kendi halinde sessizce yaşarken olayların seni bulması hadisesi. bu mevzu filmlerde sıkça işlenmiştir. kahramanımız bir köşede kendince yaşarken alakası olmayan kişilere yardım ettiği için kendisini belanın ortasında bulur. bu sıralar benim de başımdan pek bela eksik olmuyor.

nankörlük. gerçekten buz gibi oluyorum ve geçmiyor .

isimlerin kişinin karakteristik özelliklerini belirlemesi durumudur.
bence alakası yok. adımı istesem değiştirmem mümkün adım değişince kişiliğimde değişecek mi?.

kız sevinmiş, neden hevesini kursağında bırakıyorsunuz canım! tebrik ederim tarhanamı. cv ne de koy istediğin yere de yapıştır. dinleme kimseyi sen.

simon diyor ki diye söze başlamak istesem de bunu yapmayacağım * güzel şeyler söylemek için illa süslü kelimeler gerekmiyor bu yüzden güzel şeyler söylemek istediğimi anlayacağını düşündüğüm yazar; oldukça iyisin. hep mutlu kal *

efendim ben bu favorileme işini doğru yaptığımı düşünüyorum o yüzden içinde bulunmadığım sürüdür.

yeri gelmişken de şunları belirtmek isterim;
öncelikle bir tanımın beğendiğim herhangi bir özelliği varsa beğenmekten imtina etmem.
hatta az önce bir başlıkta isim vermeden eleştirdiğim bir yazarın başka bir tanımını beğenmekten çekinmedim.
dahası sevmediğim yazarların beğeniyi hak eden tanımlarını da beğenmeden edemiyorum*.

favorilemek ise bazen çok beğenmeyi,
bazen beğenmeseniz bile etkilenmeyi,
bazen bak bu tanımı unutmayayım döner okurum demeyi,
ve nihayet bazen de tanım sahibi yazarı gıcık etmeyi amaçlıyor olabilir.
şu sonuncusuna katılmayabilirsiniz. şahsen, bana üstü kapalı laf atan yazarların tanımlarını favorilemek hoşuma gidiyor.

ne derece kardeştir. göreceli kavramlar bunlar.. birileri müslüman arap diye ülkeye tıkıştırılırken, birileri müslüman türk diye göz göre göre ölüme terk ediliyorsa. orada ki kardeşlikten şüphe duyarım.

insan bilmeden, bilmediği birisine mevsimler biriktirirmiş içinde,
başka nasıl açıklanır ki normalde durgun bir insanken sen,
o dünyanın bütün renklerini senin gördüğün gibi görsün diye ona anlatma çabanı...
"mavi bir gökyüzü" demiyorsun mesela, "muhteşem" diyorsun, "bak bulutlar ne güzel!"
ya da sonbahar o kadar da hüzünlü gelmiyor, dökülen yapraklar güzel bir fotoğrafın aksesuarı oluveriyor bir anda.
hatta çocuksu bir sevinç kaplıyor içini, o yapraklara basıyorsun onunla yürürken belki.
yani sen de ona doğuyorsun, batıyorsun, yağıyorsun ve esiyorsun...
sadece ona!
sadece onun yaptıkları önemli oluyor gözünde,
sadece onun ağzından seninle ilgili çıkan kelimeler...
sadece onun nasıl olduğu ilgilendiriyor seni; hasta mı, üşümüş mü, keyfi yerinde mi yoksa münasebetsizin birisi canını mı sıktı?
eve gidebildi mi? yolda fena bir şey oldu mu acaba diye kendinden önce onu düşünüyorsun, gereksiz evhamlar yapıyorsun.
deli bir merak ile hani çocuklar her şeyi öğrenmek ister ya onu bilmek istiyorsun...

turgut uyar "o çiçek açmamışsa mevsimi sen değilsindir. " diyor ya hani çok haklı!
ve cahit zarifoğlu ne güzel söylüyor; "onca sevgiye rağmen kalbi filizlenmemişse, toprağı sen değilsindir."

çok kısa iki benzer söz ama özettir bunlar lafın gediğine konduğu, üstüne başka söz gerektirmeyen ve de canını yakan muhatabının...

bazen olamıyorsunuz çünkü! bazen olamazsınız.
olamadığınızı bildiniz mi sessiz sessiz gidiniz efendim. herkes için en doğrusudur...

vazgeçtim... *

(bkz: ne yaptın)
(bkz: n’aptın)

bana bu iki kalıpla hal hatır soran herkesi en kısa zamanda hayatımdan çıkarıyorum. ne o öyle hesap sorar gibi.

bu arada, denemesi bedava.

(bkz: yok öyle bir şey)
(bkz: uyduruyorlar)
(bkz: efendilik kibarlık kazanacak)

nezaket. bir de nezaket. he bir de nezaket vardı.

diyeceklerim bu kadar

kulaklık takıp yürümek. denize karşı boş bir bank bulup izlemek.

dünyadaki en büyük yalandır. tüm makarna markalarının paketleri üzerinde türden türe değişiklik gösterse de ortalama 8-12 dakikada piştiği yazar. neredeyse hepsini denemiş biri olarak kaynamış suya atılan bi makarnanın ocağın da altı sonuna kadar açıkken 15 dakikanın altında piştiğini hiç görmedim. bu kandırmacaya bi dur demeliyiz. ya daha hızlı pişenini yapın ya da şu sayıları değiştirin artık.

sadece burası var,bir dostumun daveti ile geldim başka hiç bir sosyal mecrada yokum.
burası güzel yer.

böyle bir durum olduğunu zannetmiyorum. dinsiz oranında kaydadeğer bir artıştan ziyade görünürlüğünde ciddi bir artış olduğunu düşünüyorum. sosyal medyanın varlığı ve sosyal medyada dinsizlerin toplum ortalamasından daha çok var olması bir illüzyon yaratıyor.

toplumlar bir problemle karşılaştıklarında en kökten ve esaslı çözüm yerine en basit çözüme sarılırlar. islam'ın artık gündelik ihtiyaçlara ve hayatın gerçeklerine cevap veremeyen bir din olduğu bir gerçektir ancak bunun sonucu olarak toplumun büyük bölümü islam'dan tamamen çıkmak yerine islam'ın daha modernist bir yorumuna sarılacaktır.

nitekim serbest piyasanın şaşmaz kuralı olarak talep ortaya çıktı mı arz da meydana gelir. caner taslaman gibi islam'ı güzelce sosyalıp süsleyip sunan arkadaşlar görünen o ki gayet başarılılar.

not: ateist

südüklü çarşafı yıkasak mı çöpe mi atsak mevzusunun bir gerilim sebebi olduğu dizi. bütün dizi aile içindeki bu ve bunun gibi kavgalarla dolu.*

cemal süreya'nın genel sanılanın aksine babası hayattayken yazdığı infial barındıran şiiri.

amma velakin babası sağ olana dahi yaşatır ızdırabı.

lokumu ve güzel tarihi evleriyle meşhurdur kendileri.

konuşacak kimse yoktu ben de fındıkla konuştum.