çocuklu ailenin ihtiyaçlarını karşılattı. o anda ben hiçbir şeyin farkında değildim bu arada. böyle bir felaket anında ne görseniz normal karşılıyorsunuz galiba.

sonra başka bir arkadaş, yine yakınlardaki bir okulda çay olduğunu söyledi. evet çay. soğuktan mahvolmuşuz ve sırf o çay için taziye evinden çıkıp okula geçtik. o bir bardak sıcak çay... geceyi de o okulda geçirdik. o okulun müdürü. gözümün önünde belediyeyi arayıp okulumda 500 kişi sığınmış durumda buraya çorba göndereceksiniz. bahçemde yer var çadır kuracaksınız diye kavga etti. ne müdürler biliyorum okulunu bile açmayan. o müdürü ne zaman hatırlasam, evet diyorum iyi insanlar hala var.

bir de ben tüm bunları yaşarken normal sözlük kitap kulübünden arkadaşlarımın desteğini hiç unutmuyorum. sadece sözlükten gördüğün birini evine davet edebilecek kadar desteklerini sunmaları insanın mental gücüne çok katkıda bulunan bir şey oluyormuş.

çok üzgünüm tüm bu yaşananlara. bir deprem felaket yapan ihmalkarlıktır. adalet yerini bulur umarım.

son olarak, birini incitecek bir şey yazdıysam özür dilerim. yazdıklarımı tekrar okumaya gücüm yok.

bu fotoğraf... her şeyi anlatıyor....

bir öncekini unutmamıştık daha. her yıl 17 ağustosun yıl dönümünde "depreme hazır mıyız" temalı programlar yapıldı. yıllar geçti ama her program sonunda "hazır değiliz" sonucu çıktı. yani sadece konuştuk yıllarca. 25 yıl boyunca böyle sürdü bu. kimse kimseye hesap sormadı, kimse kimsenin yakasına yapışmadı. söylemesi acı ama giden gittiğiyle kaldı.

ülkede hiçbir şey değişmedi çeyrek asırda ve bu sefer başka yerden vurdu afet. yer başka olsa da sonuç aynı. şimdi biraz da bunu konuş türkiye. biraz da bundan ders alma. ne zamana dek? bir başka yerde yenisi olana dek...

"bu ülke deprem ülkesi" cümlesi süs olsun diye çıkmadı ortaya. bu bir gerçeğin özeti. anadolu durduğu yerde duran sağlam bir plaka değil. bugün bu iki depremin yıl dönümlerinde yas tutuyoruz, yarın aynısı mesela ege'de olana dek bekleyecek miyiz? ne yazık ki cevap evet. birileri kader, fıtrat falan gibi alakasız kelimelerle geçiştirecek, birileri de ikna olup boyun eğecek. bu ülke bu kafayla gidecek. yönetenlerde suç var da halkta hiç mi yok? aslında suçun büyüğü bizde. bize, bizim izin vermediğimiz hiçbir şeyi yapamayacaklarını anlamamakta ısrar ediyoruz.

konuştukça sinirleniyorum.

artık umarım önlem alınır demiyorum çünkü hiç umudum yok. umarım bir daha deprem yüzü görmeyiz diyorum çünkü işimiz allah'a kaldı.

hepimizin başı sağ olsun. kalanlara sabır dilerim. inşallah bu son olsun.

her ne kadar deprem doğal bir afet olsa da, tekrarını ve benzerini asla yaşamamak dileğiyle.
çünkü, yaşayınca görüyoruz ki bununla baş edebilecek kadar akıl ihsan sahibi bir devletimiz, dolayısı ile de böyle bir toplumumuz yok.
bizim firsatcilarimiz ve sahtekarlarimiz bol.

herkese tekrar geçmiş olsun.
hâlâ cadirda yaşayan binlerce insan var ve hava yine çok soğuk...

bugün sakin kalmak gerek, sessiz olmaya çalışmak gerek ve mümkünse eğlenmemeye çalışmak gerek diye düşünüyorum.
böylece kendimizden, ailemizden olmayan çaresizlik içerisinde kaybettiğimiz bu insanlara saygısızlık etmemiş oluruz sanki.
bilemiyorum.
ne diyeceğimi, ne söylesem ne yapsam bunu nasıl hafifletebileceğimi yada böyle birşeyin mümkün olup olmayacağını gerçekten bilmiyorum.
bildiğim tek şey çaresizliğe mahkum edilmiş bir ülke olduğumuzdur. aslında hiç çaresiz olmadığımız ve her imkanımız olduğu halde!
çok üzgünüm.

bu ülke defalarca aynı felaketleri yaşadı, hangisine hazırlıklıydı?

onca insan öldü, hangisinden ders alındı?

sadece bir tanesi utanıp istifa etti mi?

malzemeden çalan, oraya kahkahayla gidip dönen, kolilere saçma sapan şeyler koyan, hırsızlık yapan, çadırları parayla satan, gerçekten yardımcı olmaya çalışanları karalayan, yardım kolilerini satan, o kolilere logo yapıştıran... vs vs neler gördük.

şimdi yine deprem gündemde. herhangi bir hazırlık, bir önlem var mı? yok. yine deprem olsa yine aynı şeyleri yaşayacağız. allah'a emanet yaşıyoruz.
sizi koruyacak sadece sizsiniz. dikkatli olun, önleminizi alın. yaşananları da unutmayın gerçi işe yaradığı da yok defalarca yaşandığı üzere.

sadece bir daha böyle bir felaket yaşanmamasını dilemekten başka bir şey gelmiyor insanın aklına. çünkü aklını biraz kullanınca aklını kaybediyor insan.

sorunumuzun deprem değil, ahlak olduğunu hatırlatan büyük doğa olayı.

müteahhit işini yapmaz, yapı denetim hakkıyla denetleme yapmaz, dönemin siyasi figürleri özeleştiri yapmaz, yardım yapmaya çalışan yardımı ulaştıramaz, ulaştıran kendi meşrebine ve kimliğine yakın olana öncelik tanır. velhasıl mesele deprem değil; ahlak meselesidir.

resmi olmayan rakamlara göre 100 bini aşkın vatandaşımızın şehit olduğu, ne yazık ki herhangi büyük bir depremde aynı kayıpların tekrar yaşanacağını bilmek çok acı.

dün gece kahramanmaraş’ta kimse uyumadı. evlerin ışıklarından görebilirdiniz. büyük depremin 2.yılı gelmişken izninizle bir kaç şey söylemek istiyorum. biz çok büyük bir milletiz. birbirimize kızsakta, ayrı da düşsek, farklı da düşünsek çok büyük bir milletiz. o günlerde bizlere yardıma gelen herkese teşekkürü bir borç bilirim. yardım tırlarını gördüğüm an allahım yalnız değilmişiz diye ağladım günü unutmadım ben. 2. gün elime zorla tutuşturulan o sıcak çorbayı da. benim evim yıkılmadı ama ihtiyaç sahiplerine verin dediğimde abla bu şehirdeysen sen de depremzedesin diyerek zorla arabama koymuşlardı. eve götürüp çocuklarıma içirmiştim. nitekim doğalgaz, elektriğimiz ve suyumuz yoktu. aslında paramız da olsa o an hepimiz ihtiyaç sahibi olmuştuk. yine enkazda sevdiklerimiz başında beklerken bisküvi su dağıtanları unutmadım. beklediğim enkaza gelen bolu ekibi bir öğle vakti yemek bulmaya biraz ileriye gideceğim araçla dediğinde anladım onların da apartopar hazırlıksız geldiklerini. bir kaç saat sonra kurufasülye pilav bulup gelmişlerdi. bizlere de ikram ettiler geri çevirdik aç değiliz diye. yemeniz gerek diyerek bin bir ısrar sonucu tabaklarımızı doldurdular. ağlayarak hep birlikte yedik. yine son hız gelen tırlar. o dağıtılan ısıtıcılar o soğuk kış günü o kadar işimize yaradı ki. bizim doğalgazımız aylarca gelmedi. ne yapardık olmasaydı. arkadaşlar yanlış anlamayın evi yıkılmayanın da alacak bir yeri yoktu. para geçmez mi. geçmezmiş. allah kimseyi o duruma düşürmesin. gelen gelemeyen, yardım gönderen yalnızca dua eden herkesten rabbim razı olsun. bir daha kimseye bu acıları yaşatmasın. iyi ki vardınız. iyi ki varsınız.

hepimizin bir yanı öldü o gece. ama kimseden hesap sorulmadı. ne o binaları yapanlardan ne de o dönem çadır satan güruhtan.

ülkece çaresiz ve kimsesizdik. internet bandı daraltıldı. ülkenin farklı yerlerinde çığlıklarımız göğe ulaştı da birbirimize sesimiz ulaşamadı. hâlâ hayattayken selâmız bile verildi.
başımız sağolsun. bu son olsun çok isterdim lakin ülkemiz bir deprem kuşağı üzerinde ve yetkililerimizin ipiyle kuşağı denk olduğu için pek de bu durumu dert ettikleri yok.
depremlerin olması onların müteahhitlerine yeni ihalelerden başka bir anlam taşımıyor.

her anımsadığımda hüngür hüngür ağladığım felaket. ben saçları ağarmış adamım lan neden ağlatıyorsunuz?

evin tekinden düşmüş. toplayıp kenara koymuşlar. bir fotoğrafçı filme almış. fotoğraftakiler fotoğraf sahibinin anne babası olmalı. fotoğraf sahibi orta yaşlarda ve mutlaka bir kadın. erkekler fotoğraf saklamaz.
bir evin duvarı aşağı inmiş. sağlam duvardaki raflarda cam kavanozlarda domates konserveleri.
yaşlı bir ablamız can dostundan haber alamıyor. elime sarılmış "sağdır değil mi" diye ağlıyor. kendi durumu iyi. evinin bacası düşmüş. arsuz'dan iskenderun'a gelmiş arkadaşını arıyor. birkaç gün sonra cenazelerini çıkarmışlar. elli yıllık dostum öldü diye ağlıyor.
dinsel kitaplarda sözü edilen mahşer yeri bu olsa gerek. her yer toz duman her yerden feryatlar yükseliyor.
ders aldık mı?

geçmiş olsun güzel ülkem. insanlarım, kentlerim, halkım.. geçmiş olsun.. inanıyorum ki birgün hepimiz, bunun bir kader olmadığı, bunları bize yaşatan koşulları yaratanlardan ve bundan korunabileceğimiz bilincinde ortaklaşarak, büyük acıların hep bize düşmesi ve çaresizliğimizin bile sömürülmesine karşı çıkabilir, hakettiğimiz güzel, güvenli ve mutlu bir yaşamı hep birlikte paylaşabiliriz.
çünkü bundan başka hiçbir şey dindirip onaramaz büyük açımızı.

öncelikle geçmiş olsun güzel ülkem, bugün 6 şubat 2023 gaziantep-kahramanmaraş depremi'nin 2. yıldönümü. 6 şubat depremi'nde malatya'daki halamın evi yıkılmıştı. o depremde kırgızistan; çadırı bedava göndermişken afad, çadırı paralı olarak göndermişti. akp'nin bu kazığını da unutmadık!.. her zamanki gibi ufak çıkarlar uğruna bilim, hiçe sayıldı. zaten türkiye bir deprem ülkesi.
hepimize tekrardan geçmiş olsun.