istanbul için olmayan hede. beşiktaş'tan ümraniye'ye giderken 5 farklı şehir görebilirsiniz. ümraniye'den beşiktaş'a dönerken 10'a da çıkabilir bu sayı. zira istanbul bu, şişede durduğu gibi durmuyo.

özge ve cem adında güzel çiftin kanada'dwki yaşamlarını dürüst bir şekilde anlattığı videolar içeren youtube kanalı .
benimde hayalimde kanada'da da yaşamak olduğu için sıkı takip ettiğim youtube kanalı.

islamcılar yine siviller ölüyor diye ağlamaya başlamış pkkdan bir farkları yok pkkda böyle saldırır sonra bombalanınca siviller ölüyor diye ağlar ya silah bırakırsın güçlü olana boyun eğersin yada sivil ölürse ağlamazsın ayrıca mescidi aksa israilin kılıç hakkıdır gücünüz varsa gidin alın geri.

bence saçma bir haktır.
yani evlat edinilen çocuk ne olacak? garip bir dünyada yaşamış olduğunu hissetmeyecek mi ?
çocuğun psikolojisi ne olacak?
bilen arkadaşlar aydınlatsın garip bir durum gibi geldi bana.

sanat estetik olmak zorunda mıdır? zorundaysa, bu resmin estetik olmadığının kanıtı nedir? ayrıca dwight'ın orada işi ne? *

ölmedik para biriktiriyoruz.

hastaneden selamlar efenim *

benim için değeri çok büyük olan, limanı ve demir çelik fabrikasıyla sanayi ve deniz ticaretinde adından söz ettiren, hatay'da bulunan güzide ilçemiz*.
çocukluğum ve gençliğimin başları bu şehirde geçti. ilk sağlam dostluklarımı orada kurdum. ilk kez orada aşık oldum.

sahili, petek pastanesi, insanı uçuran yarıkkaya rüzgarları, boğan nemi*, ah o güzel iskenderun döneri, kral künefe, canım lisem paşakaracam*. her şeyini özlediğim canım iskenderun
yazın oradayım ama bu kadar hasret yeter.

bordo, vişne çürüğü guzel durur.

edit:erkegim ulan

liseli kızların yakın arakadaşlarını savunma amacıyla kullanıp alay edeni yahut konuyla alakası olmayan elemanı baştan defetme metodu.

sonra birlikte tuvalete giderlerdi.

kendisini okurken kendime dair birçok gerçeği farkettiğim yazar. bir işe eskisi kadar güçlü bir odaklanma sağlayamadığım da bu gerçeklerden biri. bu sabah sevgili güneş'in profiline girince içimden "biraz seyrek yaz be kadın!" diye söylendim. o uzun tanımlar aniden gözümde büyüyüp daha da devleşti. okumam için uygun bir vakte, ortama ihtiyaç duyduğumu düşündüm. hem başım çatlıyor, kim okuyacak bu kadar yazıyı?

yüzlerce minik, küçük tanımı okurken zorlanmıyorum aksine zihnimi öyle güzel uyuşturuyorlar ki yekünde iki sayfayı doldurmayacak onca tanım hipnotize ediyor beni. dahası felç de ediyor. derisine saplanmış küçük iğnecikler gibi minik ve sığ bilgi oklarıyla düşmekte direnen bir gergedana benzettiğim beynimi bir sağa bir sola yatırıyor. dikenlerdeki zehre de güçlü bir alışkanlık kazandım galiba. sürekli yenisi gelsin, sürekli daha farklı bir dikencik saplansın diye habire akış yeniliyorum.

bu önemli gerçekle birlikte gayret edip okuduğum son birkaç günkü tanımlarında ilk defa kendimi de gördüm. anlattığı, bakınız verdiği her tanım ve detayda yaşamımdan izler buldum. iyi ki burada. sağ olsun.

çok kral adamdır ama maalesef bu tanıma çok uymakta kendisi.

(bkz: hasan can kaya)

21. yüzyıl türkiye'si belki de kadınların en değersiz hissettiği yerdir. hatırlattığım için kusuruma bakın, dün gibi hissettirse de daha bir buçuk yıl önce bir kadının acı acı ''ölmek istemiyorum'' sözlerine şahit olduk. o zaman herkes klavye başında ayaklanmıştı, şimdi ise gelinmiş burada ''kendilerini ağırdan satıyorlar'' gibi cümleler kuruluyor. üzgünüm ama böyle bir şeye zaman kalmıyor çünkü kadınlar öldürülüyor!

eğer kadınlar kendilerini çok değerli hissediyorsa, yani bunu 21. yüzyılda başarabiliyorsa, lütfen öyle hissetmeye devam etsinler. tüm tebriklerim ve desteklerim onlara olacaktır.

kendince sebepleri vardır. makuldür, makul değildir ben bilemem...
severek okurdum.
gelsin tekrar yazsın, hiç gitmemiş gibi yine okurum...
madem gidiyorum diyor;
bi' küçük veda hediyesi benden o'na,
turgut uyar'dan gelsin...

''böyle sessiz ayrılıklarda,
her şey önceden belli olur.
en güzel zamanında, aşkın ve hayatın
insan deli olur…

o, kadırga taraflarında bir evden çıkmıştır.
masum bir yalanla -halama diye-
gözleri pabuçlarında, mahcup
ellerine yapışmış gibidir
harçlığından arttırıp aldığı
sevimli hediye…

ah, insan nasıl çıldırmaz nasıl
bir çaresizlik,
bir umutsuzluk sarmış her yanı.
aranızdan insanlar geçer.
bulutlar geçer.
o, kırmızı mürekkep gibi dudaklarıyla, zoruna
utanarak gülümsemeye çalışır.

bu gülüş en aldatmazıdır vaatlerin.
yıllarca sonra bir uzak gurbette bile;
zulmüne dayanılmazken yalnız saatlerin,
bir yeşil yaprak üstünde gözlere,
görünür, uzaklaşır…''

tubitak'ın başına hayvanat bahçesi müdürünü atadı bu yönetim...
unutanlar için burada

bir kaç gün önce sözlük trolü kadın memesini övüp, "hard disklerimde nudeler biriktiriyorum" derken hiç sorun yok, ama bugün dini yayına gerek yok öyle mi ? hani biz demokratik ve özgür bir ülke istiyorduk? daha sözlükte birbirimize tahammülümüz yok. radyoda yayın kurallarına ve kişisel hak ve özgürlüklere saldirilmadığı,eşitlik ilkesine bağlı kalindiğı sürece herkes istediği dini ovsün.

aynısı bana da deniliyor ve hoş değil. ayrıca bu tip şeyleri karşıdaki hali hazırda sinirliyken demek aranızı fena bozulabilir. empati kurun yani; siz orada bir şeye sinirlisiniz ve ciddiye alınmıyorsunuz bile. bu ne şimdi?