yalnızlık

son 10 yıldır yasdigim tür.evet herşey bir yuva kurunca bitiyor bazen arkadaşlarının kıskançlığı bazende senin nasilsa bı aile kurma heyecanı bitiriyor dostluklar arkadaslikalri bosveriveriyosun herşeyi herşey bir adam uğruna belkide tüm geçmişini tüm dostlukları tüm yaşanmışlıkları bırakıyorsun kenara sonra bı bakmışsın ki yapayalnız dün hemde kalabalikta kalmış yapayalniz herkes sanabyuz çevirmiş sadece like lardan ibaret elini cevirsen yüzünü cevirsen canını versen koskoca bir yalnızlık....sadece sen ve yalnızlık.belki sevdiğin bir sarki belki bir şişe ucuz şarap arkadaş olabilir sana...

bir yol vardır kilometrelerce, bir yük alırsın ve bu yolu yürümeye niyetlenirsin. yolda çeşitli aksilikler yaşadığın gibi çeşitli yerlerde dinlenme imkanı bulursun. ama bir şeyin farkına varamazsın ve en acı olanı da budur. sen ilerledikçe etraftan sırtına daha da yükler eklenir.
eklenmesine rağmen fark etmek istemezsin ve inançlı bir şekilde devam edersin. sonra bakarsın senden başkalarına, bazı yerlerde yüklerini bırakıp devam ediyorlardır.
ne olursa olsun senin yükünü bırakacak bir yer yoktur, imkansızdır, olmuyordur.
işte o yük yalnızlık'tır

bana ait olan en güzeli bende duran.

yalnızlık gece ayazında sabaha kadar beklemek gibidir. ısınmak için güneşin dogmasını beklersin ama o güneş hiç bi zaman doğmaz. yalnızlık dediğin eski bir sandalyenin gıcırdamasıdır...
" farklıyım çünkü basit olmak beni bozar " #kaliteliyalnızlık

“yalnızlık; bir ovanın düz oluşu gibi bir şey” diyor cemal süreya. en iyi yalnızlık tanımıdır.

çağımızın büyük problemlerindendir. insanlar günün büyük kısmını internet başında geçirirler.

bir ufka vardık ki artık
yalnız değiliz sevgilim
gerçi gece uzun
gece karanlık
ama bütün korkulardan uzak
bir sevdadır böylesine yaşamak
tek başına
ölüme bir soluk kala
tek başına
zindanda yatarken bile
asla yalnız kalmamak
————————————————-
tütün işçileri yoksul,
tütün işçileri yorgun,
ama yiğit
pırıl-pırıl namuslu,
namı gitmiş, deryaların ardına
vatanımın bir umudu.
________________________
ahmed arif

benim canımı acıtan diye aklımdan bir şarkıya girdiğim kelimedir.

çoğu zaman özlediğim şey, değeri bilinmesi gerekiyo. insanın balkonda tek başına oturup hayatını sorguladığı zamanlar çok kıymetlidir

çoğu insanın bir süreliğine ihtiyaç duyduğu ama sürekli olanının insanın ruhunda çok derin yaralar açtığı olgu.




kaynak

paylaşılmaz,
paylaşılsa yalnızlık olmaz.

aklın başta, olduğu süreçler.
kendisininde bir birey olduğunu düşündüğü zamanlardır insanın, güçlü olabilmek için en gerekli duygu...

en büyük mutluluğum zaman zaman da en büyük kabusum. bilmiyorum belki de, tutkunu olduğum yalnızlık artık beni yormaya başlamıştır. bu ülke nedir? tam anlamıyla bizim olmamışlığımız sanırım. kötü olan her şey, ilk gençliğin getirdiği enerjiyle, dünyaya ve tüm dünyanın kotülüklüklerine karşı olma isteği ve karşı olmak. sonunda değişmeyen her şey, değişen sen ve küslünlük ile yalnızlıkla sonuçlanıyor. bu yaşta, gelip burada yalnızlık aglaklığı yapacak değilim, gerçi anonim bir hesap yapabilirim de. fakat beni üzen şey, bizi bu ülkenin savurduğu düzlem oluyor. sanki bir degirmen gibi, her şeyi alıp, öğüten devasa bir mekanizma. eskiden apolitik olan insanlara çok kızar çok boş bulurdum fakat, belki de en doğrusu buydu bilmiyorum. kötülüğün bu kadar çıplak bir şekilde ortaya koyuldugu bu ülkede, karşı olduğun bu çıplak kötülüğün bile anlamsız olduğunu anlamak, nahoş.

bilmiyorum, bu kadar seri bir şekilde ruh hastası yetiştiren başka yerler var mıdır varsa, bile bunu değiştirmeye hevesli ahmaklar buradaki kadar çok mudur? bunun da cevabını bilmiyorum. yeni gençler, bizim kuşaktan daha şanslı muhtemelen, çünkü bir şeylerin asla değişmeyeceğini en azından bu değişimin evrimsel olduğuna inanan insan sayısı, bizden önceki kuşaktan daha fazla.

bir yalın olma halidir.
yalnızlık ömür boyu.
adına şiirler şarkılar yazılan bir durum.
bir de, sahteliğe katlanamayanlar vardır; o arkadaşlar yalnızlığı seçerler.
ağırdır yalnızlık,
yalnızlığının bilincine ermek
seni
sana
geri
verir.

akşam saatlerinde, sanatçı ruhlu bir dostumun habersiz şekilde çektiği bir fotoğrafımı bana göndermesiyle, unutulanların hatırlanmasıyla hissine itildiğim dipsiz kuyu.



yoğun ve yorucu bir iş gününün ardından, güzel bir caddede eğri büğrü yürüyen bir adam belli belirsiz görünüyor; o benim. rutin bir gündü, belki benzerlerine göre biraz daha fazla yorulmuştum. kulağımda kulaklık, müzik son ses; yine dünyadan izole, her zamankinden. sıradandı. tek başına bu fotoğraf, insan yaşamından bir kesit sunması hariç hiçbir şey değildi. baktım, duraksadım ve anımsadım. korkunçtu.

bu akşamdan tam 105 akşam öncesi, yine yoğun ve yorucu bir iş günü sonrası, neredeyse günün aynı renkleri, yukarıdaki fotoğrafta adımımı attığım noktanın 300 metre batısı, son kez birlikte yürüyoruz ve az sonra yukarıdaki fotoğraftaki noktayı çiğneyip en sevdiğim kahveciden sonraki ilk kahveciden kahve alacağız, şarap iptal; fotoğrafı çeken aynı kişi, makine aynı makine... geçen zamandan başka değişen, değişmesi gereken ne; eksik ne?



o gün hikaye bitti, üzerine fazla konuşulmadı. sonrası kesik. onun hayatını bilmiyorum, benimkinden bi' dünya insan daha geçti fakat ikiden çoğu bir etmiyor, o gün ikinin bir etmediği gibi. ben o gün yeniden yalnızlaşmışım, bunu bugün anladım.

yalnızlığın zamanın içindeki görüntüsü korkunç bir şey.

mis gibi bir şey, ama aslında yalnızlık gibi de değil. kendinlesin, dışarı gösterdiğin ve aslında olduğun sen başbaşasın.

tercih olduğunda inanılmaz kıymete binen durum.

kendini bir topluluğa ait hissetmeme duygusu. insanın en büyük korkusu.

herhangi bir konuda, herhangi bir ruh hali içerisindeyken insanların kendileri ile benzer hissiyatlar içerisinde olan insanları düşünüp/görüp, kontrol ettiği ya da edemediği bilincinin anlatıları neticesinde rahatlamasının altında, kendini bir topluluğa ait hissetme yani yalnız olmadığını fark etme sebebi yatıyor gibi geliyor bana. insanın mükemmele ulaşma çabası, hiçbir zaman gerçekleşemeyeceğini bildiği halde mükemmeli isteme dürtüsü onu şartları ne olursa olsun sürekli hayatını değiştirme isteğine sürüklüyor bence. ama aynı insan, hayatını değiştirmekten de ölesiye korkuyor. çünkü hayatından memnun olmadığı halde, hayatını değiştirmeye korkan insanlar olarak öyle bir kalabalığın içindeyiz ki; kendimizi hayatımızı değiştirmek için adım atacağımız yolda yalnız görüyoruz. o kalabalık bize "amaann bi' ben miyim hayatından memnun olmayan sanki" dedirtiyor.

yoksa hiçbirimiz gerizekalı değiliz herhalde değil mi? çok para kazanmak = çok çalışmak = çok yorulmak = harcayacak zaman bulamamak = harcayacak zaman yaratıldığında ise yorgun olmak iken tablo, defolup gitmeyi, başka bir düzen yaratıp kendi hayatımız için, başka bir şeyler yapmayı denemek yerine, kalıp bu kısır döngü içerisinde yer almayı boşuna tercih etmiyoruz. işi gücü bırakmak, bu yaştan sonra resme başlamak herkesin yaptığı şeyler olmadığı için korkutucu. kendimizi farklı bir şeyler yaparken düşündüğümüzde bile korkuyoruz kısacası.

sevgilinin seni terk etmesi değil yalnızlık. terk edilen milyonlarca insan varken o topluluğun içine aitsin.
çok sevdiğin birinin ölmesi de değil. bir yakınını kaybeden herhangi bir insandan farkın olmadığını anladığında, çektiğin acının bu dünya için zerre kadar bile önemi olmadığını fark ettiğinde, elinde nerene sokacağını bilemediğin bir acı kalıyor yalnızlığın değil.
istediklerini yapamadığın, başka bir yerde, başka kişilerle olmayı istediğin halde, olamadığın ya da kendini bile yalnız bıraktığını düşündüğün haldeyken bile yalnız değilsin aslında. senin gibi milyonlarcası var.

ne zaman yalnızsın biliyor musun?
cesur olduğunda.

cesaret insanlara göre değil. çünkü yalnızlık insanlara göre değil.

sıradan olun. çok düşünmeyen sıradan insanlar olun.

keşke yanımda olsaydı demeden geçemediğin sokaktır yalnızlık

iyi geldiği de olur ama doğru gelmez hiçbir zaman.