geceye bir alıntı bırak

"hayat hepimizin önüne türlü türlü yollar seriyor. bazen bilerek bazen de mecbur kalarak seçiyoruz birini. bana soracak olursan, ufak tefek günlük dertler dışında hayatın yekününden alacaklı görmüyorum kendimi. herkes kadar acı yaşadım, herkes kadar ondum. geri dönüp baktığımda en büyük acziyetimin sana dur diyememek, önünde bir pencere açıp yaşanabilecekleri sana önceden gösterememek olduğunu anlıyorum. gidene dur denmez diye düşünmüştüm. oysa gidene dur denirmiş. gitmesine engel olunamasa da içine hiç değilse kurt düşürülebilirmiş. belki de diyorum kendime sık sık, onun bu kadar üzüntüyü tek başına göğüslemesine, belki de engel olabilirdim. o soğuk ekrana yazıp gönderdiğin bir mesajında, her şey yaşanması gerektiği için yaşanıyor, zordu ama çok değiştim, bildiğimi sandığım pek çok şeyi aslında bilmiyor olduğumu öğrendim, az şey mi bu, diye yazmıştın. çok şey mi nilgün? sorarım sana, bu bedel elde ettiğini sandığın sonuç için gerekli miydi?"
...
"sana insanın her zaman yeni baştan başlayabileceğini hatırlatmak istiyorum. hata yapmak kadar hatayı görmek ve geriye dönmek de insancadır. bazen gönül yenik düşer, akıl aciz kalır, beden sürüklenir... o kış tatilinde ilk kez kıvılcımlar saçan yabani bir ışığın gözlerine gelip oturduğunu gördüğümde anlamıştım, son hızla keskin bir virajı almak üzere olduğunu. yaşadıklarından bana söyleyebildiğin kadarının ardında, aklımı felce uğratacak çok daha fazlasının olduğunu görebiliyordum. savrulacaktın sen. tutamam diye kenarda durdum. sevdayı en iyi sevda yükünü gizli gizli taşıyanlar bilir. sevdasını dillendirememiş, sözlere döküldüğü an bıçak gibi yaralayacağından çekinerek hislerini fikrinin rahminden dışarı hiç çıkaramayanlar... şimdi artık bu kadar yıl sonra tutup da, bu yükü senin kucağına bırakmak değil niyetim takdir edersin... ki aslında yük de değil artık sevda da... zamanla, aldığı tüm biçimlerden bambaşka bir hale geliyor insanın ille bir isim koymaya alışkın olduğu duyguların pek çoğu. ve bana sorarsan ömrümün ulaştığım şu noktasında diyebilirim ki, aşkların en nihaisi ruhun, dokusunu yadırgamadığı bir başka cisme bürünmüş ruhla aynı yere ait olduğunu duyması, onunla birlikte sığındığı kovukta yuva sıcaklığını bulması ve başka her şeyin anlamını azar azar yitirmesidir. evet kıymetlim, sevda ya da aşk, işte benim için bunun gibi bir histir.