ah fugui’e neler saydırdım içimden. dedesinin mirasını hiç etti. üzüntüden babası yataklara düşüp öldü. evliyken başka insanların yataklarına girdi. genel ev - kumar - alkol batağında kendini kaybetti. kayınpederini aşağılayıp tüm köye rezil etti. jiazhen o hamile hali ile şehire kadar yürüyüp fugui ile konuşmak istedi ve bunda ısrarcı oldu diye dövdü karısını. onca insanın hayatını bok etti resmen.

* * *

en sonunda kumar oynayacak bakiyesinin kalmadığını öğrenip perperişan kaldırım kenarında ipek gömleğiyle oturup ağladığında hiç üzülmedim. hak ettiğini düşündüm. sonrasında babasının talimatı üzerine ailesinin tüm parasını çuvallarla şehire yürüyerek götürüp döndüğünde omuzları soyulmuşken biraz acıdım. daha çok ailesine üzüldüm. o güzel insanları böylesine perperişan etmeye hakkı yoktu. nitekim olanlar oldu ve hikaye asıl burada başladı benim için.

* * *

fugui ve jiazhen bir kızı ve bir oğlu ile kulübede yaşayıp giderken her “kim bilebilirdi ki” diyişinde gerildim. bu bir felaket haberinin başlangıcı oluyordu kitapta. cümle bittikten sonra biri ölüyordu. fuguinin annesinin ölümüne de üzüldüm ama youqing’in öğretmenine kan vermek için koşarak gidip, kendine yetemeyecek kadar kanının alınması sebebiyle ölüşüne yıkıldım resmen. hüngür şakır ağladım. o yaşam sevincine gıpta ettiğim maraton şampiyonu olabilecek çocuk resmen bilgisiz doktor yüzünden öldü.
her şerde var mıdır bir hayır, bilinmez. tamda orada kan verilen kişinin aslında yanyana savaştığı arkadaşı chungseng’in yani valinin karısı olduğu ortaya çıkıyor.
chungseng ilerleyen sayfalarda şehirdeki siyaset kavgaları yüzünden çıkan kargaşada şamar oğlanına dönüyor. bu durumu kaldıramıyor ve arkadaşı fugui’nin kapısında dert yanıyor. jiazhen oğlunun ölümünden chungseng’i sorumlu tuttuğu halde kulak misafiri oluyor konuşmaya ve adamın intihara meyilli olduğunu öğrendiğinde: “bize bir hayat borçlusun, sana verilen hayatı yaşamak zorundasın” diyor. bu kısımda çok etkilendim, hüzünlendim. nihayetinde fiziksel ve mental acılara katlanamayan chungseng söz dinlemeyip intihar ederek ölüyor.

fuguinin savaşta ölmesini bekliyordum ama onun yerine jiazhen öldü. ilerleyen zamanda fengxia evlendi ve doğum yaparken öldü. o kısımda boğuldum resmen. bir anne olarak, evlat acısını düşmanım bile yaşasın istemem.

“damadın öldü fugui, koş” dediklerinde elindeki işi bırakarak bağıran adama koşan fugui, durumu idrak edemeyip: “ o hastaneye kaldırmasınlar, orası uğur getirmedi bizim ailemize” gibi bir şey söylemişti. çok acıydı. adam bi’ başına torunu ile kaldı. heralde buradan sonrası mutlu mesut yaşayıp gittiler‘e bağlar dedim. yok. torunu hasta yatağında en sevdiği yemeği alelacele yerken boğularak öldü. hayatımın rengi dediği torunu. şimdi bir tek öküzü kaldı elinde fugui’nin. ona da kendi adını vermiş manyak herif.