6 şubat 2023 gaziantep-kahramanmaraş depremleri

zaman dediğimiz kavramın ne kadar da basit bir şey olduğunu öğretti bana bugün, bu tarih. oysa ki daha dün gibi hatırlıyorum sabah uyandığımda kalbimin sıkışmasını. allah yitirdiğimiz tüm canlara rahmet etsin. nur içinde uyusunlar.

bugün, 6 şubat 2023 kahramanmaraş depremi'nin 1. yıldönümü. malzemeden çalan sahtekar müteahhitler ile onlara "imar barışı" adı altında oy veren siyasetçilerin yüzünden o depremde yüzbinlerce insan öldü, yüzlerce kişi yaralandı, zamanında ecevit'i 9 saat sonra olay yerine gelmekle suçlayan cumhurcular, 9 gün sonra olay yerine vardı ve vicdanlı tüm yürekler dağlandı. depremde suriyeli sığınmacılar; soygun yaptı ama gel gör ki maraş halkı, bu kadar sıkandala rağmen yine akp'ye oy verdi, o bölgelerde akp'ye bir tane oy çıkmaması gerekiyordu. celladına aşık olan dindoş ruh hastaları.
bu deprem bize öğrettiği en önemli şey, kendisini eşref-i mahlukat(yaratılmışların en şereflisi) sanan bazı insanların aslında esfel-i safilin(yaratılmışların en aşağısı) olduğuydu. 1999 depremi'nin sloganı, "sesimi duyan var mı"ydı. 6 şubat 2023 depremi'nin ise "tekbir allahuekber"di. biz; toplum olarak son 20 yılda nereden nereye geldik, ne oldu bize? :(

geçen yıl bu vakitlerde; yarınlarımız için ne hayaller kuruyorduk! hayata dair kaygılarımız, kuşkularımız elbet vardı ama 4:17'de kopacak küçük kıyametin yanında bunlar neydi! saatler bizi hızla felâkete götürürken kimimiz son kez gördü güneşi, son akşam yemeğini yedi, son kez güldü ve ölüm uykusuna yattı.

bundan 1 yıl önce... ne güzel pazar günü yoğun bir kar yağışı(yağmur)... zannettik ki karla süslenecek şehrimiz... okulların açılacağı için heyecanlı çocuklar... işine gidecek insanlar... kim bilebilirdi ki sevdiklerimizi göreceğimiz son günü olacağını ?koca 1 yıl geçti üzerinden... ne yanan canımız ne de kanayan yaramız geçmedi. geçmeyecekte... yüreğimizin yangısı bitmiyor. düşünüyorum da enkazda kalan yakınlarımı o zaman hangi sabırla, dirayetle öyle bekleyebilmişiz?

bir yıl önce bugün enkazda kalan yakınlarımızın çıkıp gelmesini bekledik.
o bekleyiş o kadar zor bir süreçti ki...
onları bir daha görebilecek miyiz?
tekrar bir araya gelebilecek miyiz?
düşünceler, bekleyişler...
allah onların bize acısını yaşatmadı çok şükür.
peki ya enkazdan çıkıp gelemeyenler?
onca bekleyiş, arayış sonunda o yürek yakan haberlerini almak...
bu acı hiç dinmeyecek.
hayaller,hayatlar yarım kaldı...
allah böyle bir felaketi bir daha yaşatmasın...

yakın bir arkadaşımın sevgilisinin anne ve babası, akrabaları, sevgilisi vs. adıyaman'dalardı.
deprem haberinin üzerinden günler geçti ortalık perperişan. herkesten iyi kötü haber geldi ama anne ve babadan haber gelmedi.
twitter'dan şimdiki x'ten, ekşi'den bir sürü şey yazdık sesimizi duyurduk. kimi zamanda duyuramadık koduğumun hükümeti erişim yasağı getirdi.
beceriksizliklerine tüküreyim. neyse. en son anne ve babadan kötü haber geldi. o an bulundukları odada kalsalarmış kurtulma ihtimalleri yüksekmiş ama onlar birbirlerini korumak için birbirlerine koşmuşlar. hol'de cansız bedenleri birbirlerine sarılı halde bulundu.
hayat sevdiklerimizi ya da bizi onlardan ansızın alabilir. o yüzden sevin. sarılın. değerli gördüklerinizin değerlerini iyi bilin.
hepimizin başı sağ olsun.




- ölü ozanlar derneği

depremin merkezinden yazıyorum. acı yarıştırmaktan nefret ediyorum ama bilimsel gerçeklerin üzerine sırf acıdan pay alınabilmesi adına bedavadan konulmasına karşıyım. iki depreminde merkez üssü kahramanmaraş’tır. pazarcık ve elbistan da olan iki deprem de kahramanmaraş iline ait depremlerdir. çünkü bu iki ilçe de kahramanmaraş sınırları içindedir. o nedenle deprem kahramanmaraş-gaziantep depremi değil 6 şubat kahramanmaraş depremidir. bu litaratüre de bilimsel şekilde böyle geçmiştir. bu arada inşaat mühendisiyim aynı zamanda. asla desteksiz konuşmam. kahramanmaraş depreminde 6 şubat akşamı haberlerde adımız bile doğru dürüst geçmiyorken yaşanan depremin bile sahiplenilmesi inanılmaz geliyor.

şunu anladım ki hayat inanılmaz kısa ve tak diye bitebiliyor. evet, öncesinde sezdirmeden, size arkanıza dönüp sevdiklerinize veda edecek fırsatı bile vermeden bir anda ölüm başucunuzda dikilebiliyor. “yarın hallederim.” dediğim şeylere bir daha dönüp bakma fırsatım olmayabilir. “yarın barışırım.” dediğim insanlarla sonsuza kadar küs kalacağım belki de. yarın gelmeyebilir çünkü, belki saniyeler sonra bile burda olmayacağım. bunu bana iliklerime kadar hissettiren bir gündü. hepimizin başı sağ olsun. allah vefat edenlere rahmet eylesin, yakınlarına dayanma gücü versin. en çok üzüldüğüm de yarım kalan hikayelerdi. çünkü hiçbir mutsuz sonla biten kitap daha kötü değil sonu getirilmemiş bir kitaptan.

öğlene kadar rte ulasılmadiğı için yetkililer müdahale bile etmedi. askerler bölgeye sürülmedi. üstüne internet kesildi.
ımar barisi diyen insanları öldüren iktidar seçimlerden sonra düşmedi. depremde toplanan paraĺar nerete gitti şefaf bir şekilde açıklanmadı. resmen deprem imar rantina dönüştü. depremde yeni konutlar deprem için riskli olan tarım arazilerine yapıldı.
iktidar deprem sonrasınsa ayrimcilik yapti. hataya yardimlar yetersiz kaldı. buna tayip tehdit olarak söyledi.

biz yine böyle büyük bir depreme hazırlıksiz. ahh canım türkiyem geçmiş olsun. ama degişmiyor da. kader değil rant ve iktidarın yönetememesi.

yaşadığımız acıyı da , yapılan yanlışları da unutmadık.
unutmak yok, affetmek yok, helalleşmek yok.

allahtan herkese sabır diliyorum. kaybı olan herkes için üzgünüm.

depremde hayatını kaybedenler anılıyor: buradan

ülkenin son zamanlarda gördüğü en büyük acı. bizzat yaşamadığım bir acıyı en derinlerimde hiç bu kadar hissetmemiştim. korktum, ağladım, sinirlendim, enkazdan her çıkana orantısız sevindim. allah tekrarından ve beterinden korusun. hala aklıma geldikçe bizzat yaşayan insanlar bu travmalardan nasıl çıktı diye içim sızlıyor.

dünden beri bunu düşünüyorum.
1 yıl geçti üzerinden, orada olanlar kadar olmasa da hepimizin içinde yara.
kendimi borçlu hissettiğim en önemli olaylardan biri bu.
unutmayacağız dedik ama unuttuk, kendi içim de bunu bilerek ve bu acıyla yaşayamayacağıma kanaat getirdiğimi farkettikçe utancım katlanıyor.
peki bu yaptığım ne? günah çıkarma gibi değil mi.
vicdanımı mı rahatlatıyorum bilmemekle beraber,
hepsiyle birlikte yeniden üzülüyorum ve elimden ne gelir bilmiyorum.
hepsinin acısı en kısa sürede diner umarım.

ben burada kaldım, bu anda , bu acıda...gerisi flu bende....

bunun, özellikle bugün, sırf sosyal medyada " caka satmak için" gösteriş unsuru haline getirildiği ve fazlaca tüm platformlarda done olarak kullanıldığı görüşündeyim.

bugün depremle ilgili tek bir gönderi paylaşmadım hiç bir platformda çünkü insanların acılarının üstündeki toprağı eşeleyerek kimseye destek sağlayıp, hesapta " duyarlılık" sergilemiyorsunuz. aksine milyarlarca kişi o güne ait resimleri, çöküntülere ait anları paylaşarak bu insanların traumalarını tetikleyip; onların acılarının üstünde tepiniyor. bir çoğunun bunu yapma amacı sadece sosyal medyada gösteriş. duyarlılık dediğiniz şey kendisini içsel açıdan var eder ve her açıdan düşünmeyi gerektirir. bunları sosyal medyada paylaşıp, hayatınıza kaldığınız yerden devam ettiğinizde " duyarlılık sergilemiş"
olmuyorsunuz. sizin duyarlılığınız sadece o postlu paylaşmakla bitmiyor.

gerçekten duyarlı insan, bunu yapmak yerine alır abdestini yasin okur, dua eder, 2 rekat hepsinin ruhu adına namaz kılar, hiç birini yapamıyorsa, açar ellerini dua eder. gider yardım kuruluşlarına bağış yapar. duyarlılık bu'dur. kimsenin hiç bir şeyi görmesine, bilmesine gerek yok ama türk toplumu sever trajediyi, kendisini olayları kullanarak öne çıkarmayı.

bugün bütün çevreme, instagram üzerinden bu paylaştığım yazıyı özetleyen bir yazı ile ayar verdim. güya herkes duyarlı ama bugün kazadede insanlar nereye bakarlarsa sadece ölüm görecekler, kayıplarını bir kez daha toprağa verecekler. her yer aynı haberlerle, hikayelerle kaynıyor. bu olaydan sonra profesyonel destek alan, almaya devam eden insanları düşünen kim? - kimse.

hangisinin ruhuna iyi gelecek her yerde aynı şeyleri yeniden görmek?

aman biz sosyal medyada caka satalım.

aşırı yüzeysel ve düşüncesiz insanlardan oluşuyoruz.

canımız hala yanıyor.

ölenlere rahmet kalanlara başsağlığı dilerim. allah bir daha yaşatmasın.

üzüntüsünü, acısını yalnızca sosyal medya üzerinden gösteren insan topluluğu gibi değilim, hiçbir zaman da olmadım. yaptığı iyilikleri, yardımları storylerinde paylaşan insanlardan da olmadım. yapıyorsam, gizliden gizliye vicdan terazimle yaptım ne yaptıysam. çok şey yapabildim mi, tabii ki hayır. gönül isterdi ki her şeyi yapayım. gideyim, yardım edeyim. yapmak istediğim birçok şey vardı, hala da var. keşke elimden daha fazlası gelseydi. kızıyorsam kendime, fazlasını yapamadığım için kızıyorumdur.

kalbim, oradaki tüm insanlarla bir atıyor. acım bir olamasa da ruhen ve kalben onlarlayım...

#2859953 buradaki çoğu yoruma katılıyorum. ülkede bir kesim var ki duygusal editler ve fotoğraflarla beraber insanların acıları üzerinde tepinip prim kasıyorlar. fakat önümüzde istanbul depremi varken neredeyse ülkenin büyük çoğunluğu faylar üstünde otururken depremin her allah'ın günü konuşulması gerektiğini düşünüyorum. acıya acıya hatırlaya hatırlaya da olsa. her gün konuşalım ki bir gün buradan birbirimiz için yardım toplamak zorunda kalmayalım.
neyse, depremde vefat edenlere allah rahmet eylesin ailelerine sabır versin. sorumluların cezalarını çektiği bir türkiye'ye sahip oluruz umarım bir gün. o güne kadar enkaz altında sela dinlemek zorunda bırakılanlar için öfkenizi diri tutun. depremden bir iki gün sonra çekilmiş bu fotoğrafı da unutmayın.

depremden önce yapımı başlayan ama depremden sonra (adana'da) depremden etkikenip çatlayan bazı duvarların çatlaklarını sıvayla kapatan işçiler gördü bu gözler. kader filan değildi hiç. insanları birer et parçası olarak gören ve onlara değer vermeyip sadece para için her şeyi yapmaya hazır olan müteahhitlerin suçuydu bu. ne desem yetersi kalacak. ama bir yandan da söylenecek söze gerek yok. gördük her şeyi; neler olduğunu, neden olduğunu...