yazarların başından geçen tebessüm ettiren olaylar

bidik yegenin, kaybolan kedisiyle olan fotografi wp durumu yapip kizim evine don notunu da ilistirmesi. kedi dondu sonra.

edit. arkadaslar bu benim basimdan gecmemis ki niye uyarmiyosunuz?

metrobüsteki güvenliğe ''tenk yu'' demiştim.
neyse ki uzaktaydı duymamıstır ins.

işyerinde beraber çalıştığımız hristiyan melez bir arkadaşımızın babası vefat etmişti. birkaç türk bu arkadaşa ayıp olmasın diye kiliseye törene gittik. capetown melezleri afrikaans denilen felemenk dilini konuştuğundan ne papazı, ne diğer konuşan insanları anlıyoruz. birisi geliyor kürsüye birşeyler söylüyor ve kendisiyle beraber herkes gülüyor, sonra sırayla diğerleri geliyor yine gülmeler falan. ne oluyor böyle düğünemi geldik cenazeyemi diyoruz. cenaze bitince diğer melez arkadaşlara, ne oldu böyle millet gülüyor cenazede diye sorduk. meğer bunların adetinde kürsüye çıkan kişi ölen kişiyle ilgili şöyle iyiydi, böyle dediydi, birgün söyle komik birşey yaşamıştık diye yaşadıkları hoş hatıraları anlatırlarmış.

erkek kardeşim, benim bir annem var fakat annemden daha çok annelik eden bir ablam var dedi geçen gün. söyleyeceklerim bu kadar..

öğrencimin bilerek beni trollemeye çalışması. benim yemeyeceğimi bilerek bunu denemesi ve benim onu salaklamamam.

mutlu olduğunuz anlardır.
bazen bir kitap cümlesinde tebessüm edersiniz bazen bir film sahnesinde.
bazen orgazm olunca tebessüm edersiniz bazen şarkı dinlerken tebessüm edersiniz.
farkında değilsinizdir ama hepsi çok kıymetli anlardır.

sevdiğim kedinin ya da köpeğin yol boyunca beni takip etmesi.

futbol maçında sahaya kedi-köpek girmesi.

özlenen kişiden uzun zaman sonra gelen mesajın neden olduğu anlardır, tebessüm etmekle kalmayıp abartınca annemin “yine bir şeyler olmuş sana “ demesiyle sonlanır.

hocanın gözünün içine baka baka kopya çekerdim. hoca yakalayamayınca da sinir oluyordu bu beni çok mutlu ediyordu.

dört yaşındayken eski tatil videolarını izlerken bir hotel hakkında "keşke yine oraya tatile gitsek" demiştim ve bir hafta sonra ailem beni oraya tatile götürmüştü. ailemin değerini ve sevgisini kavradığım ilk anlardan biriydi.

bir gün korona vakası türkiye'de iki kişide olduğunda kısıtlamalar gelmeden çamaşır suyu ve sirke almak için markete gitmiştim. gitmişken komşuya uğradım, kızına evde ders veriyordum bana müthiş bir çiçek seçmiş, teşekkür niyetine almış ve eve dönüşüm 5dk bir yol olsa da, bir elimde çiçek buketi, diğerinde de çamaşır suyu ve sirkeyle eve gidiyordum. karanlıktı. karşıma takım elbisesi yaşlı bir bay geldi ve ikimiz yokuş aşağı giden bir sokağın kenarından geçmeliydik. dede demeye kıyamadığım istanbul beyefendisi kibarca "buyrun geçiniz.", dedi sonra ona kibarca "hayır efendim, siz geçiniz", dedim. o da "olur mu hanımefendi siz geçiniz lütfen", diye istirham etti. ben de bir an istanbul'un sokağında aceba kimse yokken istemeden bir nostalji film çekimine denk gelip gelmediğimi düşündüm. sonra geçtim ve "çok teşekkür ederim efendim, size iyi akşamlar dilerim." dedim, o ise ben "size teşekkür ederim, sağlıcakla kalın.", dedi. ne elimde olan çiçek kaldı, ne de eski mahalleme geri döndüm. taşındım oradan dedeyi böyle arada anıp dua ederim. allah uzun ömürler versin sevdikleriyle. ne kibar bir beyefendi idi.

oldum olası karı çok severim. küçükken kar yağarken cama yapışırdım, gece bile uyuyamazdım.

neyse bir gece yine kar yağışı bekliyorum.
sene 1997 veya 1998. gece 2 gibi kar yağdı her yer bembeyaz oldu.

ben de o heyecanla, dışarı kaymaya çıktım.
ayağıma sabo terlikleri giyip fırladım. tabi sokak boyunca kayıyorum, çok mutluyum ama.

bir baktım 2 kişi yanıma geldi, koluma girdi beni girişe götürdü. bir baktım ruh ve sinir hastalıkları hastanesi'ndeyim.

üzerimde kimlik falan yok. beni içeri almaya çalışıyorlar. neyse yalvar yakar evin telefonunu arattırdım da abim geldi. beni aldı eve götürdü.

alt kat komşumun küçük kızı beni evlerine kahve içmeye çağırdı annesi de "şimdi eşi evde kızım sonra gelir" dedi. o da gelip kulağıma "canın gidince gelirsin olur mu" diye fısıldadı. eşimden hiç bu kadar tatlı bahsedilmemişti.

the walking dead 7.sezon prömiyerinin yayınlanmasına 3 saat kala battaniyenin arasına saklanmış tv kumandasıyla televizyonu kırdım. güya etrafımda semazen gibi dönerek battaniyeyi toplamaya çalışıyordum, bir de ne fark edeyim??
bizim atom karınca kumanda battaniye altında saklambaç oynuyor.

not: bölümü de izleyemedim, herkesten spoiler yiyerek tüm bölüme yazık ettim.

not2: bunun bir benzerini wii kumandası ile yapmıştım ama o buna göre bir nebze normal.
sanırım son televizyon bükücüyüm.

lisede bir derste hocamız, "türkiye'nin en çok alkol tüketilen şehri neresidir biliyor musunuz arkadaşlar? bakın hiç tahmin edemezsiniz," dedi.
"hocam konya mı?" diye bağırdım. kısa bir sessizlikten sonra bir şey demeden derse devam etti.
dersten sonra arkadaşlar sordu; konya doğru cevapmış. hayır yani bu kadar iddialı olmak neden?

bu hayatta tebessüm ettiklerim üzüntülerimden az olduğu için çıkartamadığım ifadedir.

hadi ben de geçmişe gideyim başlık diri kalsın. orta okulda ruh hastası bir öğrenci erkek tuvaletinde afedersiniz sıçmış almış bokla duvarı sıvamış. hatta sıçtın da sıvadın lafının mimarı mıdır? veya nerde duydu da bunu gerçek bir faaliyet sandı orası meçhul ve merak konusu. ufağız ya bir kıyamet koptu herkes gibi gittik baktık bok meraklısı gibi. ama cidden adam muntazam sıvamış. akabindeki ders edebiyat, okul yönetimi ellerde tırnaklarda bok arayalım diye genius bir çözümle geldi el kontrolü falan yaptı. akabinde edebiyat hocamızın söylediği söze kopmuştuk, ''yalnız bunun babası da iyi sıvacıymış heee'' (bkz: lol)

bir etkinlik sebebiyle 7-8 kişi buluşma kararı alır. mekan belirlenir, buluşma saati gelince toplaşılır. hiçbirimizin tanımadığı bir arkadaş ise geleceğim demesine rağmen bir türlü gelmez. bir saatin sonunda biz arkadaştan ümidi kesince sırıta sırıta bir adam çıkar gelir.

meğer bu arkadaş, biz olduğumuzu hesap ederek bir sözlük buluşmasına katılmış. doğru mu geldim, buluşma falan deyince haliyle kimse garipsememiş, kimsin necisin diye soran da olmamış. buyur etmişler, yemiş içmişler birlikte. adam her nasılsa ancak bir saatin sonunda yanlış masada olduğunu anlamış. sonra da el birliğiyle bizim masayı buldular zaten. sorduk nasıl fark etmedin diye, bir fark yok gibiydi dedi.

lavaboya giriyordum kapıyı kapatırken selam vermem gereken bir üstümle karşılaştım başımı hafifçe öne eğerek selam verdim, kolay gelsin dedi:)