ölüm

geçen gün benden büyük halamı almıştır. ailenin son büyüklerindendi, dünya boş, hepimiz ahiret yolcusuyuz.

dönüşü olmayandır.

benim için en güzel telaffuzu ingilizce demise kelimesidir.

kurtuluştur.

ruhunu teslim eden için her şeyin bittiği an, yakınları için ise her şeyin tekrardan başladığı alışmaya çalışıldığı zor an...

ölüm dünyadan , dünyadaki insanlardan uzaklaşmak demektir . dünya dertlerinden yorulmuş birçok kişinin hayalidir ölüm

zor, çok zor..
bir arabada ailem ile birlikte ölmek gibi bir hayalim vardı çocukken.
son zamanlarda aklımı kurcalayan bir olay.
üstüne iki çift söz edilemeyecek kadar da bireysel bir olay, herkesin ölüme bakışı yaşama tarzı ve acısı farklı.

sıralı olanı makbuldür.

derin bir bilinmezlik. hakkında cümle bile kuramadığın dört harfli.

bazen uzun uzun ölümü hayal ediyorum. bazen kurguluyorum. kafamın içinde kendimi öldürüyorum. intihar(lar) ediyorum. insanları katlediyorum. bazılarını beş parçaya ayırıyorum, bazılarını parçalara ayırmaya bile değmiyor. hayâl kurma yetimi kaybetmiş olmama rağmen öyle güzel düşlüyorum ki ölümü, ürküyorum.

kendi ölümüm gözümü korkutmuyor, aksine garip bir heyecan kaplıyor içimi. merak ediyorum. neler olacak? bir şeyler karaladığım defterimi okuyan olacak mı? kumbaramı ne yapacaklar? sosyal medya hesaplarımı nasıl kapatabilirler? terliklerim ne kadar sürede çürür? bedenim ne kadar zaman sonra yok olur?

bir de şey.. arkamdan çok üzülürler mi?
acaba ne zaman unutulurum.. ne zaman silinir adım bu dünyadan tamamen? beni tanıyan insanların hepsi öldüğünde hiç vâr olmamış giibi mi olacağım?

her konuda aşırı ince ve düşünceli olan ben, bu konuda bencil davranmak istiyorum. sevgili tanrım lütfen hiçbir sevdiğimin ölümünü gösterme bana. hepsinden önce al beni yanına. onlara bu acıyı yüklemek istemem bencilce biliyorum ama bir kere olsun sadece kendimi düşünerek diliyorum bunu. lütfen benden önce ölmesinler.

23.03.24 tarihli ekleme,
adımın silinmesi, hatırlanmama gibi kaygılarım artık yok. diğer tanımlarda da belirttiğim gibi, uzun yaşayacağımı hâlâ düşünmüyorum ve hâlâ sevdiğim tüm insanlardan önce ölmek istiyorum.

ve artık insanlara ölüm var hassasiyetiyle yaklaşmıyorum çünkü bu ölüm sadece bana yok. bunu öğreneli uzun zaman oldu.

hâlâ ara ara ölümü düşlüyorum. ben öldükten sonra insanların hayatlarını merak ediyorum. evet anılmak ya da hatırlanmak gibi kaygılarımı yitirdim ama yine de merak ediyorum.

hiç eksikliğim hissedilecek mi acaba? yokluğum acı verecek mi mesela insanlara? gülümsememi, bitmeyen o neşemi, enerjimi özleyen olacak mı?

beni sevmeyen insanlar ne diye anarlar beni acaba?
kimseye bir kötülüğüm de dokunmadı aslında. iyi insan olmak gibi dertlerim vardı benim. hep iyi gelmeye çalıştım herkese. kendime gelemedikçe size iyi gelmeye çalıştım. kendime yapamadıkça sizde buldum başarmayı.
fark edeniniz oldu mu acaba?

aslında hayatımın en sorunsuz ve huzurlu dönemlerini yaşıyorum şu anda. aktif bir sorunum yok. kalbimi, beynimi yoran hiçbir derdim yok.
buna rağmen çocukluk fotoğrafımı görünce gelen ağlama isteğimi bastırıyorum sürekli.

birçok şeyi affetim ama hiçbirini kabullenemedim. hiç kimseye öfkem yok ama affetme büyüklüğüne erişecek kadar da olgunlaşamadım.

“öldüğümüzde toprak atmayacaklar üstümüze, hayal kırıklıklarımızı, yaşadıklarımız ve yaşayamadıklarımızı, sevgilerimizi ve nefretlerimizi atacaklar ve bunlar üstümüze atılan topraklardan daha ağır gelecek taburlarımıza... bizden geriye yalnızca güzel şeyler kalacak, çünkü ölümün en iyi tarafı, geride kalanların aklında bıraktığımız çirkin imgeleri temizleyip, güzel imgeleri, bizi hatırlayışlarında yemyeşil çimenler gibi onların önüne sermesidir.”

doğal yaşam döngüsünden fazlası değil. yıldızların etrafına yaydığı ışığın bile bizim dünyamızda görülmesi asırlar alırken, o yıldızlar bile ölürken. insanda ki kibir neden ? cennete inanın veya inanmayın. yıldızların bile öldüğünü aklınıza getirin.

"nasıl ki homeros'un ilyada'sı, musa'nın tevrat'ı, isa'nın incil'i, muhammed'in kuran'ı ve yüzlerce filozofun yazdığı binlerce sayfalık metinler işe yaramadıysa, patasana'nın tabletleri de insanoğlunun yüreğindeki vahşeti durdurmaya yetmeyecektir.
şu anda dünyanın pek çok bölgesinde insanlar toprak için, kar için, pazarları ele geçirmek için, dillerin, dinlerin, ırkların ayrılığını bahane ederek birbirlerini boğazlamıyorlar mı? dikkat edin aradan tam iki bin yedi yüz yıl geçmiş. insanoğlu toprağın, denizin, gökyüzünün gizini çözmüş ama birbirini öldürmekten vazgeçmemiş. çünkü insanı asıl etkileyen ne din, ne sanat, ne bilimdir. insanı etkileyen asıl olgu, ölümdür."
ahmet ümit- patasana

ölüm bir baska sekilde hayat bulmaktir.

hayatım boyunca yakınım olan kimseyi kaybetmemiştim. tanıdığım birinin ölümüyle karşı karşıya kaldım. kendisi gençti ama yaşasa yatağa bağlı kalacaktı. bu yüzden inanılmaz üzüldüm.

birkaç gündür düşünüyorum. hava mükemmel. kuşlar uçuyor, ağaçlar meyve veriyor ama ölen kişinin hayatı bitti. düşünüyorsun ki bu dünya ve sevenlerin için önemlisin ama öyle değil. ölen ölüyor akşamına en sevenleri bile yemek yemeye devam ediyor. dedikleri gibi, seni tanıyan son kişi de öldüğünde hiç var olmamış olacaksın.

kendimce inançlı bir insanım ve böyle bir durum beni korkurttu. birinin ölümüne şahit olmak, onu ölümde yalnız görmek, sevdiğin kişi için kabir azabından uzak kalmasını diye dua etmek. genç yaşında hasta olduğu için ağlamak... allah ölümün de sıralısını versin. kendisinden kaç yaş büyük kardeşi nasıl üzüldü. demek x toprağa gömüldü..

hayatımca üç kez ölümle yüz yüze geldim. olayın sıcaklığından mı bilmiyorum ama hiçbir şey hissetmedim desem yalan söylemiş olmam.

sonsuzluğa açılan kapının ruhani adıdır (mana alemi)

yalan yok, yakın geçmiş zamanda allah'tan istedim.
aradan herhalde bir ay geçti geçmedi, şu an sürünme modundayım.
allah ya duamı kabul edip ferahlık verecek, ya da sesimi duydu yolculuk yakındır.

nasihat olarak insana yeter.

ölüm her zaman iz bırakır kimi yaşarken kimi yaşadığını düşünürken