kaytsz ukdesi.

başlarda çok takıyordum tanım başına şu kadar puan düşüyor falan diye. sonradan saldım fjcjfj. yazmak istiyorsanız yazın. puan ya da beğeni, fav umrunuzda olmasın.

sayabileceğim onlarca neden varken, üşengeçlikten birisini yazacağım sadece.
-o sevişmeyi, yeterince istememiştir, yeterince istettirilmemiştir.*

intiharı düşünen bir insan için en kötü şey kendisini öldürmesi değil, bunu düşünüp yapamamasıdır.

cesare pavese

1930 larda dil inkılabı nedeniyle köklü bir değişime uğrayıp türkçeye dönüşmüştür ve robotsal bir hale bürünmüştür.

(bkz: oturgaçlı götürgeç)

edit: (bkz: mübalağa sanatı)=(bkz: oturgaçlı götürgeç)

regl bunlardan biri.

kaş



hazar gölü

kuzey avrupa ülkelerinde sık görülen bir durum.bünyeleri kuvvetli çok serin havalarda bile giyebiliyorlar.

kesinlikle katılıyorum. yazmayla değil yazacak başlık aramakla zaman kaybediyorum . bazı başlıkların neden bu kadar ilgi gördüğüne anlam veremiyorum . adam akıllı başlık açsak da arada kaynayıp gidiyor. bu konuda hepimizi dikkatli olmaya davet ediyorum .

nick altina bir şeyler yazmak istemek fakat o yazarla bir sohbetin olmadığından ya da hakkında bilgi sahibi olmadığın için ne yazacağını bilememe hissi.

hadi birine hosgelmis dedik diğerine kalemi kuvvetli mizahşör dedik digerine de doğum günü denk geldi iyi ki doğdun dedik eeee sonra ?
biz bunca yazara ne diyelim bilen söylesin.

"sen nereye, ben oraya, adım adım.
insan sevdikçe iyileşiyor artık anladım."

"bana bir şey söyle ilkbahar gibi...
çiçek aç mesela, veya yağ rahmet olarak içime. veya gökkuşağı ol, sar ruhumu...
bir şey söyle,
sözü aşsın, öze değsin...
bir şey söyle yanındayım mesela?"

"bir tamir ettirmedin gitti derler şu saati.
ettirmek istiyor musun demezler.
bir bozuk saattir yüreğim, hep sende durur."

ikinci yeninin öncü şairlerindendir. ayrılık, kavuşma, özlem gibi birçok konuyu en çok da insanı anlatan şiirler yazmıştır. bu sözler de sevdiklerimdendir.

özellikle yemek ve mutfak dilinde rastladığımız kalıp. terbiye soslu tavuk ve terbiye sossuz tavuk yazılsa daha uygun olur. malum, büyük ya da küçük, bazılarının jetonu erken düşmüyor.

leyla ile mecnun.

kültürümüzde değer vermek çok yanlış anlaşıldığından doğru olabilecek bir önerme. değer vermekten bir çoğumuzun anladığı kendinden büyük ölçüde vazgeçmek, birçok fedakarlık yapmak, karşıdaki insanı hayatının merkezine koymak oluyor. işin kötüsü azımsanamayacak sayıda insan da karşısındakinin ona değer verdiğini göstermesi için bunları yapmasını bekliyor.

halbuki bir insana değer vermek böyle bir şey olmamalı. sırf birine değer verdiğimiz için o kişinin her şeyine tamam dememeli, onun için kendimizden vazgeçmemeliyiz. sevgimizi belli etmekten çekinmemeli ama fedakarlık da yapmamalıyız. bir de sırf birine değer verdiğimiz için karşılık beklememek önemli. bence bu dengeyi sağlayabildiğimiz sürece çok daha sağlıklı ilişkiler yaşayan bir topluma dönüşebiliriz.

çünkü onlar milyonlarca insanın içinden güvenmeyi seçtiğimizdi, en çok inandıklarımız, en çok sevdiklerimizdi.
ve yine en iyi onlar öğretti, hiç kimseye sonsuz güvenilmeyeceğini...
sağ olsunlar...

sadece 30 üstü olsak yine iyi...

sözlükteki 30 yaş altı arkadaşların çoğu melankolik, depresif vesaire... eleştirmek için söylemiyorum asla. o yaşta öyle olmayanımız yok gibiydi belki de. hele bu ülkede yaşayıp da geleceğinden emin olmayan insanların ruh halinin istikrarlı şekilde iyi ve stabil olabilmesinin imkânı yok.

yani efendim biz olmasak burası ağlama duvarına döner. bence kıymetimiz bilinsin, sözlük girişine heykelimiz dikilsin, 6 ayda bir çift maaş ikramiye verilsin falan filan inter milan...

bir de 30'u geçtik diye bir ayağımızı çukurda falan zannedenler var. top gibi oynarız evladım sizinle! *

annem beni her kandilde olduğu gibi bu kandilde de camiye gitmeye zorlardı.

bende evden çıkar beş-on tur atar eve geri gelirdim.

engelle gitsin ne ugraşıyorsunuz.
kimseyi engellemedim ama ilk olursunuz bilginize.

balıkların kalplerinde kirli vücutlarında ise temiz kan dolaşırmış.

bunun sadece balıklar için olduğuna emin miyiz ya bana bayağı tanıdık geldi de*.

az önce gerçekleştirdiğim ve kendimle sebepsiz bir şekilde gurur duymama neden olan eylem. ilk bir kaç dakika "nası lan napıyoruz şimdi peki !?" oldum ama bir süre sonra acı gerçekle karşılaştım. sadece zamanı değil yaşamın zenginliklerini de çalan bir uygulama imiş bu instagram. hayatım sepyadan renkli bir yaşama döndü, daha rahat nefes alabiliyorum artık. kimsenin nerede ne yaptığını bilmemem inanılmaz huzur veriyor. benim ne yaptığımdan haberlerinin olmaması değişik bir haz veriyor. artık bana ait daha fazla şeyle ilgileneceğim: annemle, babamla, ağabeyimle ve kedimle daha fazla vakit geçireceğim. ve bir gün onlarda bu sevgi çabamı görüp, telefonu bırakarak yüzüme bakacaklar (kedim hariç, onun hiç bir zaman umrunda olmadım).

zaman algılarımızla tahayyül edebildiğimiz bir evren gerçeği, boyutudur. her canlı türü tarafından farklı algılanabildiği gibi, tahayyülden ziyade kendisini direkt bir boyut olarak değerlendirebilen varlıkların da olabileceği şüphesindeyiz. bilim-kurgu filmlerindeki zamanı eğip bükebilen canlılar bu şüphenin bir sonucu işte.

(bkz: arrival)