yalnızlık

kahve ve kitapla birlikte mükemmel 3lü olan şey.
kahve + kitap + yalnızlık.

önceden olsa kişinin yanında canlı varlık olmaması derdim. hayat bana öğretti ki en büyük yalnızlık insan içinde olunuyormuş. anlaşılmamak en büyük yalnızlıkmış. lafın lafı açtığı masada tek kelime etmek istememekmiş yalnızlık. (akşam yemeğinin yendiği 14 kişilik masada herkesin akp'yi savunduğu ortamda susmakmış.) "şairleri öldüren yalnızlık şiirleri doğuruyor."(bu sözün sahibini bilmiyorum.) "bazen düşünüyorum da yalnızlık şairlere mi özel yoksa şiirler yalnızken mi güzel?"(bkz: vasıfsız)

en yorucu maratondur. koştuk, yorulduk.

cinsel açıdan zor olduğunda her açıdan insanı zorlayan olgulardan.

kendinizi kandıramayacağınız ve avutamayacağınız tek hastalıktır.

~ robert porter

"kendini değiştirmek isteyen, kendini, bu dünyada ne olup bittiğini anlamaya çalışan herkesin önce yapması gereken şey , olanaklı olduğu ölçüde, aptallardan uzak durmaktır. çünkü aptallar kendilerini oyalamayı bilmedikleri için, kendilerini değiştirmek onların akıllarından bile geçmediği için kendi içine çekilenlerden, yani bir anlamda dış dünyayla temas kurma konusunda çok istekli davranmayan kimselerden fevkalade rahatsız olurlar ve onların ruhsal dengelerinin bozuk olduğunu dahi düşünürler."
demiş dücane cündioğlu ekşi sözlükte gördüm. valla doğru.

en yoğun yaşadığım şey. deli gibi çalışıp eve girdiğim an yabancı bir şehirde olmamın da etkisi var sanırım içimi kaplayan his . hirpaliyor.

verilen emeğin,çırpınan yüreğin ve tertemiz sevginin bile,bir kıymetinin olmadığını anladığım günden bu yana,
hayatı akışına, insanları layığına, kendimi de kendi haline bıraktım.
böyle çok rahatım.

yalnızlık, kişinin sahip ılduğu kitap sayısıyla ölçülebilen tercih edilmiş bir 'uzak durma' faliyetidir

modern zaman insanının benliğini pazarlama stratejisi.

kendini yalnızlığa götürecek adımlar atıp yalnızlıktan yakınmak saçmadır. sektir at, hayat da saçmadır.

insan türü sürü canlısıdır.

kendisini doğadan kopardı, tüketim çılgınlığına dahil oldu ve kalabalık içinde yalnızlaştırdı.

al sana bir sürü psikolojik problem.

insan, insanın ilacıdır derler. ama insan, insanın kurdudur da bir taraftan. kurtlar sofrasına yem olmamak için yapılan bir tercihtir çoğu zaman yalnızlık.

olunca da güzel olmayınca da.

kader diye bir şey varsa, yalnızlık tanrının kendine şirk koşmasıdır.

; bu şarkıyı dinlemektir.

yalnızlık çok tehlikelidir ve bağımlılık yapar.çünkü insan o huzuru yaşayınca bir daha insanlarla uğraşmak istemez.

en sevdiğim.

boş beleş tipleri hayatıma sokacağıma* yalnız kalırım daha iyi.

babamın vefatından beridir bitmeyen ve içinden çıkamadığım iğrenç duygu ve haldir.
benim hissettiğim duyguyu en güzel bu video ve müzik veriyor.

bazı durumlarda ya da özel günlerde hatırlanan insanların durumunu, sokakta yardıma muhtaç bir insana 1-2 maaşlık para verildikten sonra unutulmasına benzetiyorum. geçtiğimiz gün kafamda değişik bir senaryo oluşturmuştum. örneğin ölüme yakınsınız ve 1 en fazla 2 gününüz var. ölmeden önce son çare olarak polis istasyonunu arayıp "kimsem yok ve öleceğim" diyorsunuz. istasyondakiler sizin için seferber oluyor ve etraftan topladıkları 40-50 kişiyle size sürpriz yapıp evinizi ziyarete geliyorlar. evinizde bayram havası, herkes neşeli, kendi hayatlarından vazgeçip 2-3 saatliğine size neşe getiriyorlar. bu 40-50 kişi ne zaman gidecek? çünkü bir kere geldiler ve bu sefer de gidecek olmaları yalnızlığın acısını daha çok arttırmış oldu. istasyonda size iyilik yapan polis memuru aslında sizi daha büyük bir acıya sürükledi.

yalnız iken, bir anda bir topluluk ile beraber evinizin bayram yerine dönmesi sonrasında yine herşey eski haline döndü. bunun gibi bir başka senaryoda, vedaların zor olmasının sebebinin yokluk hissini yaşatması olduğunu düşünmüştüm bir keresinde de. örneğin kişiye veda etmeyip bir önceki görüşmeyi son görüşme olarak belirleyip "aslında son kez görüşmüştük ve bir daha görüşmeyeceğiz" demek ya da demeden bunu hissettirmenin daha doğru olduğunu düşünmüştüm devamında. yani vedayı zorlaştıranın aslında son görüşme olduğunu düşünmüştüm. bu yüzden temelli yalnız kalmanın belirli süre birilerinin varlığını hissetmekten daha iyi olduğunu düşünmüştüm. bütün bunları düşünürken yalnız olmamak ve gerçekten mutlu olmak ta, durumu patolojik hale getiriyor, daha doğrusu klinik bir hale getiriyor olabilir.

tamam bu iki kitabı okumamış olanları belki burada konu bağlamından soyutlamış gibi olacagim ama, oblomov'un başlığında yazdığım birçok ayrıntı gibi bir duruma benzer; oblomov'un aslında martin eden olması ve martin'in farkındalığa sahip olmak için herşeye sahip olması ihtiyacını hissetmemesi, martin eden sendromuna - martin eden olmadan, onun yaşadıklarını yaşamadan - sahip olacak kadar zeki olması, tecrübe bile etmeden o boşluk hissini yaşaması ve kendini bütün boş uğraşlardan uzak tutması gibi, yalnızlığı çok derin şekilde tecrübe etmeden, yalnızlığı önceden görmeyi ve yalnızlığın mutlak bir sonuç olacağını fark etmek. benden çok etrafımdaki insanların bunu bilmeden etrafımda bulundukları gerçeğini de düşündükçe sanki onları kullanmış gibi hissediyorum.

yalnızlığı çok aciz şekillerde, terk edilme ya da hiç kimsenin kimsesi olmama anlamında tecrübe etmeden ve genelde sadece tercih edilmiş yalnızlık olarak elimde tuttuğum için, yalnızlık üzerine bu kadar düşünmek, martin eden olmaktan çok oblomov olmaya doğru itiyor beni.