baba dayağı

korkunç bir şeydir. babam bize hiç vurmazdı ama bir sınıf arkadaşım vardı. aynı zamanda aynı mahallede yaşardık. yediği dayaklar konuşulurdu. bazı geceler onu babasından kurtarma hayalleri kurar yorganın içinde ağlardım. çocuk aklımla planlar falan yapıyordum. çok üzülürüm dövülen tüm çocuklar için. o babaların da elleri kırılsın, ateş çukurlarına düşsünler.

davranış değişikliğinde pekiştireçler cezadan daha etkilidir ama çocuk yetiştirirken illa ceza verilecekse 1. tür değil de 2. tür ceza verilmeli. 1. tür ceza istenmeyen davranışın yapılma ihtimalinin azalması için ortama istenmeyen uyarıcının dahil edilmesidir örneğin dayak. 2. tür ceza da ortamdaki istenen uyarıcının alınmasıdır örneğin çizgi film izlememe cezası. 1. tür cezalar kişi üzerinde 2. tür cezalara göre daha olumsuz etkiye sahiptir.

korkunç bir olay hiç bir baba çocuğuna vuramaz vurmamalı, konuşmak iletişim kurmak varken vurmak ne demek, iğrenç bir eylem ve bence suç.

benim babam beni hiç dövmedi. ama o kadar erken gitti ki, keşke yaşasaydı da sabah akşam duvardan duvara vursaydı.

az yemedim zamanında. kafamda 2 kırık var halen. olsun canı sağolsun ya

öğretmen olması müsebbibiyle genelde bana ödevimi yaptırırken yediğim şiddet olayı döngüsüdür . sizlerde sebepler ( bi yazar annesi dovuyo ben niye dövemiyorum diye dayak yemiş o ayrı) gene az buçuk dişe dokunur . benim çizdiğim beşi beğenmemisti . kuzenimle oyun oynarken istediği oyuncağı vermemem sebebiyle ensemin oradaki kumaş tutulup havaya kaldirilmis ( tabi nefesi kesiliyo insanın babasınin gücü karşısında (u: lol)) (şaka bi yana kendi tişörtüm yoluyla nefessiz kaldım) ardindan yere nazikçe (yersen ) birakilmis ve bir miktar yerde tekmelenmistim . tabi yaş kemale erince anliyorsun yediğin dayaklarin hiçbirini hak etmemissin . dayaksız gayet oluyormus . gene hatırladıkça boğazım bi düğümlenir .

hiç yemedim, ama anne dayağı yedim. babamın da anneme bağırdığı ve vurduğu (tokat) sadece tek bir an var oda annenin bana anlattığı. ben hiç hatırlamıyorum çünkü anneme bağırdığını bile. bir kere ben düşmüşüm müyüm bir yerden bir şey olmuş bana evden, vitrinemi ne düşmüşüm öyle bir şey. annemde o anlık şeyle bana vurmuş korkuyla, babamda anneme tokat atmış ne yapıyorsun falan diye. normalde hiç yapmaz da o an annem bana fazla sert vurmuş galiba olay şokuyla.

çok yedim ama babamın yerinde olsam ben de beni döverdim.
ilkokul 3'te kibrit başlarını patlatmayı öğrendim. orta üçe geldiğimde dinamitle balık tutmayı biliyordum. patlayıcıların her aşamasında ayrı dayak yedim velhasıl. bu patlayıcı işi de tüm sistemin küçük bir parçası.

rivayet odur ki dede dayağıyla felaketi yaşamisim küçükken.

çok küçükmüşüm.öğlen uykumu uyumadim mi cok sinirli oluyomusum.dedemlerin tek kat bahceli evinin kapisinin girisinde durmusum bir gün.kimseyi gecirmiyorum.dur gecelim diorlar yok.olmaz gecemezsiniz gibisinden kipirdamiyorum.bi ara dedem gelmis . cekil oglum geceim dior.bnden tepki yok.tekrar dior cekil oglum.bnden tepki yok sadece gözlerimi ovuşturuyorum.3. kez cekil dior bn de aniden 'eşşek!' die bagirmisim.dedem sinirden köpürmüş.patlatmis bir tane.

nasi vurduysa akranina vurur gibi vurmus ..eski asker.beş parmak cikmis suratimda..merdivenden düşüp ağlamisim.dizimde hala izi var.

yetişkin olur olmaz onun elini mabadına sokmuştum, 30 yıldır konuşmuyorum. kimse kendinden güçsüz birine vuramaz hele bir çocuğa asla vuramaz, bu kırmızı çizgidir, baba maba dinlemeyin.

bir kere beni karakoldan çıkarmak için geldiğinde, çıkarıp dışarı da dövmüştü ve fazlasıyla haketmiştim. daha da ondan önce ve sonra tek fiske vurmadı ama sözleriyle döverdi o dayaktan daha kötüydü.

sülalesini silkerdim öyle şey yapsa.