incir reçeli - duygu’nun ölüm sahnesi.

(bkz: funda eryiğit)

yıllardır sakladığım bu fotoğraf. ben çekmedim tabi. ama her daim gülümsetir beni.

bir ömrün kaç mevsimi vardır? bir ömür, kaç mevsim bahar, kaç mevsim kış, kaç mevsim yaz yaşatır? kaç kez çiçek açıp, çiçekler ayaza yenik düşer? kaç kez topraktan baş uzatan tohum kendinden yine kendine veya sevdiklerine ait bir dünya yaratır?

sahi kaç mevsimlik ömür biçilmiştir bize? tüm bunları düşünürken bir ömrün kıyısındayım. sağıma soluma bakıyorum. her yer bahar. bahar güzeldir. yenilenme zamanı. “bir bahar akşamı rastlasam size…” notaları hissedebileceğim kadar sessizlik hakim. peki hangi bahardı bu? hangi baharda karşılaşacağım sizinle?

bana geldiği her bahar güzel olacak…
ömrümün sonsuz baharı olsa… ve sonsuz kez bana -benden gitmemek üzere- gelsen…bir ömre sonsuz bahar biçilme temennisi… ne hoş… birlikte… kışa ve hayatın getirdiği tüm zorluklara inat…

kimsenin kimseyi iyileştirdiği falan yok,
herkes acıta acıta geçiyor birbirinin hayatından...

apartmanımızın çoğunluğu yaşlılardan oluştuğu için onların yerine markete, bakkala, fırına gidiyor ve karşılığında onlardan onlar için küçük ama benim için büyük bahşişler alıyordum.

şimdi getir'i çıkmış, yemeği sepeti çıkmış...

hepsi beni örnek aldı*.

dün gece gelibolu’nda çekmiştim. mis gibi bir manzara.

dondurma ve gözyaşlarım.

yaş ilerledikçe cesaretin de azaldığını düşünüyorum. eskiden yapılan şeyleri düşününce "ne cesaretliymişim" cümlesini sıkı sık kullanıyoruz.

kendine has tarzıyla mükemmel bir sese sahip olan sanatçı, besteci ve söz yazarıdır.

insanın canını acıtır bunu bilmek. öyleyse neden bu insaların hayatındayım ve mış gibi yapıyorlar diye sabahlara kadar sorgulatır.

erzincan'ın (bkz: kemaliye) ilçesinin eski ismi. osmanlı hakimiyetinin görüldüğü dönemde bu yöreye sırt anlamına gelen eğin ismi veriliyor. 1922 yılında da adı kemal atatürk 'ten esinlenerek kemaliye oluyor. bunu öğrenmek de daha bir güzel ve manidar geldi.

korkutucu gibi görünüyor olsa da, karşılıklı güven sonucunda aşılabileceğine inandığım, günümüz şartlarında herkesin ve her yerin aslında sanılanın aksine uzak olmadığını düşündüğüm durumdur.

‘’kaçmak, yalnız kaçmak için yaşıyordum. yalnız ya da yanımda birisiyle, ama ne pahasına olursa olsun..’’

aynı isimli, başrollerini steve mcqueen ve dustin hoffman’ın paylaştığı 1973 yapımı filmin senaryosu işte bu kitaptan uyarlanmıştır.

fransa’da, şeytan adası olarak da bilinen cayene’de suçsuz yere müebbet mahkum olan yazarımız henri charriere’in, yaklaşık 20 yıl boyunca defahatle kaçma girişiminde bulunmasından mütevellit başından geçen olayları kaleme alarak 68’de yayımladığı ve ismini de yazarımızın hapisteki lakabı olan ve fransızca’da kelebek anlamına gelen ‘papillon’ dan alan harika bir roman ‘kelebek’.

filmi hemen hemen her kitap uyarlamasında olduğu gibi kitaba göre oldukça eksik olmasına rağmen harika bir filmdir. keza kitap ise filminin kat kat üstünde muhteşem bir başyapıttır nazarımda. bundan dolayı filmi eğer izlenecekse -ki kült bir yapım olduğunu düşünmeme rağmen muhakkak izlemeyenleriniz vardır- , kitabı okuduktan sonra izlenmesi tavsiyemdir...

sürükleyici, heyecan dolu, yer yer üzülüp, yer yer gülümsediğiniz bir eser kelebek. keza, okuduğunuz olayların yazarın bizzat başından geçtiğini göz önünde bulundurduğunuzda, söylediklerimin az bile olduğunu düşüneceğinizden eminim.

bu harika kaçış romanı, şiddetle tavsiyemdir. hala kitaplığına almamış olanların dikkatine sunuyorum.

piyasalarda invisible hand metaforu üzerine yapılmış güzel bir esprinin de esin kaynağıdır.*

the queen's gambit (dizi) beth harmon karakteridir. onunla şöyle saçma sapan sarhoş olup dans etmek isterdim.

üstüne vazife olmayan bir konuya yorum yapılmış başlık. tanımı ise çok basit (bkz: sana ne?)

22 kasım 2019 tarihinde, resmî gazete'de yayımlanan cumhurbaşkanlığı kararnamesi ile faaliyetlerine başlayan uzay ajansı.

en ufak bir torpil varsa bile bu büyük bir şeydir. adaletsizliğin, haksızlığın küçüğü olmaz, hepsi büyüktür.

ruhun şad olsun güzel insan...