ölüm

her an her yerde sessizce çağırıyor. duysan da duymasan da. orada. köşede, bir başına. yanıbaşında. görsen de görmesen de. istiyorsun ki gitsin. uğramaz olsun. korkuyorsun. toprağın altından. ya fezadan geliyorsa? sanıyorsun ki bu bir son. ya başlangıç diyorsa? kaçıyorsun. daha fazla kalmak uğruna. orada sonsuzluk varsa? sevmiyorsun. özlem seni yaralıyorsa. sevgi nedir bilmiyorsan? bu yorgunluk dinecek belki, anlamıyorsun. bir el ararken, seni çekip kurtaracak el ya onunsa? anlamını bulman için seni bekliyor. sabırlı olsana. biraz daha demlen. bu bir fırsat sana.

işin içinden çıkamadığım durum. ölüyorsak neden varız? varsak neden ölüyoruz? bunca çaba, emek neye o zaman?

ölüm hayatın en keskin ve kaçınılmaz gerçekliği gibi görünse de aynı zamanda hayatın varlığını niteler. son derece kırılgan olan bu kavram, kişinin hayatını sürdürmesindeki motivasyonunu diri tutar ve devam etmek konusunda cesaretlendirir. çünkü hiçbir şey net değildir. "yarın ölsen şimdi ne yapmak isterdin ?" sorusuna hemen hemen herkes bir şeyler söyleyecektir fakat muhtemelen bu cevaplar kişilerin yarın ölmeyeceğini bilerek verdiği cevaplar olacaktır. hayat ölümle ayrılmaz bir bütündür. her an, gece ve gündüz gibi birbirini kovalayan, biri olmadan diğeri de olamayan bir süregeliştir. ölümün gölgesi matem kaplıdır ve bu gölge, insanın üzerine çöktüğünde onu hayatın güneşi altında üşütür. bir son değildir. değer verilen sevilen bir şeyin ölümü kişinin aynı zamanda gururla sahipleneceği bir mirastır, sevdiklerimizle olan anılarımız onlardan öğrendiklerimiz, onlara dair sevdiğimiz şeyler bizlere geçer ve varlıklarını benliğimizde böylece sürdürürler. ve belki de bakarsınız sahiplendiğimiz bu miras, bizi
hayatın içinde bir güneş gibi ısıtır.

bazen soğuk, kapkaranlık bir hiçlik denizi bazen tüm şefkatiyle sarıp sarmalayan bir anne kucağı gibi.

yaşamın kıymetini gösterir bazen. bazense her şeyin anlamsızlığını.

varlığı basen rahatlatıyor. her şey bitecek. sonsuz bir dinginliği bie buket gibi sunacak. bazen çok ürkütüyor veda edecek çok şeyi olan insanları...

aramızda geziyor. hepimizi yakalayacak.

hem iyi ki var hem keşke olmasaydı.

hayatın en mükemmel kandırmacası ölüm. daha iyisi yok. o insan icadı dinler, kutsallar, felsefe, edebiyat hepsi ölümün getir götürünü yapamaz. bunlar çocuk oyuncağı bile değil. olmayan ölümden kaçabileceklerini sanan bir avuç ahmağın sahte sığınakları. oralara da sığınamazlarsa bu sığıntılar tabii ki en emin aldatmaca, yani sığınak olan ölüme koşarlar. intiharlar böyle olur işte.

ateistler bile dindarın tanrısına iman etmesinden daha fazla iman ederler ölüme. bilimin alanına girmeyen o şeye. bilginin alanında değil ölüm. o yüzden sadece imanın konusu olabilir. ben iman sahibi bir insan değilim. bilim sadece nesnelerin hareketsiz kalmasını açıklayabilir, o da belki, bir nebze. ölümü açıklamak konusunda gayet aciz ve yetersiz. çünkü o birinci elden bilginin alanına girmez.

ben de severim bu kandırmacayı, her anı sonmuş gibi yaşamanın ucuz bedeli. hiçbir şey insanı bundan daha hayat dolu yapamaz. yarınlar yokmuş gibi. sanki varmış gibi. zaten olmayan şeyle olmayan şeyi olmayan şeye çevirme çabasının ahmaklığı.

çocuklar sonsuzluktan korkarlar, o yüzden onlara bir başlangıç ve son lazımdır. ölüm de bigbang gibi bir masaldan öte gidemez. semavi ve dünyevi masallar işte. madalyonun iki yüzü. ya biri, ya diğeri. ben ikisini de tercih etmem.

ama hayatında bir kez olsun sonsuzluğu içinde hissettiysen mesela, ölüme dair bir inancın da kalmaz. her şey döngüseldir, doğrusal değil. her şey döner. ait olduğu yere döner.

neyse ben bir sayfalık adli sicil kaydına sahip sevgilimle buluşacam şimdi. belki takıntılı kadınımsı bir eski erkek sevgilisi vardır. aşk cinayetine gitmenin bir erkek için hemen hemen tek yolu. her erkek vatan şaşmaz kadar şanslı değil maalesef.

yakın birisini kaybetmek çok zormuş.
artık canı yanmasın rahat uyusun diye dua etmek daha zormuş.
her şeye rağmen hayata devam etmek en zoruymuş, bilmiyordum.

alınan nefesle verilen nefes kadar yakın olan, ölen canlının bir anısı olarak hatırlayamayacağı son fiili.

gündelik hayatta en önemli gercekliktir.ve bnce felsefenin en temel sorunudur.diğer hersey, buna aşk da dahil , ölümün yaninda teferruattir.

insanı rahatsız eden bir olay. ölümün varlığı varlığın da varlığına kanıt olabilir mi? ölünce insan var olduğunu anlayacaktır ama bir önemi yok bence. ben varken ölüm yok, ben yokken ölüm var. bu söz böyle değildi ama ben yine de değerli olduğumu düşünüyorum. ben öldükten sonra geride kalanların varlığı beni ilgilendirmez. *

"biliyorum oruçlu doğar insan ölümün iftar sofrasına."

burdaki yazarların çoğuna koymayacaktır. çünkü zaten büyük bir kısmı hayatsızdır. ne yapıyorsunuz lan 5 senedir sözlükte?

ölümün hissettirdikleri:
ölümü inkar etme, üzüntü, ağlama, özlem, öfke, sıkıntı, güvensizlik, tedirginlik, aklını yitireceği-delireceği korkusu, hayata karşı ilgi ve istek kaybı, hiçbir şeyden zevk alamama, hiçbir duygu hissedememe, geleceğe dair umutsuzluk ve karamsarlık, yalnızlık, çaresizlik.

bakıyorum sözlük ahalisinin ortak özellikleri gibi geliyor.
hadi bakalım kolay gelsin.

ölenler ölümü bilmez, ölüm kalanlar içindir.

brom vefat..
umarım gittiğin yer güzeldir.
rip..

ölmek değildir ömrümüzün en feci işi
müşkil budur ki ölmeden evvel ölür kişi*

ölüm paylaşılmayan bir acıdır . sevinci , hüznü , sevdiklerinle paylaşabilirsin ama ölümü kimseyle paylaşmazsın. o acıyı kendin yaşayıp , kendin aşacaksın o zorluğu . hiçbir zaman aşamayacaksın o zorluğu ama hayatın telaşıyla , koşturmacasıyla unutmuş gibi yapacaksın.

sana yakışmadııııııııııı...hiç yakışmadı...içiyorduk lan....

gercek hayat, gercek yasam, ebedi huzur ve saadet.

ölüm; ben onu çiçeklerle giderken gördüm.
ölüm; ben onu yaşamları bilerken gördüm.
obur doymazlıkların obur açlıklarında,
ölüm; ben onu, varlıkları silerken gördüm.

ama bir de yokluğun ve yüreğin önünde;
ölüm; ben seni utanç ile titrerken gördüm.

*