çocukken yapılan salaklıklar

büyüyüp yetişkin biri olunca yapılanların eline su dökemeyecek salaklıklardır.
canım sağ olsun.

bakkaldan alınan 25 kuruşluk su balonlarını, ablam ile birlikte klozetteki taharet musluğundan su doldurarak mahalleye rastgele şekilde fırlatıp oturma odasına kaçıyorduk. öğleden sonraya kadar bu durumu döngü halinde devam ettirdik. ama bir keyif alıyoruz..


balonlar mahalleye bir gelip pir gittikten sonra elimizde cehpane kalmadı. ablam elime para tutuşturarak beni bakkala yolladı, bakkala gittiğimde ise bakkalcının oğlunun kafasına bisiklet ile geçerken su balonu attığım ve sırılsıklam olduğu gerekçesi ile bakkalcı bana kızgın bir tavır sergiledi. bende mükemmel oyunculuğumu kullanarak "vallahi ben balonları bahçeye atıyorum, mahalleye ise ablam atıyor." dedim.* evet büyük ihtimalle hikayenin geri kalanında ablama da böyle söylediğimi ve sonradan dayak yediğimi ön görüyorsunuz ama değil.

ablama da bu durumu "doğruyu söyledim" diyerek aktardım. fakat ablam kendisine iftira atıldığını pek anlamadı sanırım. bu konu dönüp dolaşıp mahallede oyun sonrası açılığında ablam doğruyu öğrendi. bu durumu öğrenen bakkalcı su balonlarını satıştan kaldırmakla, ablam bu konuyu hazmedilemez bir boşvermişlikle,ben ise içimde bir ukde ile kalmakla yetindim. o günden beri arada ablamın yanında konusu açıldığında kıpkırmızı olurum.

zarar göreceğimizi bile bile; lakin umursamadan yapılan eylemlerdir.

örnek: prize bakır tel sokmak.

bisikletle son sürat yokuş çıkmaya çalışmak,o kadar zaman çıktım bir şey olmadı şimdide olmaz mantığıyla son sürat gidiyorum bisiklet bir devrildi bildiğiniz bisikletin tutma yeri(gidon tutacağı hatırladığım kadarıyla) freniyle beraber çenemin altına girdi.kan revan hastaneye yetiştirdiler şah damarıma denk geliyormuş neredeyse,iyi kurtulduk tabii.

kişisel meyve ağaçlarına tırmanıp yakalanınca ağaçta donup kalmak ve görünmediğine inanmak.

dağlık arazide (bkz: çördük) toplarken abimin sağa geç taş atacağım, demesine rağmen sola geçmem ve kafamın yarılması.

herkes beni sevsin diye uslu olmaya çalışmak. hep yaramazları sevdiler. ben öyle sevilmeden kalakaldım.

50-55 cm sandığın üstüne çıkmıştım. şarkı söylüyerek dans ediyordum. bu eğlencenin sonu çatlak bir sağ kol olmuştu ama olsun. :)

12-13 yaşlarındayım. okulun yakınında bir kırtasiye vardı. biriktirdiğim harçlıklardan panini'nin futbolcu çıkartmaları satın alırdım o kırtasiyeden. kırtasiyeci abi beni tanırdı. bazen param çıkışmaz fazladan bir kart verirdi. futbola merakım hoşuna giderdi abinin. yine koştur koştur gittiğim kırtasiye bu kez ana baba günüydü. hayatımda ilk kez kimsenin görmeyeceğini düşünerek mi yoksa refleks mi anlayamadığım bir durumda futbolcu kartlarından alıp cebime atmıştım. kızın biri kartları çaldığımı gördü ve kırtasiyeci abiye yüksek sesle ''abi bu çocuk bir şey çaldı'' diye bağırdı. şok olmuştum. ne diyeceğimi bilemedim. yerin dibine girdiğimi hatırlıyorum. kırtasiyeci abi de görmüştü, adım gibi eminim. utancımın iki katına çıkmasına sebep o cümleyi kurduğunda benim gözler çoktan dolmuştu bile;
''velociraptor öyle bir şey asla yapmaz''.
o adam o gün benim hayatımı kurtarmıştır desem yeridir. hiç unutmadım bu salaklığımı. bir daha da asla kimsenin malına göz dikmedim. o yüzdendir ki; bir musibet bin nasihatten evladır sözü kulağıma küpe.

ben hayatın aslında zihnimizin bir oyunu oldugunu düşünürdüm bi keresinde bunu test etmek için saçma sapan hareketler yapıp karşımdaki tepki vercek mi diye demedim tabiki cocukluguma verip bi sey demedi bende eger zihnin oyunuysa ben istemedigim surece tepki vermez diye dusunmustum

çocukluğumun geçtiği konya'nın çomar ortamında; türkiye, tercüman gibi gibi sağsalak gazetelerin kaptan cousteau ve anthony quinn'in müslüman olduğunu uyduran haberlerine inanmıştım. geceleri yatarken, sık sık onları düşünür " ohhooo, böyle giderse ben büyüyünceye kadar tüm dünya müslüman olur" diye duygulanırdım.

inşaatın 2. katından aşağıdaki kum yığınına atlamak. gerçekten büyük salaklık.

bakkala bulyon yazdırıp yolda yemiştim. şimdi kalmadı tabii böyle şeyler.

torpil elimde patlamıştı. o anlık şokla donakalmıştım.

büyümek.

insanlara çok çabuk inanmak

poğaçayı ısırıp yememeye karar verince ısırmadım demiştim. hâlbuki c şeklinde ısırık izi, diş izi var ulan salak!
yalan konusunda hassas yetiştirildiğim için hâlâ bu söylediğim yalan aklıma geldikçe utanıyorum, yaşım altıydı.

küçükken şimşek çaktığında allah fotoğrafımı çekiyor sanıp poz veriyordum..

#2329068
düşünsene poz verirken yıldırım çarpıyor. bi komiğime gitti affet dlşfkjgldfjgkd

yoldaki elektrik direklerini allah zannedip sarılmak, kafaya poşet geçirip süre tutup yarışmak, gözün üzerine far niyetine simli oje sürmek, hep sevdiğin çizgifilm çıksın diye televizyona ricada bulunmak...

"bir küçücük aslancık varmış" şarkısına ağlamak. haklıydım. öyle çocuk şarkısı mı olur?!