çocuklarla girilen komik diyaloglar

anlatınca komikligi kalmayan diyaloglardir genelde. anlıktır.

az önce 4 yaşında bir bireyle

- beni neden bu kadar seviyorsun?
- çünkü kıyafetlerin çok güzel özellikle bugün giydiğin elbise

işte beni ben olduğum için seven biri daha*

kardeşimin eşi 4 yaşındaki yeğenimden dua etmesini istiyor. "allah'ım filistinli kardeşlerimize yardım et" diye...

yeğenim de de cevap veriyor: "hadi gidip biz yardım edelim"

şuurlu çocuk...

bu seferki iki çocuk arasında geçen bir diyalog;

oğlum 6, yeğenim 5 yaşında. birkaç gün önce evrim teorisini konuşmuştuk, oğlum da kulak misafiri olmuş. tabii biraz yanlış anlamış ve en sevdiği hayvan kediler olduğu için de kedilerden geldiğine inanmış.

o: agah ben önceden kediydim. sen neydin?
y: nasıl kedi olabilirsin, biz onlara hiç benzemiyoruz ki
o: olur mu hiç önceden kediydik.
y: ama baksana rengimiz bile farklı.
o: dur ben bir allah'a sorayım. (arkasını dönüp ellerini dua eder gibi açar, biraz öyle bekler)
tamam değilmişiz.

ufaklık 4 yaşında

- sen bir şeyler yazabiliyor musun?
- daha az önce ödevini yaparken yardımcı oldum ya
- tamam ama biliyor musun?

pek belli edemedim sanırım

yeğenim elimden çekiştirip bir yerlere götürmeye çalışır, gelmeyince:

- soyunsal, soyunsal
+ sorunsal değil teyze diyeceksin, armut seni

gene elimden çekiştirerek: - aymut, aymut.

yaaaaaaaaa.

bundan yaklaşık iki sene önce, yeğenim beş yaşındayken aşkımın bahar tomurcuğu, tatlı balım.

anaokulundan aldım, yürüyoruz derken duvarlardaki boyaları gördü. dedi “hala biz de yapsak olur mu?”dedim, şimdi bunun için alacağımız şeyin alacağımız yer yok sonra yaparız. dedi nerde satılıyor anlattım boya badana eşyaları bilmem ne satan yerlerde. tamam dedik konuyu kapattık.

ertesi gün boya badana eşyaları bilmem ne satan yerlerden birinin önünden geçerken, hala hani alacaktık ya. burada satılmıyor mu dedi. girdik içeri. tabiki biliyorum çok zararlı solumak o boya spreylerini. hiç de dayanamam böyle şeylere. aldık bir tane. boyalı duvar buldukça azıcık çizip devam ediyoruz yolumuza.

derken büyükçe baya önceden boyanmış bir duvar bulduk. takılıyoruz. aaa gel çöp adam yapalım aaaa gülen yüz yapalım. hadi sen şurayı yap. bir o bir ben duvarı spreyliyoruz işte.

derken bir kadınla göz göze geldim. duvarın bağlı olduğu binanın bahçesinden bize bakıyor. ne zamandan beri bakıyordu bilmiyorum. dedim balım yürü. gidiyoruz. böyle hızlı adımlarla yürümeye başladık. şimdi artık özel mülk gibi falansa diye hafiften tırstım bir yandan da balıma anlatılıyorum. işte kızarlar yaptığımız belki olmaması gereken bir şeydi falan.

hadi dedim delilleri de yok edelim attık çöpe spreyi ki bir daha o da uğraşmak istemesin. evet zararlı.

çöpe atarken sprey şişesini;

napalım hala, eğlencemiz içimizde mi kalsaydı?

dedi.

zağteeen böyle anlık aklıma geleni yapmayı severdim ama bu cümleyi de hayatımın baş köşesine altın harflerle yazdım.

şimdi sonunu direk anlatsam anlaşılmayacaktı. anlatmayı da sevdiğim için yazdım gitti. içimde mi kalsaydı. ahahsjahahah

bayram harçlığı muhabbetinde dün babamdan paraları toplayan yedi yaşındaki yeğenim bugün yine bayramlaşma harçlık muhabbeti dönünce masada,

“para için yaşamıyorum zengin olmaya çalışıyorum” dedi.

evet yedi yaşında.

her yaşını ayrı sevdiğim küçük kurbağanın bugünkü izi.
eskiden evde komik bulduğum, çok sevdiğim iki erkek vardı, babam ve ozi. şimdi bunlara bir üçüncüsü eklendi. bu hikâye onun sebebiyle başladı.
bilen bilir de bilmeyenler için söylüyorum evde adımın sağlık nazisine çıkmasına mütevellit sebepler çoktur. vücudumun bana açtığı savaş, türkiye'de yaşamanın verdiği kortizol yüksekliği falan derken hayatta kalmaya çalışmak olarak başlayan sağlıklı olma çabam ölümsüzlüğü yakalama isteğine dönüştü. sağlıklı besleniyorum, paketli gıda yemiyorum, takviyelere spor eşlikçi falan derken bence bu yolu yarıladım. neyse çok sevsem de kendimi * konu ben değilim. aldım, yaşamıma giriş sırasında üçüncü olarak tanıttığım ama hayatımın önceliği olan adamı doktora götürdüm. doktor baktı. tahlillerinizde hiçbir şey yok dedi. anlattı, komutları sıraladı; kolesterolü düşür, paketli gıdadan uzak dur, egzersiz yap, biraz kilo ver... cilt problemleri - özellikle sivilce- için hamur işi ve şekerden uzak dur.
eve geldik. ozi de öğle yemeği için gelmişti. eniştesi ozi'ye anlatmaya başladı. doktor tahlillerime baktı supermanmişim, herolar yanımda halt yemişmiş; diyor. onları dinledim.
ozi de büyüyor artık ve biraz sivilcesi olmaya başladı. sözleri bitince, yalnız, doktor sivilce için şeker ve hamur işinden uzak durmak lazım dedi, dedim. omzunu silkti. dedi ki "doktora ben gitmedim ki kim gittiyse o yemesin, bana kimse öyle bir şey demedi."

betül, 4-5 yaşlarında

ermiş: betül nasılsın, sağlığın sıhhatin nasıl?
betül: benim saatim yok ki, evde benim saatim.*

okuldan gelen 6 yaşındaki oğlumla aramızdaki diyalog:
-anne 20 liralık çikolatayı 25 liraya aldım.
-afferim oğlum, çok güzel yapmışsın. 5 lira niye fazla?
-zengin olsunlar diye.

bugün aklıma geldi.

yeğenim anasınıfına gidiyordu yani dört beş yaşında falan. okuma yazması yok. telefondan ses kaydı atmayı biliyor derdini öyle anlatıyor.

artık ben mi bilerek sinir ettim çocuğu, yoksa bana doğal siniri mi hatırlamıyorum.

“dört yapraklı yonca bulama inşallah!”

diye dua etmişti balım yaaaa.

arabayla oğlanı yüzmeye götürüyorum. beyefendi bindi arabaya. elinde telefon, nallarıda arabanın göğsüne dikmiş vaziyette;
+baba bu arabayı ne zaman yikatacaksin?
-700 liram olunca
+patatesleri satınca olur baba
-ne patatesi lan
+az daha yikanmazsa patates çıkacak arabadan baba puhahahaha.

şerefsiz ya. güldüm ama.

dün iki yaşındaki kız yeğenim. mutfak dolabından tencereleri çıkartıp dolaba tekrar koymaya başladı, daha sonra kendi kendine “aferin bana” demeye başladı. o ara onu o tencereler koyup kaynatıp yememek için zor tuttum kendimi.
(bkz: cimcime)

yeğenimle girdiğim her diyalog. gülmekten geberiyoruz konuşurken. ne söylersem bir kerede anlıyor p.z.v.nk. hayatımda ilk defa başıma geldi böyle bir şey. erkek dayıya dedikleri böyle bir şey olsa gerek. bana çekmiş, en çekmemesi gereken kişiye. yapacak bir şey yok.

-dayı, ot.zb.r çektikçe s.k.m küçülüyor, nasıl iş, anlamadım ki?

eski sevgilim para istemişti bir kere, ben de yollamıştım. ondan sonra girdiğimiz diyalog;
-dayı, bana valoranttan şu silahı alsana.
-olmaz.
-niye?
-param yok oğlum.
-dayı, sen de hep kızlara s.kt.yon kendini, s..leri de yok ki, biraz da ben s.k.yim, en azından s...m var.
sonuç; istediği silahı aldım.

yine valoranttan silah istiyor.
-oğlum sende dayıya dayamak için sürekli hazırdasın ha. illa her geldiğim de bir şey sokacan y.vş.k.
-dayı dayamayacaksam niye varsın ki?
sonuç; haklı çocuk, yine silahı aldım.

annesi intihar ettikten sonra parkta otururken;
-dayı, neden yaptı ki böyle bir şey?
-bir nedeni yok olum, yaşamak istemiyordu, sen de biliyorsun zaten, yaşamak istemek gibi, istememek de bir hak. yapacak bir şey yok. eğer annen öldü diye yaşamak istemiyorsan, sen de yap. ne ki yani? hepimiz öleceğiz sonuçta.
- ben de o g.t yok ki dayı, helal olsun valla, nasıl yaptı? ben yapamam.
-o zaman ske ske yaşayacaksın olum, yapacak bir şey yok.
-he valla.
beraber gülüştük yine. biraz zaman sonra yine ağladı biraz.
-dayı, sen de bırakıp, gitme beni dedi bana.
-bende de o g.t yok olum dedim, yine gülüştük.

-dayı, bana sultan papağını alsana.
-senin kuşun yok mu olum?
-ne kuşu?
bel altını göstererek; aha o işte lan.
-ya var da.
-eee? ötmüyor mu?
-ötüyor da sultan papağını daha çok ötüyor, hem konuşmayı da öğreniyor, ama benimki konuşmuyor.
-sultan papağını nasıl konuşuyor?
-dayı, öğretiyon konuşuyo işte.
-eee, sen de öğret konuşsun işte.
-dayı, yapacağın işe sokayım, almazsan alma.
-tamam, lan gel alalım.

böyle çok düzeyli muhabbetlerimiz var kendisiyle.