ölüm

ölüm her zaman bize cebimizde eşlik etmektedir. neden cahillerde feryatla karşılanır? ölüm neden bu kadar şaşkınlık yaratır?”

hz. ali

( hayır ya alevi değilim ) iyi oku

bir canlının bu dünyadaki yaşamının sona erdiğini anlatırken kullanılan terim.

bir canlının bedensel hayatını sevdikleriyle beraber geride bırakıp asıl hayatına geçiş yapmasıdır.

belki de bir son olarak , bir kaçış olarak görülen bu olgu belkide herşeyin başlangıcı

dünya'ya geldiğin andan itibaren başına gelebilecek bir olay. bir son.

"ölüm ölüm dediğin nedir ki gülüm? ben senin için yaşamayı göze almışım.. "
polat alemdar*

bu hayatta mutlu olmak, gülmek, sevinmek hep mi eğreti durur bir insanda?
anlıyorum aslında, her şeyin farkındayım.
sen beni, ben seni, bekliyoruz birbirimizi.
elbet kavuşmaya az kaldı. rüyalar da müjde verir elbet...

geçen denk geldim alıntılar paylaşan bir hesap şu tarz bir yazı yazmış. "bazı ölümlerden daha acı verici olan umudumuzun öldürülmesidir" katılmadığım bir şeydir bu. ölümden daha ağır, acı verici ne olabilir ki?

şans kavramı... iş hayatımızda, aşk hayatımızda yahut ailemiz için yer yer kullanırız. kimimiz ailesinden dolayı 1-0 avantajlı başlar, şanslı olur. kimisi ise ailesinden dolayı yüklü sorumluluk veya borç ile uğraşır durur, biz ona şanssız deriz, o kendisine şanssız der.

hayat öyle bir şekilde gelişmiştir ki biz büyürüz büyüdükçe ölüm nedir öğreniriz. ölümün geri dönüşü olmadığını, ölenin geri dönemediğini. sonrasında bize öğretilen teorik ders pratiğe geçer. ilk önce çok uzak çevremizden insanların vefat ettiğini, öldüğünü öğreniriz. o kadar uzaklardır ki bize aslında yoklukları ile varlıkları arasında bir bağ kuramayız. sonrasında aslında çok da uzak olmayan lakin canımızdan çok sevmediğimiz insanlara gelir sıra. işte insan burada gerçekten ölümü sorgular, sevdiklerini kaybetmekten korkar, kabuslarına yeni bir konu eklenmiştir artık.

hayat öyle bir şekilde gelişmiştir ki bu daralan halka artık en sevdiğimiz insanlara gelmiştir. artık insanları kaybetmenin normal hissettireceğini sanmaya başlarsın. kabullenirsin ta ki alışmaya çalıştığın acı kapını çalana dek...

bu 2 paragraf normal / şanslı bir insanın hayatının bir parçası, hayatındaki olayların bir gelişimidir.

hani bahsetmiştim ya şanssız insanlar deriz bazı insanlara diye. işte şanssız insanların kapısını alışmaktan, çevreyi görmeden, tanımadan önce çalar. belki doğarken, belki büyürken...

yaşamaktan daha kolay belki de. en azından huzurlusun. insanlar seni rahatsız etmiyor. başıma bu kez ne gelecek diye düşünmüyorsun.

yeni bir başlangıç.

"her fani bir gün ölümü tadacaktır"
ölüm üzerinde çok konuştuğumuz, çok düşündüğümüz, çok kafa patlattığımız bir konu.
neden ölümden korkarız? bence ölüm vakti geldiğinde ruhu yaşamın ağırlığından kurtaracak olan tek şeydir, korkmamızın sebebi ise tamamen bilinmez olmasından. ölüm nasıl bir şeydir bilemiyoruz, rüyalarda bile öldükten sonra uyandığımızdan büyük bir bilinmez var karşımızda. tanrıya inanmayan insanlar ölümden sonrasının boşluk olduğundan korkuyor olabilirler ama öyle bir şey yok fakat ölümden sonra yaptığımız kötülüklerden dolayı cezlandırılacağımızı söyleyebilirim. iyi ol olsun bitsin işte değil mi? öyle kolay olmuyor ama. adem ve havva'nın onlara yasak olan meyveyi yeme isteklerini bastıramadığı gibi bizde bazen içimizde olan kötülükleri bastıramıyoruz fakat bu sorun değil. ne kadar yoldan sapsak da yine bir şekilde o yola geri girme ihtimalimiz oluyor. hayat hakkında bir sürü şey söylenmiş olabilir ama ben şahsen hayatın bir yolculuk olduğuna inanıyorum. uzun ve engebeli bir yolculuk. o yüzden hayatı en ince ayrıntısına kadar yaşamalıyız tıpkı yaşlı bir bilgenin de dediği gibi: "sadece tek bir noktaya bakarsan hayatın akıp gider sen farkına varamazsın, ya da görebildiğin her güzelliğin ortasında hayatını yaşarsın akıp giden zamanın anlam kazanır"

proust’un söylediği gibi ölüme oldukça yaklaşmamış kişilerin ölümün gerçek mahiyetini anlamadığını ve ölüm fikri ile gerçekten yüzleşemediklerini düşünüyorum. ölüme oldukça yaklaşmaktan kastım epey yaşlanmak ve ömrün artık bittiğinin ayırdına varmak.

tarot sembolizmasının 13 numaralı karttıdır.
fotoğrafa bakıldığında, varlık alanında çok önemli olduğu addedilen bir çok kavramı, karşısında diz çöktüren bir konuma sahiptir.
bunlar; krallıklar, dini figürler ve soydan gelen üstünlük etiketleri olarak gösterilmiş.
onun sancağının altında, dağın, taşın, şatafatın hatta parlayan güneşim bile hükmü yok gibi görünmüş.
bu kart, psişenin yolundaki çarpıcı dönüm noktalarından birisini temsil eder.
..
bazen öyle bir an gelir ki, bir adım sonrasına eski b e n l e devam edemeyiz.
görünüşümüz, düşüncelerimiz, sahip olduklarımız, herşeyimiz..
varlık alanında b e n olmak için kendimizde tuttuğumuz tüm kanıtlardan vazgeçip yeniden başlamamız gerekir
işte o zaman haritada belirir ö l ü m kartı
korkulacak bir kart değildir bir adım sonrası 14 yani denge'dir.

(bkz: game over)

sonsuzluğun başlangıcıdır.

boşluk.

kalanın daha fazla öldüğü bir şey. ölen kişi başkası ama toprağa giren yaşayanlar. kalan için zor şey. bütün her şey aynı ama koltuğa bakıyorsun artık o yok. bir şey eksik kalıyor. ölüm bizden sevdiklerimizi değil onlarla beraber hayatımızı da alıyor. hatta bizi de alıyor. eksik yaşamak yaşamaktan sayılamaz.

herkesin senin için toplandığı ama senin katılamadığın bir törendir cenaze. çünkü artık ölmüşsündür.

yeni bir başlangıç