ölüm

bedenin nedenselliği kaybetmesidir.

hayattaki en net gerçeklerden birisidir hiç bir türlü kaçış yok.

yakınlarınızın varlığını unutarak yok oluşuna alışmak

diğer tarafa alıyorlar, devam, beden yok bi tek

#2702302
kesinlikle katılıyorum , öte yandan sen bir tanesin bir daha var olmayacaksın . yok olduğunda bütün bunlar devam edecek ve ne kadar çabuk unutulduğunu anlayacaksın. hoş hatırlansa ne olacak geri mi geleceksin. ama tabiiki ölümden zor olanı boş bir hayat yaşamaktır bence .

martin heidegger, ölümü insan varoluşunun temel bir özelliği olarak ele alır. martin heidegger'a göre, insanın ölümlülüğü, her türlü özgürlüğü ve potansiyeli sınırlayan kaçınılmaz bir gerçekliktir. ölümün yaklaşımı, insanın hayatındaki imkânların sınırlı olduğunu ve insanın kendi varoluşunu anlamak için öncelikle ölümünü anlaması gerektiğini ifade eder. tüm bunlara ithafen benim içinde tam olarak aynı tanımda yer alır. ölümü basite indirgememek gerek, hayatta belki de cevabını bulamayacağımız ve sadece anlam yükleyebileceğimiz tek olgu olarak kalacak.

beni bazen kederden kurtariyor. bazen kedere gark ediyor.

bazen diyorum ki ölüp gidecegiz ve yok olacağız. dertle tasayla ömrünü heba etme. alabildigin kadar keyif almaya bak çünkü ne zaman ölecegimiz belirsiz.

bazen de hayattan keyif aldığım vakitlerde aklima ölüm geliyor. yok olacagim. bir daha gözümün gördüğü kimseyle o güzel anlari yasayamayacagim diye düşünüp sıkılıyorum.

ölüm benim için tam bir paradoks gibi.

herşeyi bırakarak gitmektir. herşey yalandır. bir tek ölüm gerçektir.

(bkz: bitim.)
(bkz: the end)
(bkz: hikayenin sonu)
(bkz: binayı terketmek)
(bkz: nalları dikmek)
(bkz: cızlayı çekmek)
(bkz: mortingen şıtrayze)

çokta takılmayın ölüme.. bakın keyfinize..

bu ülkede o kadar yaşamıyoruz ki tüm sözlüklerde ölüm ve ilişiği başlıklar su üzerinde yüzüyor bütün gün.

bazılarının dileği, bazılarınınsa kucağında bulduğu.. kimine ninni, rahat uyku... kimine acı çektiren bir olgu, süreç vb.

zor ölüm çok lanet bir şeydir.
insan azalmaksızın sürüp giden bir acının pençesine düşer ve sürekli kaybeder. liğme liğme olur, yanar kül olur, parça parça bölünür, tükenir.
garibim insan bir gün gelir elbet acım hafifler diye düşünür. sabır telkinlerine kulak asar. çünkü ne olursa olsun dayanmak için bir umudu vardır. kurtuluş... lakin kişi güçten düştükçe acı insafa gelmez daha da merhametsizleşir. ve kişi bu noktadan sonra acının kendisine karşı korkunç bir öfke duyar hale gelir, sabrı tükenir ve öfkesi azar!
bu noktadan sonra acıdan hesap sormaya yemin eder.
acıyı ortadan kaldırmak için kaynağını da ortadan kaldırması zorunludur. ve acıya hükmettiğini acıyı ayaklarının altına aldığını göstermek, acıya dersini vermek için kendisini tuz buz hale getirir.. işte bu sebepler yüzünden hastalar arasında intihar vakalarına rastlanabilir.
tabii sağlıklı insanların oradaki psikolijiyi kavrayabilmesi imkansız olduğu için hastanın bu şekilde kendini öldürmesi tam olarak anlaşılamaz. anlaşılması da beklenemez.

tarihte yüreğinden öpülesi böyle nice hastalar vardır. bakmayın şimdi tıp çok geliştiği için hastaların ağrısı sancısı ilaçlarla baskılanıyor, insanları uyutuyorlar filan.
o zamanda bu nefret, öfke psikolojisi tam olarak olgunlaşamıyor ya da ortaya çıkmak için fırsat bulamıyor.

lakin bugün bu seçenekler olmasa ölüm ve ölümün yaşattığı bu acılar karşısında şimdi olduğundan çok daha fazla insan -ister imanlı olsun ister imansız- intihar etme yolunu seçerdi... öfkeye kapılırdı. acının merhametsizliği karşısında sefil bir ölümü kendine yakıştıramaz insan.. daha da fazla sürünmemek için ve çekmiş olduklarının da hesabını sormak için böyle meydan okur.

ve şundan çok ama çok eminim,
tanrıya bilmediği şeyler hakkında konuştuğu için çenesini kapamasını emredip ağır sözler söyler..

sen bilmiyorsun, bilsen böyle düşünmezdin.
o zaman kapat o çeneni lanet olası.

şeytan ile günahın çocuğudur.

ölüm: yaşamın konusu değildir.

daha düne kadar balkonda “yetinmeyi bilir misin” dinleyen engin’e bu akşam 21 gibi uğrayan lanet. sevgilisini bir yaprak gibi kapıda titreten, arkadaşlarını, dostlarını ve tabii beni an itibariyle ağlatan gerçeklik.

ben engin’i hiç tanımadım, şarkılarını biliyorum yalnızca. bazen de telefonda sevgilisine haykırışlarını. o balkonda renk renk astığı çamaşırlarını. deli çocuk beyazlılarla renklileri ortak yıkardı.

içime öyle oturdu ki engin’in acısı. aynı evde yaşadığı sevgilisinden bir süredir ayrıymış ve onu bir bahaneyle evden uzaklaştırıp bugün daha fazla nefes almak istememiş engin. asmış kendini.

öyle oturdu ki içime ambulansa onu öyle koyarlarken. darmadağın hissediyorum.

sevmekren korkuyordum artık,
arkadaşlarımın olması beni korkutuyordu,
anne olmaktan korktum,
kardeşlerimin olması korkutuyordu,
ve artık birine bağlanmak korkutuyordu beni...
çünkü ansızın geliyor ne olduğunu anlamadan ve kabullenemiyor insan...

herşeyi yarıda bırakmaktır.

ölüm, insanın hayat boyu yanında yürüyen gizli elbisesi.
daima ensemizde olan, soluğumuzda yaşayan tek gerçek.
bazı günler ölümü düşünürüm. nasıl öleceğimi, toprağa nasıl gömüleceğimi, vücudumun morarıp çürüyeceğini ve tamamen yok olacağımı düşünürüm. öleceğim derim, ölüm bana da bir gün gelecek derim, korkarım. nerede, nasıl, hangi yaşta olacağını bilmemek ceza mı lütuf mu bilemiyorum.
bazı günler ise hiç ölümü düşünmem. hayat meşgalesi o kadar yoğun olur ki unuturum. sanki bana hiç uğramayacakmış gibi öz güvenli olurum. ölüm ve ben şu an için ne alaka derim. çok uzak bir tepe gibi gelir gözüme. mesela bugün de öyle bir gündü. bugün elbisem uzağımda yürüdü veya ben öyle hissettim belki yarın tekrar yanaşır ve kendini bana anımsatır.

yaşam kontratının birinci maddesi 'ölünecek olması' dır.
varsan yersen kabul edersen

ferahlatıcı olan ise 'ben varken ölüm yok, ölüm varken ben yokum' mottosudur.
yani ölümle muhattap olunmayacak diyebilriz.
yaşıyorken o yoktur. ölüm geldiğinde de biz yok oluruz.
o halde ölümü düşünmek anlamsız görünüyor..

kurtuluşun şakıyışı,düşüncelerin sessizleşmesi. varlığın hiçliğe dönüşürken soğuyan bir beden. yani pek bir esprisi yok gibi

bizi ahirete götüren kapı. imam gazalinin demesine gore de kalpteki bütün perdeler onun sayesinde açılıyor.
ölüm hakkında çok olumlu hisler besliyorum. pekala bir musluman havf ve reca arasindayken de ölümü sevebilir. eninde sonunda öleceğiz, kacsak da öleceğiz, sevmesek de sevsek de. sanki ölümü sevmeyince ondan uzaklasiyormusuz gibi bir his yanılgısı oluyor insanda ehe.
peygamberimiz ölmek istememiş, duasını etmemis. fakat hep arzulamis. ben de onun ummeti olmaya azmettigim için keşke ölsem demiyorum. bu kolaycılık olur. fakat allah'in ondan kısayol bekleme talebimi kabul edeceği umudunu tasiyorum. sanki ezelde bana her seyin konsantresi yazilmis ve bu da zamani bükmüs gibi. o yuzden erken bitirdin demesin, beni yenik olarak almasn, beni "zaten böyle anlaşmıştk" diyerek alsin istiyorum, yoğun bir şevk duyuyorum.