1.
yeraltı edebiyatını neden seviyorum…
çünkü toplumun dayattığı, bireyin kendi kendisine içinde büyütmediği, kendiliğinden inanmadığı, geliştirmediği, aklamadığı tüm değerlere karşıyım… bu türde okuduğumuz tüm kötü şeyler, ya da dışarıda gezerken tiksinerek bakılan tüm b*ktan şeyler sonuna kadar gerçektirler. vardırlar. bizim kafalarımızı çevirmemiz, görünce midelerimizin bulanması, onlar yokmuş, olmuyormuş gibi davranmamız onları yok etmediği gibi, sorun teşkil eden her bir problemi çözüme vardırmaya da engel oluyor zannımca…
yazarlığı ile ilgili emrah serbes’e okurlardan gelen -kendi okurları değil, genel bir okur kitlesinden bahsediyorum- en fazla eleştiri küfür ve argo kullanımı yüzündendir. ama bu eleştiriyi yapan insanlara hatırlatmak istiyorum, bu küfür dediğimiz hakikat sokakta, caddede, trafikte, her yanımızda, hayatın içinde yok mu?
mesela, ayak serçe parmağını sehpa yahut koltuk ayağına çarpan biri olarak verdiğiniz sesli ilk tepki küfür yahut argo değil midir?
yeraltı edebiyatı da işte böyledir. sadece, ilgi alanı toplumun dışladığı o ‘’kötü (!)’’ çocuklardır.
işte emrah serbes bu kitapta birkaç farklı kötü çocuktan bahsettiği, birkaç hikaye ile karşımıza çıkıyor. (fakir köpek, bombacı, hoca, platin, son balonlar)
betimlemeleri, zaman döngüsü ve kurgusunu bu kitapta yeterince tatmin edici bulmasam da, kalemini sevdiğim, beğendiğim bir yazardır emrah serbes. elbette bir hakan günday değildir, ama ilgili türle hiç tanışmamış olanlarınız için bir basamak olarak bu kitabı önerebilirim.
naçizane tanımımı kitaptan bir alıntı ile nihayetlendireceğim:
‘’
-hani doğa boşluk tanımaz, doldurur diyorlardı?
-insan tanır. dolduramaz…
‘’
çünkü toplumun dayattığı, bireyin kendi kendisine içinde büyütmediği, kendiliğinden inanmadığı, geliştirmediği, aklamadığı tüm değerlere karşıyım… bu türde okuduğumuz tüm kötü şeyler, ya da dışarıda gezerken tiksinerek bakılan tüm b*ktan şeyler sonuna kadar gerçektirler. vardırlar. bizim kafalarımızı çevirmemiz, görünce midelerimizin bulanması, onlar yokmuş, olmuyormuş gibi davranmamız onları yok etmediği gibi, sorun teşkil eden her bir problemi çözüme vardırmaya da engel oluyor zannımca…
yazarlığı ile ilgili emrah serbes’e okurlardan gelen -kendi okurları değil, genel bir okur kitlesinden bahsediyorum- en fazla eleştiri küfür ve argo kullanımı yüzündendir. ama bu eleştiriyi yapan insanlara hatırlatmak istiyorum, bu küfür dediğimiz hakikat sokakta, caddede, trafikte, her yanımızda, hayatın içinde yok mu?
mesela, ayak serçe parmağını sehpa yahut koltuk ayağına çarpan biri olarak verdiğiniz sesli ilk tepki küfür yahut argo değil midir?
yeraltı edebiyatı da işte böyledir. sadece, ilgi alanı toplumun dışladığı o ‘’kötü (!)’’ çocuklardır.
işte emrah serbes bu kitapta birkaç farklı kötü çocuktan bahsettiği, birkaç hikaye ile karşımıza çıkıyor. (fakir köpek, bombacı, hoca, platin, son balonlar)
betimlemeleri, zaman döngüsü ve kurgusunu bu kitapta yeterince tatmin edici bulmasam da, kalemini sevdiğim, beğendiğim bir yazardır emrah serbes. elbette bir hakan günday değildir, ama ilgili türle hiç tanışmamış olanlarınız için bir basamak olarak bu kitabı önerebilirim.
naçizane tanımımı kitaptan bir alıntı ile nihayetlendireceğim:
‘’
-hani doğa boşluk tanımaz, doldurur diyorlardı?
-insan tanır. dolduramaz…
‘’
devamını gör...
2.
ılk bolumlerde anlattığı köpek öldürme hikayesi beni fena etkilemişti. çarşaflar, öldürmeler, çakmak gazları çekenler, diğer kitaplarında yeraltında gezdirirken karakterlerini burada karakterler zaten sokaktır. hastane sahnesinde bir göze kalem saplama hikayesi vardir ki hala midemi bulandırır. yeraltı sevenler mutlaka okusun.
devamını gör...
3.
kitabın sonlarının veronika ölmek istiyor'dan arak olduğunu düşündüğüm, emrah serbes'in epey kalemini bozmuş olduğu kitaptır ve çıktığı sıralarda behzat ç'yi geri getiriyoruz imamların öcü diye uzun uzun röportaj yapmıştır ki sanki kitap iyi satsın diye böyle bir reklam yapmıştır. emrah'ın yediği halttan önce yazdığı son kitabıydı. zaten kısa süre sonra o kaza olmuştu. kitaptaki bakır denen karakterin(ismi başkası tarafından hitap edilene kadar zaten emrah mı denecek acaba diye bekleniyo) esasında kendisi olduğunu düşünüyorum çünkü zaten kitaptaki karakterin üniversitede turizm okurken sahne yazarlığına geçiş yapması, 17 ağustos depreminde evinin yıkılması, alkolik alkolik hareketler falan hep emrah'ın hayatıyla uyuşuyo. kitaptaki beni tek etkileyen kısım arka kapağında da yazılmış olduğu gibi babasının "seni keşke ağlatmasaydık o akülü arabayı alsaydık" demesidir ki akülü araba 90'lardaki çoğu çocuğun gerçekte edinemediği hayaliydi.
devamını gör...