çocukken yapılan salaklıklar

parmaklarımın derilerinden hafifçe ipli iğneyi geçirip parmaklarimi yanyana dikmistim. neyin kafasiydi bilmiyorum....

yerdeki muz kabuğuna bassam gerçekten düşer miyim diye denemiştim, gerçekten düşülüp diz yarılırmış öğrendim.

istanbul dışındaki bir arkadaşıma hediye göndermek istiyordum ve kara kara ne göndersem diye düşünürken, şakacı babam “poşete nefesini doldur en iyi hediye” dedi ve ben ciddi ciddi bu eyleme giriştim.

ben çok küçükken soba vardı bizim evde. kaldıralı yıllar oluyor tabi arada özlüyorum ben hala. neyse işte ben nasıl bir zeka ürünüyüm o zamanlar bilmiyorum ama sobayı annem sanıp yanan sobaya sarılmışım, hala sağlamım sözlük dostlarım arada kapıya falan da çarpıyorum ama :') o zamandan belliymiş bende bir gariplik olacağı.

farenin yediği makarnayı afiyetle yemek. köyde yaşama heveslileri bir daha düşünsün.

ilk sifon çekme deneyimimde depodaki su boşalıp yeniden dolmaya başladığında çıkan sesten dolayı sifonu bozdum zannedip oturup ağlamıştım...

şişt deyip saklanıyordum. yakalandıktan sonra bu eylemi bıraktım. ama insanlar kim lan bu der gibi etrafa bakınca çok komik oluyordu...

çocukken ve laptop mu?

baba bize nolmuş baba kaç yaşına gelmişiz biz.

hiçbir salaklık kendini pikaçu sanıp camdan atlayan çocuğunkiyle yarışamaz kanaatindeyim.

abim arabayı evde birakmis meğer direksiyonunda sorun varmış sanayiye goturecekmis izin günü. anahtarı buldum kapıyı açtım direksiyona oturdum oynuyorum kendi kendime biranda direksiyon elimde kaldı nasil korna çalıyor ama neyse direksiyonu geri yerine bastırdım korna sustu ama kipirdayamiyorum annem merak etti herhalde bana sesleniyor korkuyorum tabi çıt yok aşağı indi bu sefer mahallede bagiriyor x kisisi x kisisii kizim falan diye arabaya doğru yaklaştı gördü beni insene kızım aşağı sana sesleniyorum niye cevap vermiyorsun anahtarı nereden buldun bilmem ne yok kipirdamiyorum :)) neyse kadın sinirlendi tabi. sana diyorum insene falan diyor, bak geliyorum oraya demeden ben başladım ağlamaya korktu kadıncağız ne oldu filan üzerime üzerime geliyor direksiyonu bırakıp yan kapıdan kaçmaya calismamla annemin kaba etime bir tane geçirmesi bir oldu:)) çok cabalamisti kornayi susturmak için :))

kısa saçlı kadın öğretmene o zaman çok ünlü bir dizi olduğu için, memoli demem. sonra babam okula gelip dövmüştü beni.

maşallah ben akıllıydım, keskin bi zekaya sahiptim ama kuzenim bundan nasipsizdi. totosunu japonla yapıştırmıştı, hastaneye götürmüşlerdi. hala rezil ederim her şartta kendisini.

salaklık deyince ilk aklıma düşendir kendisi.

en büyük teyzemin hiç çocuğu olmadı. o dönemlerde bir aile dostu canım güzelim biricik ağabeyim ve ablasından bahsetmiş ona. "bu çocukların annesi babası vefat etti sen gel bak çocuğun da olmadı, evlat edin." kuzenimin iki erkek kardeşi başka ailelerde kalırken bu iki kardeşi teyzemler aldı.
aramızda altı yaş vardı onunla. ben üç yaşındayken ailemize geldi. oyun oynarken fotoğraflarımız var.
yıllar geçti üzerinden, kuzenim askere gitti ve dönmedi.
yine yıllar. yıllar ve yıllar.
baba tarafından bir kuzenimle anneannemin evindeyiz. ben saf gerizekalı mal beyinsiz bu kuzenime gidip rahmetlinin hayat hikayesini anlattım.
o da benden daha mal olduğu için gidip teyzeme sormuş.
sonrası felaket. teyzem bağırıp çağırıyor, "o benim oğlum, evlatlık değil" diye. kuzenim ne yaptı bilmiyorum ama ben o sırada anneannemin demir karyolasının altında utanç, üzüntü ve korkuyla ağlıyordum.
çok çocuk değildim ama o kadar çocukça bir hareket ki ergenlik dönemimde yaptığım bu salaklığı hep çocukluk hatıram gibi anar ve üzülürüm.
ondan bahsetmek benim için çok zor. yani hem bu tür bir acıyı yaşamış insanlara hatırlatmak istemediğimden,hem de hoşuma gitmiyor ona saygısızlık yapmışım gibi geliyor.
alelade bir anı değil bütün çocukluğumdu o.
ama işte bazen insanın dilinin ve parmaklarının ucuna geliyor.
çıkıp akıyor.
çağırıyor mu ne epeydir gitmedim.

faça attım koluma. hay aklımı kafamı s2m.

inek bir öğrenci olarak tüm ödevleri öğretmen sınıfa girer girmez hatırlatmak.

1. sınıfta saçım bitlenmiş. bitler ölsün diye kafamı aşırı sıcak suya soktum. yanıyordum

okulu bitirmek.okuma yazmayı ve dört işlemi öğrendikten sonra iş hayatına zıplamak yerine okula devam etmem ağır salaklıktı.geri dön ey zaman.

ilkokul öğretmenime hep anne diyordum. o da efendim kızım diyordu. öğretmenin erkek olması dışında hiçbir sorun yoktu tabi...

ortaokulda yaz şenliğinde okulumuza gelen belediye başkanına eğitimdeki eksik ve ihtiyaçları belirtmiş, önerilerimi sunmuştum.gerçekten dikkate alınacağımı zannetmem büyük salaklıktı.

ben ile ablam bahçede define arardık.

ya o zamanlar harbi salakmışım ne definesi abi ne senin bahçen ha bazende birbirimizin sakladıklarını çıkarıp define derdik

o zamanlar allah anneme sabır vermiş belli

*