ölüm

ölüm güzel şey , budur perde ardından haber
hiç güzel olmasaydı ölür müydü peygamber

nfk

ilk şartı doğmak olan, belki de geri dönüş olan.

ama nereye?

insan ölümünden sonra ne olacağını net olarak bilemez. ölümünden sonra tamamen yok olacağı fikri insan için hiç cazip değildir. neler olacağını hep merak etmiştir. cevabı genel olarak dinler ya da çeşitli inanışlarda aramıştır. antik mısırda ileri gelenler vücutlarını mumyalatarak değerli eşyaları ile birlikte gömülüp, yaşarken sahip oldukları konum ve imtiyazları öldükten sonra da devam ettirmek istiyor, ettireceklerine inanıyorlardı. mesela bir çin imparatoru binlerce asker ve at heykeli yaptırıp, öldükten sonra da canlanacaklarına inanarak dünyadaki gibi güçlü olmak için mezarına koydurmuştu. böyle şaşalı hayatlara sahip olup bir anda sıfıra varmak insana tabi ki hüzün verecekti. bir umut inanmak istediğine inanacaktı. reenkarnasyon gibi değişik inanışlar olsa da günümüzde yaygın olarak inanılan semavi dinlere göre ölümden sonraki konumumuzu bu dünyada yaptığımız eylemlerimiz belirleyecektir. ancak neye inanırsak inanalım ölüm sonrası akıbetimiz bilinmezdir. öldükten sonra tamamen yok olmak, hiçlik durumuna geçmek insan için tamamen korkutucudur. en güzel saraylarda otursak da, ismimizi tarihe altın harflerle yazdırsak da hiçlik durumunda bir anlamı olmayacaktır. hayat nasıl yaşanmışsa yaşansın geçicidir. yaşanmış ve bitmiştir.
sonrası bir hiç ya da eylemlerimizin sonucu.

ölümden sonra hayat var ise en güzelini bu dünyadaki eylemleri ile hak edenler alacaktır. hakkımızı verene ise tanrı diyoruz. insanı ilk kez var eden, bir kez daha var etmeye muktedirdir. bu da bir inanç. kısa hayat, ikincisi için bir imtihan ise ki bence öyle. umarım geçer bir not alacak hayatı yaşıyor olayım.

sonsuzluğa ilk adımdır.

iki arkadaşımı kaybedeli bir yıl olmadı daha, yok öyle yaşamadan ben realistim gerçekciyim falan. rehberde isimlerine denk gelince boğaza oturan yumruğu hiç bir şey açıklayamıyor. altı üstü bir telefon numarası ama silemiyorsun işte.

son bir ayda covid yüzünden 3. akrabamı kaybettim.
üçüncüsü çok yakınımdı ama yine de bir şey hissetmedim.
sanki ölen bir tatile çıkıyormuş da hiç gelmeyecekmiş gibi geliyor bana.
sanki yaşıyor ama bedenen değil.
üzülmüyorum, üzülemiyorum.
ama cenaze yerinde üzülmüş gibi yapıyorum.
iki yüzlülük gibi fakat hissedemiyorum bir şey.
taziye evi o kadar matemliydi ki ben yine eve girince yemek yiyip vurdum kafayı uyudum. öyle de rezil bir insanım.
ne diyor bilge kağan "zamanı tanrı yaşar, insanoğlu ölmek için yaratılmış".

tanımsal olarak ise, oldukça doğal bir şeydir.

rüyadan uyanıştır.

ölüm. iki hece dört harften oluşan bir küme. ama düşünüldüğünde insanın bazen korktuğu bazen de aman kurtuluruz işte diye düşündüğü garip çelişki. bana göre ölüm ruhun özgürlüğe kavuşması. nasıl yani derseniz şöyle ki bir bedene hapsolmuş ruh artık o bedenden kurtuluyor. yani ölüm eşittir özgürlük. ama ürkütücü mü evet hele de sevdiğin birinin ölümü çok korkuyorum kendim ölsem sorun yok ama çok sevdiğim biri ölürse ve onu göremezsem çok kötü. kafayı yedirecek durum. o yüzden ben ölsem de sıkıntı yok elbet öleceğiz ha bugün ha yarın. ama sevdiklerimin ölümü çok korkutuyor inşallah onların ölümünü görmem.

insanın bazen ne pahasına olursa olsun kaçtığı bazen ise en büyük kurtuluş olarak adlandırdığı, canlı bir varlığın hayati faaliyetlerinin kesin olarak sona ermesidir.

adil olduğunu söyleye dursun pers şairi; ölüm adil değildir. mutedil olabilir ama adil değildir. ölüm var ölüm var. mamafih kara toprak için adil diyebiliriz.

x olma hâli.

gerçek olan. kaçınılmayan. yaşanacak ve farkında olamayacağımız .

....ve ölüm, ona yaklaştıran tüm kelimeler tarafından somut bir şekilde oluşabilir.
baksana...şu sokak kenarında ne kadar fazla yürüyen ceset var, zihinlerindeki yosun kokusunu hissettiğim...
ölüm olmadan nasıl yaratabilirsin ki en iyiye yaklaşma istemini içinde taşıyan düşünceyi?
ölüm ne kadar soğuk ve işlevsel..
kimisini bir tabuta sarıp karanlık sokakların köşe başlarinda zaman ve mekan tarafindan acizlige bırakıyor öylece;
kimisinin de damarlarina işleyip zaman ve mekanı katlederek yaşayan tek şeyin etraftaki nesneler olduğunu görmesini sağlıyor...
ağır bir katatoni evet... tek bir yaprak hareketini sağlayan kızgın rüzgarın ivmelendirdigi masum bulutlardan ağlayan yağmur damlaları o anda her şeyden daha canlı olur... artık zaman+mekan dokusunu öldürürsün damarlarinda dolaşan tüm bu duygularla
ve karşında geçmiş ve geleceğin tüm ihtimallerini gözünün önünde hissedersin...kuarklardan atomları, prokaryotik hücrelerden tüm canlı formlarını, hayal etmeye başlayan insan zihinden dinler ve medeniyetleri baştan inşaa edersin adeta. çünkü zaman artık sonsuz defa bükülmüş, olayları zihnine öylece sunmuştur.

işte ölüm bu yüzden en güzel yaratıcıdır...

sürekli kıyılarında dolaşmaktan bıktım ya gerçekleşsin ya da hatırlamayayım istiyorum belki az kaldı bakalım haftaya netleşir.

üstad cem karaca ölüm şarkısında harika anlatmış;

cahar atıp şeş oynasam gene yenersin beni.

(bkz: ölüm ölüm dediğin nedir gülüm ben senin için yaşamayı göze almışım)

ölüm üzerinden dini vaaz verecek değilim.

ölümün hayat kadar bi hakikat olduğunu bilmek ve kabullenmek gerekiyor.
ölümü korkutucu bi yokoluş gibi izah etmek yanlış gibi geliyor.

insan ruhsal bi varlık.
izlemekle,okumakla, yaşamak aynı şeyler değiller.

ölüm bazılarımıza yokoluş gibi gelsede kimilerimize mükafatlı bi kurtuluş.

çok kısıtlı bi müddeti olan ve adına ömür dediğimiz şu dünya hayatı içerisinde ölen sadece biz değil.doğan herşey ölümle yüzleşecek elbette.

ölümü karanlık bi son gibi tahayyül edersek elbette ızdıraplı.yeni bi başlangıç gibi tahayyül edersek sancılı.

canlı organizmanın yaşamsal fonksiyonlarından herhangi birinin ya da birden fazlasının yerine getirilmediği, bunun sonucunda sıraya göre organellerin, hücrelerin, dokuların, organların ve en son mekanizmanın işlevini kaybedip bir şekilde canlılığını yitirmesi olayıdır.

insan var oluşundan beri varoluşu ve bunun bir uzantısı olan yok oluşu kendi içinde veya dışında sorgulamıştır. varoluşun nedensizlğinin yanında yok oluşun belirsizliği insanı bu konuda araştırmalar yapma, merak etme açısından tetiklemiştir. bu bağlamda dinlerin ölüm ve varoluş konularında kendi sınırları içinde aydınlatıcı yönleri mevcuttur.

ölüm bilim olduğu kadar sanatın da ilgisini büyük oranda çekmeyi başarmıştır. insanın sosyal bir varlık oluşu, duygusal ve psikolojik yapısı karşılaşılan bu tarifsiz acıyı bir şekilde tasvir etme konusunda insanı harekete geçiren etkenler olmuştur. ölümün varlığı başlı başına bir ilham bile olabilir.

bir oluşumdan başka bir oluşuma geçiş evresi (bence)

bir kavuşma, bir kurtuluş ve huzurdur. isterseniz epikür misali: ''ölüm varken ben yokum, ben varken ölüm yok.'' şeklinde kendinizi teselli edebilirsiniz. korkaksınız çünkü.

ah güzel anneannem. kolonya, deterjan ve gül kokan meleğim. haftalar önce göçüp gitmişsin buralardan. ben öğreneli birkaç gün oluyor. son nefesini vermişsin, belki çok korkmuş belki hiç istememişsin. annemi, torunlarını bırakmamak istemişsin. bir şeyler olmuş ve gitmişsin. ölüm diyemiyorum, ölmüşsün gibi hissetmiyorum. gecenin bir vakti oturduğun sokağı aradım buldum, biliyorum uzun zamandır gelememiştim, kayboldum. evine baktım, kapında çöküp ağladım. o güzel çiçeklerini seyrettim. perdelerin çekili, yine camın kenarında yasinin, balkonunda taburen, mandallarını koyduğun beslenme çantası, ısrarla ayakkabılarımızı üzerinde çıkarmamız için uyardığın paspas, benim yalnız senin evinde güzel çocukluğum... hala o evde gibisin. hala sanki yine ıspanaklı bir şeyler hazırlıyorsun bana, kendi yaptığın yoğurttan ayran koyuyorsun yanına, sabahın köründe kalkıp tavukları yemlemeye çıkıyorsun, geceleri televizyon programlarındaki altyazıları okumaya çalışıyorsun gözün seçmiyor, kuzenimle o tombul bacaklarına krem sürüyoruz, sanki hala bir yerlerin ağrıyor diye kahroluyorum. ah anneannem, bilsem gelmez miydim annemlerle sana o zamanlar, ders çalışacağım gelmem dedim hep. anneannem, bilsem kapatır mıydım geçen ay beni aradığında o telefonu erkenden. son konuşmamızmış, nereden bileyim. ilk kez ölüm görüyorum, ne acı. allahım ne büyük acı. kanıyorum, ateş içinde yanıyorum, bir şeyler yapmak istiyorum. hiçbir şey yapamıyorum, gitmişsin, bir daha geri gelmemek üzere. ne cenazene gelebildim el memleketinden, ne seni son kez görebildim. dedemin yanına koymuşlar, nasip olursa mezarına geleceğim. orada, karşında nasıl dikileceğim öylece, orası meçhul...