insanların sanat yapma nedeni

ben sanat yapmiyorum, yaptigim sanat oluyor.

takdir edilmektir.
evrim, hayatımızı kolaylaştıran yetenekleri ödüllendirir, ödüllendirilen her davranış kendini tekrar eder....

unutulmamak.

konu kilit.

bu konu üzerine konuşacaksak dilin işlevi, yetersizlikleri ve yeterlilikleri göz önüne alınmalı.

kelimeler, insan ürünü olan dil, cümleler ihtiyaca yönelik ve pratik bir seyir izlemiştir. gerçeğin acımasızlığı ya da güzelliğini ifade edebilir ancak değiştirmesi zordur. sanat burada devreye girer. dili amaçtan araca taşır ve gerçeği bükerek müsbet ya da menfî hissiyatı açığa çıkarır. meram böylece anlatılır zira sanat, gerçekle danışıklı dövüştür bir yerde.

insanın bir bilinci var ve bu bilinç hali, kendimizi ifade etme mecburiyetinde hissettiriyor.

ruhu beslemek için

sanat bazen kendi öz kültürümüzdür.
kiminin yeteneği vardır, meslek edinir.
kimisi zengindir, hobi edinir.
kimisinin durumu yoktur yeteneği vardır ve onu geliştirir h hobi h gelir kapısı olur.
kimisi de yapmaktan mutludur ona iyi gelir yapar.
bu güzellikleri insanlarla paylaşırlar.
bizlerde izleriz, okuruz, bakarız ve dokunuruz.
bunlar duygularımıza hitap edebilir, ufkumuzu açabilir.
sanat halı içindir. bazen de halka rağmen yapılır.

karnı doyan insan, güzellik ve ruha dokunurluğa dair çeşitli ilgiler geliştirir. bunun sonucunda bir: sorgulamalar eşiğinde felsefe doğar ve iki; güzellik ve ruhu doyurma gayesiyle de sanat doğar. bu, doğanın kanunudur.

doymuş, zengin medeniyetlerde de bunun etkisini sıkça görürüz. zanaat dediğimiz olgu, zenginlikle beraber daha gelişmiş ve girft sanatları içerisinde barındırır. dolayısıyla sanatın gelişmesi, zanaatkarların ince zevkleri ve yine zenginlik ve doymuşluğun, kaliteli düşsel öğeleri, bünyede barındırmanın ve elbette yüksek entelektüelitenin, doğal bir üründür.

tamamen ben keyfim ve kâhyasının aldığı karar. hem göze güzel de görünüyor.

ego tatmini ve iz bırakma çabasıdır.

kendi adıma belirtmek isterim ki, iki bin on sekiz yılındaki şiir kitabımı bir şekilde edebiyat dünyasında adım olsun diye yazdım. seviyorum yazmayı, bunu da paylaşmak istedim. şiir sevmeyi de özellikle seviyordum, şuan o sevgim çokça kalmamış olsa da, yine de var bir yerlerde halen şiir yazmaya dair sevgim. onu hep bir şekilde saklamaya çalışıyorum. sanat zira benim için birçok şeyden önemli, hayatta beni birçok şeyden çok daha mutlu eden, beni keyiflendiren bir etken. denemeler yazmayı da çok seviyorum, hatta şu sıralar şiire kıyasla denemeler yazmayı çok daha sevmekteyim. usanmazsam, üşenmezsem bir de denemeye dair kitap oluşturmak arzum var. seviyorum ne yapayım.

her ne kadar, sanatçının ölüme karşı bir ölümsüzleşme çabası/kibiri gösterilmeye, tanımlanmaya çalışılsa da asıl neden bu değildir/olamaz.. çünkü öncelikle gerçekten böyle olacağı kesin değildir. böyle olsa sanatçının birkaç çalışmadan sonra da bırakması gerekirdi. ( bunu denemiştir ilerde olacaksa zaten olur vs)
sanatçı kendince, ama sözcüklerle, ama renklerle, ama ses ya da farklı materyallerle söylenmeye, anlatmaya değer, yeni, daha önce yapılmamış, söylenmemiş bir "şey" söyleme kaygısındadır.. bunu herkese anlatmak ister.
anlatabilip, anlatamayacağı, yeterince başarılı olup olamayacağı umurunda değildir. o, anlattığı, söylediği, yaptığı "şey" in evrensel bir gereklikte önemli ve ertelenemez bir şey olduğunu düşünmektedir. ve ne zaman yeni bir şey 'daha' söylemek zorunluğu duyarsa da yine yapar bunu. kendini buna zorunlu ve borçlu hisseder çünkü..
sanatsal yaratıcılık ve dürtünün temeli "yeni" bir "şey" söyleme, haykırma, yaratma ihtiyacıdır..
eğer öyle olmasaydı insanlığın aşk üzerine tek bir şiiri, romanı, tablosu, senfonisi olurdu.. oysa öyle mi.? ve kim bilir daha kimlerce ve neler söylenecek, yazılacak, resmedilip seslendirilecek.. kim bilir.. ilk çağ mağaralarındaki avlanma çizgileri değerinden ne kaybetti.. ki çizerini bile bilmiyoruz...