yalnızlık

sorarsan herkes çok yalnız ve onu anlayan kimse yok. ama hiç kimse de bu konuya bir çözüm getirmiyor. ancak şikayet.

ekmeğini yemeyenin kalmadığı duygu. edebiyatçısından tut sosyal medya ergenlerine kadar herkes melankolik, hepsi yalnız.

sevdiğin bir diziyi/filmi anlatacağın kimsen yoksa ve diğer hattından kendine mesaj attığında heyecan yapıyorsan odur yalnızlık. rehberinde 500 kişi olanlar yalnızım demesin. hele kalabalıklar içinde yalnızlık hiç demeyin. midem bulanıyor artık yalnızlık romantizminden.

sanki çok güzel bir duyguymuş gibi...

seçim olduğunda tadına doyulmayan, mecburiyet olduğunda acıtan durum

yalnızlık huzurdur benim için. kendimle kaldığım ve vakit geçirdiğim zamandır.bir yerde oturup tek başıma kahve içmektir. tek başıma eğlenmektir. yalnızlık ebedi huzurdur.

kronik bir haldeyse sağlığı olumsuz etkiliyor, erken yaşlandırıyor. tıpkı günde bir paket sigara içmişsiniz gibi.. ben demiyorum bilim diyor.

bağımlılık yapan bir çeşit durum.
en azından bende öyle.
memnunum.

banyo olduğunuz zaman yalnızsınız.

eski sevgilim.

huysuz, sevimsiz ve bencil ve işe yarar bir hali vardır.

bazen büyük bir ihtiyaçtır, bazen işkence.

dünyanın en güzel keşfi... insan kendisi ile ne kadar vakit geçirirse geriye kalan herkesin misafir olduğunu daha da iyi anlıyor

hiç sevmiyorum yalnızlığı, hem de hiç. yanında birisi olmaması gibi değil bu dediğim yalnızlık. yanında birinin olmaması da yalnızlıktır ama o yer yer iyi bir şey bence. insanın kendi kendine kalası geliyor bazen. düşüneceğin zaman tek başına kafanı topluyorsun. genelde kendi kendime gezerim ben zaten dışarılarda. çoğunlukla tek takıldım şimdiye kadar ama bir arkadaşa da hayır demezdim belki bazen. fazla arkadaşım da yok, pandemide hepten iletişim koptu ya olanlarla da.

ama evde bu konuda yalnız birisi değilim, ailem var, annem, babam, kardeşlerim... aile iyi bir şey mi kötü bir şey mi karar veremedim. hiç ailesi olmamış birisine sorsak belki çok iyi olduğunu düşünür, özlemini duyar belki. bana sorarsanız sadece aile olmak, sıcak yuvada beraber oturmak, onlardan olmuş olmak, evli olmak hiç yetmiyor. hiçbir şey tek başına yetmez. aile bireylerinin refahı için, geleceğimiz için yeri geliyor hep beraber çalışıyoruz. güzel anlarımız oluyor, kötü anlarımız oluyor, gülüyoruz, oturuyoruz ama hep bir şeyimiz eksik. şu ki, hiçbirimiz sorunlarımızı ifade edemiyoruz. ben bir sorunumu ailemden birisine anlatamıyorum, anlamıyorlar, yargılıyorlar, kötülüyorlar, küçümsüyorlar. benim gibi onlar da sorunlarını aktaramıyor. annem, babamla ilgili sorununu babama söyleyemiyor. kardeşim sorununu anneme babama aktaramıyor, tıpkı benim gibi. demek istediğim yalnızlık bu işte. hepimiz aynı evdeyiz ama hepimiz yalnızız aslında. beraber gülüyoruz ama ayrı ayrı ağlıyoruz. bu içe atılan, aktarılmayan sorunlar büyüyor büyüyor ve sonunda sinir krizlerine ve büyük kavgalara dönüşüyor. iletişim yok bizim aramızda. herkes birbirine bir şeyler dayatıyor, saygı, anlayış yok. yargılama var, emretme var. işte bu yüzden bir ailemizin olması yalnız olmadığımız anlamına gelmiyor bence. aile kavramı hakkında da görüşlerim genelde olumsuz yönde bu yüzden. ama ben bu gördüklerimin bilincindeyim, şanslıyım belki bu konuda. ileride bir ailem olursa kesinlikle bu şekilde olmaması için özen göstereceğim.

sonuç olarak nefret ettiğim yalnızlık, yanında biri olup olmaması değil, içindekini dökecek birilerinin olmamasıdır. ailen bile olsa, yalnız hissettiren insanlarla beraber olmak esas yalnızlık. şu hayattan tek dileğim yalnız olmamaktır. aile kurarım, kendimi aynen kendimle konuştuğum gibi dökebilecek, hatta hiçbir parça kalmayacak şekilde dökebilecek, anlayışlı, saygılı, iletişim kurabildiğim birisi eğer olacaksa. tabii karşımdaki de aynı şekilde sorununu, sıkıntısını, derdini, neşesini, duygularını bana doğrudan aktaracak, hiçbir çekince duymadan. bilmiyorum, bu belki çok ütopik dersiniz ama bence olmayacak değil. ne olursa olsun, yalnız kalmayacağıma inanmak istiyorum.

"bazılarımız şiirlere tutunuyor, bazılarımız şarkılara, bazılarımız filmlere tutunuyor, bazılarımız kitaplara. sanırım artık insan, tutunamıyor insana."
sanırsam yalnızlığı en iyi anlatan dizeler.
bu çağın insanı güvenmiyor birbirine onun için yalnız, yalnız ve hep yalnız...

karanlığın insanı delirten bir ihtişamı vardır
yıldızlar aydınlık fikirler gibi havada salkım salkım
bu gece dağ başları kadar yalnızım

atilla ilhan

(bkz: lonesomeness)

kendine herşeyi itiraf edebileceğin bir zamandır.

çok sıkıldığım durum.

lisede kitapların kenarına şu sözü yazardık: yalnızlık paylaşılmaz paylaşılırsa yalnızlık olmaz. hey gidi günler hey.

yeri geldiğinde canımı sıkan yeri geldiğinde hoşuma giden kavram. yine de:
" kimse böyle yalnız olmasın."

değil kimsesizlik kötü.

.........
sende yalnız kalmayı başarabilen bir ruh olgunluğu var. çünkü yalnızlık insanın en zor mesleğidir. ve sen daima yanında en sevdiğin insan olsa bile hiç bir zaman bu yalnızlıktan kurtulamayacaksın. bunun da bedeli bu galiba...
.........

2004- hatıra defterim

edebiyat öğretmenim
mehmet bademli

nasıl güzel anlatmış beni canım öğretmenim. 2015 yılından beri izine ulaşamasamda kendisini aramayı hiç bırakmadım. hatta malum sözlüğe sırf onun onun adına başlık açılmış olduğunu gördüğüm için katıldım. oradan da bir ses çıkmadı. 2015 dönemlerini bilen bilir. özellikle gözde anadolu ve fen liselerinde büyük çalkantılar oldu. görevden alınanlar, içeri tıkılanlar...

mehmet öğretmen de kadıköy anadoludaydı o dönem. sonra ne oldu bilmiyorum. mükemmel, idealist, öğrencilerini her konuda destekleyen onların ufkunu açan bir öğretmendi. benim ben olmamda katkısı çok büyük. bugün ki fikirlerimin ve hayat görüşümün temellerini atan kişidir.

çok aradım eski öğrencilerine, eski öğretmen arkadaşlarına hatta abartıp eski eşine bile sordum. belki de dinlenmeye almıştır kendini kim bilir?
siz iyi olunda gerisi hallolur.

saygı ve özlemle...