yalnızlık

14 şubatta olduğumuz için mi akışta sürekli karşıma yalnızlıkla ilgili başlıklar çıkıyor yoksa evren bana yalnızsın mesajı mı vermeye çalışıyor bilmiyorum ama yalnızlık denen şey doğru kullanılabilirse kendini dinlemek, tanımak için büyük bir fırsattır.

benim için yalnızlık içimdekileri dökebileceğim insan sayısının yokluğudur .

var olmak ile görünmemek arası bir durum. övünülecek bir durum da değildir. bu kadar insan kalabalıklar içinde mutluysa yalnız olmanın beceriksizlik olduğunu ciddi ciddi düşünmeye başladım şahsen.

yalnızlık bazen insanın hayatında kimsesinin olmaması yada o an etrafında hiç kimsenin olmaması, tek başına olmasıdır. bazen de etrafındaki insanlara, kalabalığa rağmen, onu anlayan kimsenin olmadığı düşüncesiyle insanın hissettiği boşluk duygusudur.

bazı insanlar için içine düşülen, istek dışı bir durumdur yalnızlık; üzüntü ve mutsuzluk sebebidir. bazı insanlar için ise tercihtir, kaçıştır insanlardan zaman zaman; zevk verir yalnızlık hali.

özdemir asaf'ın güzel bir şiiridir aynı zamanda. şöyle diyor;
"yalnız kaldınız sanırsınız,
biliyorum.
yalnız bırakılmışsınız,
biliyorum.
ötesi yok.

ötesi var:
yalnızlık
müziğin bile seni dinlemesidir.
yalnızlık
insanın kendine mektup yazması
ve dönüp-dönüp onu okuması
yalnızlığın da ötesidir."

tamamen ütopik birşey.insan asla yalnız kalmaz.allah'tan sonra kendisi ile başbaşa kalır ve asla yalnız kalmaz...

yalnızlık insanın kendi bulması için en gerekli şeydir. kendinle yüzleşmek, derinlerde yatan hayallerini ve isteklerini farkedebilmek ancak yalnızken mümkündür. insan yalnızlığı bilinçli olarak tercih etmeli ve kendine o aynadan bakmalıdır. kendinle bağlantıya geçmek ya da kendini dinlemek gibi bir şey bu. asla kolay değil canını acıtan bir bıçak, sürekli ağrıyan bir uzvun varmış gibi hissettiriyor. ama yalnızlığın ışıltısını görmek insana kendisiyle ilgili bir sürü şey katıyor. bu başlığa, bu başlık her trend olduğunda yazıyorum. bazen kızıyorum yalnızlığı bazen seviyorum. bugün de kabul ediyorum. herkesten ayrı kimse bağlı ya da bağımlı olmadan yalnız olmanın güzelliğini yaşamaya çalışıyorum. elbette zor ama daha huzurluyum
kendim için en doğru şeyin önce kendimi düşünmek olduğunun farkındayım.

kendine kendi boşluğundan tüneller kazıp sonra onları ateşe vermektir.

hep yalnızlık var sonunndaaaa.

yalnızım çünkü içimde biriken hüzünleri anlatacağım kimsem yok.

bu dünyadaki en büyük yalnızlık bir vampirin yalnızlığıdır bence. düşünsenize, aynaya bakıyor ve orada da kimse yok.

kimi zaman insanın aklı için bir ilaç iken kimi zaman insan için dayanılamaz bir işkencedir bu yalnızlık. ilaç iken bile çok kullanınca işkenceye dönebilirim bu yalnızlık. her halükarda herşeyin fazlası zarar azı karar diyorum ben.

alışana kadar sancılı geçen, alıştıktan sonra ise bağımlısı olacağınız bir duygudur. bir de alışsanız dahi geçmeyen bir his bırakır içinizde. ne yeri dolar ne üstü kapanır. moraliniz bozuk olduğunda ufak ufak sızlar, size kendini hatırlatır. öyle çekilmez bir çilesi vardır.

turgut uyar'ın sonnet şiiri çok iyi anlatıyor.
şairlerimizde olmasa bazen nasıl daha iyi anlayacağız, anlatacağız.

edebiyatı çokça yapılan hemen her şey gibi boktan bir şeydir.

gelin dürüstçe, açıkça konuşalım arkadaşlar. aşk da boktan bir şey. pastoral yaşam, savaş, din, acı hatta ebeveynlik de boktan! kızmayın hemen, kimseyi gücendirmek niyetinde değilim ama oturun düşünün bir, ömrünüz boyunca tarifsiz, emsalsiz, umarsız şekilde kaybetmekten korktuğunuz bir canlı getirmek dünyaya, tüm sevgisine, yaşattığı tüm mutluluğa rağmen son kertede boktan değil mi yani? ne yaparsa yapsın sevmek zorundasın, mahkemeler bile aleyhine ifade vermediğin için suçlamıyor seni, öyleli bir şuursuzluk hali ebeveynlik dediğin. ve üstelik de ömür boyu! boktan işte. aşk biter ya da tamam bitmez ayrılıkla sonuçlanır, yapmayın sonsuza kadar hangi ilişki sürer, dibe batacaksın işte sonunda; boktan! yeşilin, doğanın tam kalbindesin tamam, nereye baksan güzel, ama hayatın hayvan gibi zor değil mi abi doğada, soba tüttü zehirli hava soludun, hastalandın, kaza geçirdin tıbbi yardıma ulaşana kadar bin yıl geçti, bunun nesi boktan değil elinizi vicdanınıza koyun ya! tüm kazanımlar büyük bedeller ödetir eyvallah, ama şimdi savaşın boktanlığını mı açıklatacaksınız bana ciddi ciddi? din olayına hiç girmiyorum bile. ne kaldı? acı. heh acı edebiyatı! en sevdiğim. yav tamam dibe batacaksın da oradan güç alıp çıkacaksın anladık. oldu. geçiyorum valla dayanamıcam!

neyin değneğinin bir ucu boktaysa illa onun adına şiirler şarkılar yazmışız evvel ezel. yahu ben neden ağaç üzerinde konuşayım seneler boyunca zaten. ağaç işte. mükemmelliğini, varlığının önemini onurlandıracak birkaç satır, tamam bitti, konu kilit. kim ne diyebilir ki üzerine. oysa yalnızlık öyle mi?

tek başıma hayatta kalıyorum. kimseye ihtiyacım olmamasının bana verdiği özgürlüğü seviyorum. ne istersem, nasıl istersem öyle oluyor. kimsenin koşullarına boyun eğmiyorum. kimseyle geçinmeye gönlümün olmasına, eğilip bükülmeye muhtaç değilim. bunlar muazzam. harika. evet. tek lafım yok üzerine. tıpkı evlat sahibi olmanın tahayyül ettiğimde bile aklımı yerinden çıkaran güzelliğinin üzerine de olmadığı gibi. ama olayların tek yönü yok işte...

karışmış kolyelerimi ömrüm boyunca çözmek zorunda kalmamıştım ben hiç. beceriksizin önde gideniyim zaten. yine yapamıyorum yine yapamıyorum. böcek girdi bi gün eve, çektim kapıyı çıktım gittim koşarak evden, songül karlı sütyensiz! güvenlik abi'den allah razı olsun. hasta olursun, derece bozulmuş, kim bakıyor olm ateşine dudağını alnına dayayıp. ulan ben kumandayla vida çaktım vida. çiviymiş çakılan şey meğer. kumanda olayına girmiyorum bile. daha yazarım da oymanın alemi yok şimdi böğrünüzü. mevzu anlaşılmıştır bence.

yalnızlık boktan bir şey özetle. kendini sevsen, kendini tanısan, kendine kağıt üzerinde yetebiliyor olsan bile. zor ya da kolay. böyleyken böyle.

anladım ki; hayatında birinin olmaması değil, birinin hayatında olamamakmış yalnızlık."
(bkz: charles bukowski)

yalnızlık senfonisi
anladım sonu yok yalnızlığın
her gün çoğalacak
her zaman böyle miydi bilmiyorum
sanki dokunulmazdı çocukken ağlamak

alışır her insan alışır zamanla
kırılıp incinmeye
çünkü olağan yıkılıp yıkılıp
yeniden ayağa kalkmak

yalnızlığım yollarıma
pusu kurmuş beklemekte
acılar gözlerini dikmiş üstüme nöbette
bekliyorum bekliyorum
hadi gelin üstüme korkmuyorum

bulutlar yüklü
ha yağdı ha yağacak üstümüze hasret
yokluğunla ben baş başayız nihayet

söz & müzik:
sezen aksu

yalnızlık bence tam da şu andır. babanı ambulansa koyup gönderirsin sen de soğuk kaldırıma oturup sessiz sessiz göz yaşı dökersin. bir ben bir de sokak köpekleri var , onlar da benim kadar yalnız.

attila ilhan şiiridir.

karanlığın insanı delirten bir ihtişamı vardır
yıldızlar aydınlık fikirler gibi havada salkım salkım
bu gece dağ başları kadar yalnızım

çiçekler damlıyor gecenin parmaklarından
dudaklarımda eski bir mektep türküsü
karanlıkta sana doğru uzanmış ellerim
gözlerim gözlerini arıyor durmadan
nerdesin?

"yalnızlık insana nasıl korku verir? bilmezler yalnız olmayanlar" diyordu şairin biri " (bkz: yalnızlık) " dı sanırım şiirin adı, inanın o kadar yalnız ve üşengecim ki şiirin kimin olduğuna gidip de bakamadım. şairin kim olduğuna bakmama sebebim sadece yalnız ve üşengeç olmam değil. açıkçası bunun kimsesinde umrunda olduğunu da düşünmüyorum. umrunda olan insan gidip bakardı demi?? sanırım kendimi de eleştirdim. neyse çok takılıyorum her şeye inanın çok takılıyorum. mesela geçen gün otobüste birine neden camdan dışarı bakıyor diye takıldım içimdeki bir ses;
- sanane ulan dese de nafile insan kendi sesinde yalnizlaşıyor. kendi kendini boğuyor. her neyse buraya nerden geldim bilmiyorum. zaten buraya kadar kim sıkılmadan okur onu da bilmiyorum. şimdi aklıma geldi ben hiçbir şey bilmiyorum.
ne diyordu şairin biri: yalnızlığın insana nasıl korku verdiğini bilmez yalnız olmayanlar. ben de diyorum ki: sessizliğin nasıl kulakları tırmaladığını bilmez yalnız olmayanlar.
bu kadar yazdık moderasyona da ayıp olmasın bari bi tanım yapayım demi?
t: kişinin tek başına kalma fiildir.
bu tanım meselesinin saçmalık olduğunu düşünen tek kişi ben miyim? insanlar aklından geçenleri aktarmak için illa uyduruk bi tanıma mı ihtiyaç duyuyor??.

geçen seneki tanımımı görüp beni gece gece duygulandıran başlıktır. yalnızlıktan yakınmışım, nihayet o istediğim kalabalıklara kavuştum bu sefer de ben kaçıyorum. hayat ne garip, bir kenara çekilip hep şikayet etsek bile aslında biraz kendimiz yaratıyoruz gerçekliği. olmak istediğim gibi birisi olmayacağım, olduğum kişiyi sevmem gerekiyor. bunu anlamak bir 20 yılımı aldı tabii.*