yalnızlık

; bu şarkıyı dinlemektir.

yalnızlık çok tehlikelidir ve bağımlılık yapar.çünkü insan o huzuru yaşayınca bir daha insanlarla uğraşmak istemez.

en sevdiğim.

boş beleş tipleri hayatıma sokacağıma* yalnız kalırım daha iyi.

babamın vefatından beridir bitmeyen ve içinden çıkamadığım iğrenç duygu ve haldir.
benim hissettiğim duyguyu en güzel bu video ve müzik veriyor.

bazı durumlarda ya da özel günlerde hatırlanan insanların durumunu, sokakta yardıma muhtaç bir insana 1-2 maaşlık para verildikten sonra unutulmasına benzetiyorum. geçtiğimiz gün kafamda değişik bir senaryo oluşturmuştum. örneğin ölüme yakınsınız ve 1 en fazla 2 gününüz var. ölmeden önce son çare olarak polis istasyonunu arayıp "kimsem yok ve öleceğim" diyorsunuz. istasyondakiler sizin için seferber oluyor ve etraftan topladıkları 40-50 kişiyle size sürpriz yapıp evinizi ziyarete geliyorlar. evinizde bayram havası, herkes neşeli, kendi hayatlarından vazgeçip 2-3 saatliğine size neşe getiriyorlar. bu 40-50 kişi ne zaman gidecek? çünkü bir kere geldiler ve bu sefer de gidecek olmaları yalnızlığın acısını daha çok arttırmış oldu. istasyonda size iyilik yapan polis memuru aslında sizi daha büyük bir acıya sürükledi.

yalnız iken, bir anda bir topluluk ile beraber evinizin bayram yerine dönmesi sonrasında yine herşey eski haline döndü. bunun gibi bir başka senaryoda, vedaların zor olmasının sebebinin yokluk hissini yaşatması olduğunu düşünmüştüm bir keresinde de. örneğin kişiye veda etmeyip bir önceki görüşmeyi son görüşme olarak belirleyip "aslında son kez görüşmüştük ve bir daha görüşmeyeceğiz" demek ya da demeden bunu hissettirmenin daha doğru olduğunu düşünmüştüm devamında. yani vedayı zorlaştıranın aslında son görüşme olduğunu düşünmüştüm. bu yüzden temelli yalnız kalmanın belirli süre birilerinin varlığını hissetmekten daha iyi olduğunu düşünmüştüm. bütün bunları düşünürken yalnız olmamak ve gerçekten mutlu olmak ta, durumu patolojik hale getiriyor, daha doğrusu klinik bir hale getiriyor olabilir.

tamam bu iki kitabı okumamış olanları belki burada konu bağlamından soyutlamış gibi olacagim ama, oblomov'un başlığında yazdığım birçok ayrıntı gibi bir duruma benzer; oblomov'un aslında martin eden olması ve martin'in farkındalığa sahip olmak için herşeye sahip olması ihtiyacını hissetmemesi, martin eden sendromuna - martin eden olmadan, onun yaşadıklarını yaşamadan - sahip olacak kadar zeki olması, tecrübe bile etmeden o boşluk hissini yaşaması ve kendini bütün boş uğraşlardan uzak tutması gibi, yalnızlığı çok derin şekilde tecrübe etmeden, yalnızlığı önceden görmeyi ve yalnızlığın mutlak bir sonuç olacağını fark etmek. benden çok etrafımdaki insanların bunu bilmeden etrafımda bulundukları gerçeğini de düşündükçe sanki onları kullanmış gibi hissediyorum.

yalnızlığı çok aciz şekillerde, terk edilme ya da hiç kimsenin kimsesi olmama anlamında tecrübe etmeden ve genelde sadece tercih edilmiş yalnızlık olarak elimde tuttuğum için, yalnızlık üzerine bu kadar düşünmek, martin eden olmaktan çok oblomov olmaya doğru itiyor beni.

20.01.2023
yanlızliga kapılma hissi genellikle aile ile yaşanılan dönemde gerçekleşen bir eylemdir. annenin ağlama eylemini görmemesi gerekmektedir. yanınızda omzuna yaslanıp beraber ağlayacağınız bir dostunuz yoktur. ya da bazı şeyleri kimseye anlatamayacağınızı düşünürsünüz. yalnız kalmak dürtüsü ile bir havlu alıp banyoya girer suyu açarsınız. duş almanın yaratacağı fiziksel arınma, ağlamanın getirdiği ruhsal arınma gibidir. bazen de yatağınıda sessizce kollarınızla bacaklarınızı kendinize doğru çeker ağlamaya başlarsınız. yastığıniza akan göz yaşlarinizla birlikte günah çıkartmaya başlarsınız. o an işte sizinle birlikte yastiginiz ağlıyordur. yaslanmak istediğiniz o omuz yastık olmuştur. bağışıklık sisteminiz en kötü anlarınızda bile bilinçaltınıza yapay bir alnız olmama hissi vermek için sizi buna iter şişmiş kızarmış gözlerinizi kapatır kendinize gelmeye çalışırsınız. uyuyup sabah olduğunda ise her şey berraklaşır. dünyanın renkleri olmadığı kadar net metabolizmanız da normale göre katlarca rahattır. zamanla bu eylem alışkanlık haline gelir ise insan başkalarının yanında ağlamama takıntısına sahip olur. bir an önce eve gidip ağlamak rahatlamak ister. hatta eve gidemiyorsa gözyaşlarını içine akıtır. bu alışkanlığın en üst safhası ise evde yalnız olduğunuz o kötü günlerde bile ağlamak için eski dostunuz size bir kırıcı olan bir kelimesini hatırlamaniz yeterlidir. lakin hayatta bazı kişiler vardır her ne olursa olsun yanınızda olan sizi seven o sizi dinleyecektir. gözyaşlarını hiç sakınmadan üzerinize akıtacaktır. hasandan sevdiceğine:⁠-⁠*

yaşar kemal’in yazmış olduğu ve bir yalnızlık nasıl bu kadar net ve güzel tasvir edilmiş diye düşündüğüm şiirdir.

iyi mi kötü mi bir türlü karar veremiyorum dedigim durum.

yalnızlıktan dem vuran yaşlı bir amcaya göre üzerine bir binanın çökmesi gibi bir şey. bunu yaşlılara mahsus o dolu gözlerle boğazı düğümlenerek anlatıyor yaşlı adam.

kimisi mahkum görse de kendisini kararla gelişen tek başınalık halidir. kötü karakter bir gün buna karar verir, güçlenir ve olaylar gelişir.

benim için; anıtkabir'deki ismet inönü'nün mozolesi olmak gibi. kimse fark etmiyor sizi...

"bir ovanın düz oluşu gibi bir şey."

bunun içinde yaşayıp bunun içinde öleceğim.
maalesef bu bir zorlanma değil bir tercih.
yine buna sebep olan şeyi öğrenmek zaman aldı.
her zaman ki gibi bilim.
hak etmeseniz de yaşanılan şeylerin bedeli vardır.

hep istediğim bir türlü giremediğim durum.

tek başıma isam'a gittim 2 saat önce eve gelip oh dedim yarın da sonraki gün de tek başıma keyfime bakarım. yok aga.. eve adımımı attım kazakım'dan tatlı bir mesaj: "müsaitsen görüşelim yarın"

kadın olunca reddedemiyorum. dişi sinek bile bi kahve içelim dese okey derim

yaşamasını bilene huzur.

nimettir.

duyguvari bir haldir, histir. aciz ve yılgın hissettirir. korkmuş ve öfkeli hissettirir. üzgün ve kırgın hissettirir. bir süre sonra hissettirmez bile, hissizliğe bırakabilir yerini. işin garibi düşündüğümüz kadar yalnız olmayışımızdır. tek başınalık yalnızlık değildir esasında, tekbaşınalık yalnızlığın karinesidir. etrafındaki insanları uzaklaştırınca yalnız olmazsın aslında, bu madden gerçekleşir. gerekçeler vardır. haklı yahut haksız da olsa nedenler vardır. ancak dilediğiniz yalnızlık değilse şu hayattan, kendinize fırsat tanıyın ve olaylarınız gelişsin.

nerden baktığına bağlı

kalabalığın kenarındaki adama kalabalığın içinden bakarsan, evet yalnızdır o adam. ama diğer taraftan bakınca, kalabalığın içinde gözükür. o yüzden nasıl kullanacağınıza bağlı. bir gün 1 yıla yakın yalnız olduğum, depresyondan çıkıp kişilik bozukluğuna kadar ilerlettiğim o lanet sürede neleri yaptığımı anlatacağım tedx gibi bir entry gireceğim, eğer üşenmezsem. ve hatırlarsam tabi.

kaçınılmaz ve daimi bir şey. mfö nün de dediği gibi: senle beraber olsam da sevgilim yalnızlık ömür boyu.

hayat arkadaşımdir.