ağlayan bebeğin toplu taşımada verdiği rahatsızlık

bu tarz başlıklar annelerin üzerinde büyük bir baskı oluşturuyor. küçük bebeği olan annelerin evden dışarı çıkmamasını istemek ne kadar sağlıklı? ne yapsın yani kadın küçücük çocuk ne zaman ağlayacağı belli değil siz rahatsız oluyorsunuz diye ağzına bebek bezi mi tıksın? herkesin arabası yok bu yüzden toplu taşımayla seyahet etmesi gerekebilir en basitinden çocuğu kontrole götürmesi gerekebilir? bu konuyu bir başlık olarak açıp altına nefret kusmak yerine biraz empati ve anlayış besleyebilirsiniz.

ne rahatsız olacam. oturuyorsam yer veririm. cebimde anahtar varsa şıklatır ilgisini çekerim. çikolata bisküvi ikram ederim. bir anneyi rahat ettirmenin huzuru gibi var mı? işim rast gider.

bebeğin rahatsızlık vermesi söz konusu değildir. bebektir,ağlar. rahatsız olduğum kısım ebeveyninin susturmak için hiçbir çaba sarfetmemesidir.

özellikle şehirlerarası otobüs yolculuklarında, çekilmez bir hal alabiliyor, evet...

ama yapacak bir şey yok!
şöyle ki, anneyi de mazur görmek gerek.
o kadın için de çok büyük ihtimalle, ilk defa tecrübe ediliyor böyle bir olay.
o an sen, o kadını ve bebeği görüyorsun ya hani ön koltukta, senin için klişe bir sahne olabilir ama o kadın, ilk defa o pozisyonda!
bir de öyle düşün.

sürekli cem yılmaz gösterisine gitmekle, o gösteride tek bir seferlik rol almak, çok farklı şeyler.
bir cem yılmaz kadar, o anı başarı ile yönetmek mümkün olmayabilir.

kadın zaten 9 ay hamilelik döneminden çıkmış, doğurmuş ve birkaç aydır da, kucağından o çocuğu düşürmemiş... her an, her dakika...
emzir, uyut, altını bezle... birkaç saat mal mal bekle.. sonra yine emzir, uyut, altını bezle...

bunu ev konforunda yaparken, otobüste yapmayı dene bir de...
saatlerce!

anne ayrı psikolojide, bebek diyor "ben nere geldim lan durduk yere.."

çocuk sevmem, bebeklerden iki kol boyu uzak dururum ve anne haklı.

bakın, 3-4 yaşında yersiz zırıldayan lanet ana kuzularını demiyorum. daha kundakta, altı bağlı ya da memeden yeni kesilmiş çocuk ağlar arkdaşlar. anne de elinden geleni yapar, %50 yine ağlar. toplu taşımalarda gördüğüm bu.

insanlar ellerinde olmayan kusurlarından doları baskılanamaz.

belirli bir yaşa gelmiş ( 2-5) çocukların toplum içinde herhangi bir yerde ağlamasından çok ebeveynlerin bu çocukları susturmak için genelde teknolojik aletlere sarılması gözüme çarpmıştır.

açıkçası öğretmen olduğum halde toplu taşımada beni rahatsiz eden bir durum. tepki verebileceğim bir konu da olmadığından sabır çekmekten başka çaremiz yok.

yabancı çocuk övücüleri yine gördüğümüz bir başlık. ah ah! hele o ingiliz çocukları off! yıllarca ingiltere'de çocuk bakıcılığı yapmış arkadaşım yaramazlıklarından illallah etmişti! bir yakınım bezmiş fast food restoranında çalışmaya başlamıştı.
ben de kaç kere onların olduğu ortamda bulunsam "ah ah bizim şu yabancı çocukları övenler bi şunları görse" derim. hele bi kere sırf ingiliz ailelerin olduğu bir otelde bulundum birkaç günlüğüne aman yarabbi! böyle zorba, böyle ele avuca gelmez çocuk görmemiştim o zamana kadar. hani biri ikisi değil hangi noktaya gitsem öyle. ağlama falan geçtim sesten duramıyorsun ve çok kabalardı. ne büyük ne küçük sayıyorlar.
kaç ortamda bulunduysam öyle. rus çocukları daha sakindi haklarını yemem.
çocuk bu ağlar. çocuğu olanların en az bir kere de olsa yaşadığı durum. ben de önceleri marketlerde ağlayan çocuklara "aman öf" derdim. çocuğum oldu ben de tattım o duyguyu.(ki benim oğlan genel olarak sorunsuz bir çocuktu) ama bazen tuttu mu tutuyor işte! bi kere markette attı yere kendini. şok oldum. çevreden gelen geçen bakıyor. nasıl çabalıyorum yok yok!
bir kere de otobüste oturmak istiyor, kimse yer vermiyor. başladı ağlamaya yine yer veren yok. hadi neyse oturduk ama huysuzlandı iyice atamadı. o otobüs yolculuğu bana eziyet oldu.
o yüzden bu konuda kimseleri kınamam. zaten kınayanların çocuğu yoktur muhtemelen çünkü hiçbir anne-baba o toplara girmemesi gerektiğini bilir.

toplu taşımada bireysel konfor alanı bulamayan insanların duyduğu rahatsızlık, güzel arkadaşım bebeği olan ne yapsın? dünya senin ekseninde dönmez ki toplu taşımada. türlü çeşit olay gelir başına bebek ağlasın yeter ki dersin.

insanların sesten rahatsız olmasını anlarım ama neticede bebektir, ağlayacak, bir ihtiyacı var ki ağlıyor. toplum içerisinde böyle şeylere daha anlayışlı davranmalı hatta yardımcı olmalıyız çünkü insanlar olumsuz tepki verince çocuklu anneler, kendilerini eve kapama eğiliminde oluyor, bu da depresyona kadar gider, hoş değil.

bebektir ağlar eyvallah ama buna rağmen annesi bebeği susturmak adına çaba göstermiyorsa beni rahatsız etmeye hakkı yoktur kardeşim. bazen denk geliyor bebe avazı çıktığı kadar bağırıyor annenin umrunda değil. bir şey söylendiği zamanda cevabı hazır "çocuk bu ağlar?".

bebe demek ki huysuzlandı, küçük çocuk, o kadar kalabalıkta belki huzursuz hissetti. işte böyle bir anda o ebeveynler devreye girmeli, onun gönlünü hemen eğlemeli.

bazıları hiç oralı olmuyor, çıkan sesten rahatsız olmazdım da, bu çocuk neden zıngırdıyor? neden rahatsız? bu bana büyük dert olurdu.

ver kardeşim şu çocuğu, ben onu eğlerim, iki maymunluk yapıp çocuğu tekrar güldürmek zor değil, uğraşmayacaksan yapma kardeşim. çocuk bu, bebe, ağlar da güler de, hemen tavır almak lazım.

şu güzelim çocuklar kimlerin elinde yav, ah allahım, şikayetim var.

uzun yolda işkence işkence

rahatsız olmuyorum diyemem ama o an o bebeği susturmaya çalışan insanın gerginliği, paniği, mahcubiyeti benim rahatsızlığımdan daha önemli oluyor benim için.

çocuk bu ağlayabilir. hele derdini anlatamıyorsa daha çok ağlar.. sıkıntı bizim rahatsız olup, annenin oralı olmaması.
o çocuk uzun uzun ağladı mı vicdanım sızlar. ben rahatsız olurum.
halbuki anne baksa ne derdi var diye. inanın diğer yolcular ona yardım eder. gerekirse şaklabanlık yapıp çocuğun dikkatini çekip oyalarlar.
çünkü arada görüyoruz.

kolik bir bebek olabilir. o zaman hiçbir derman derdi geçiremez. o çocuk ağlar, ağlar, ağlar. anne sakinleştirmeye çalışsa da işe yaramaz. üzücü ama oluyor bazen.

bir kere doyasıya yaşadığım durum. nereye gidiyordum çok hatırlamasam da, önce otobüs sonra uçak sonra tekrar otobüs ile bir yere gidecektim.

ilk otobüse bindiğimde bir çocuk ağlıyordu. tamamdır dedim, normal bir durum. sabret mum , tanrı sabredenlerledir dedim. neyse otobüs yolculuğu bitti; check in yaptırmaya gittim. aynı aile de sıradaydı ve çocuk hala ağlıyordu. uçağa bindiğimde tabi malum aile de oradaydı ve yol boyunca çocuk yine hiç susmadı. artık beynim sese adapte olmuş; beynimin içinde sesle bütünleşmişti.

öyle böyle uçak yolculuğu bitti; rahata erdim derken ve evet… aynı aile yine aynı otobüste. gidene kadar yine hiç susmadı haliyle.

aileyi suçlamıyorum , çocuk bu yapacak bir şey yok. ben sadece kendi şanssızlığıma hayıflanıyorum. o an felaket olsa ve tek kişi ölecek olsa o şansla ölecek ben olurdum herhalde.

işte bunlar hep eğitim eksikliği, bilinçsizlik...

eğitim bebeklikten başlar.
ben toplu taşımada ağlayan tek bir alaman bebeği görmemişimdir. ama ortadoğunun bebekleri bile bir ilginç.
demek ki eğitim ve bilinçli anne baba olma meselesi bu.

sinir bozucu bir şey. birkaç defa denk geldim böyle bebeklere. bir keresinde dayanamadım aldım bebeği anasının kucağından, seslendim şoföre "kaptan inecek var, orta kapı" dedim. kapı açılınca bebeği fırlattım dışarıya. ağla ağla durmadan ağlıyor biberonunu emdiğim.

bebek ağlar. esas olan eşek kadar olan, sus denildiğinde susacak olan çocukların ağlamadığı, gözünden tek damla yaş gelmediği halde aaaaaaaaaaaaaa diye ağlama sesi çıkartması. bunlardan birisine "sana bir tekme atarım, marketin kapısına kadar uçarsın" deyip susturmuştum.
esas bunlara takılın. her yerde bu şımarık, arsız, yavşak çocuklar.