filmde hoş detaylar var ve bunlar seyirciye ipuçları veriyor.

belki ipuçları vermiyor ben saçmalıyorum. muharrem karakterinin yaşadığı umursamaz hayatı ve basit hayatı çok güzel anlatıyor. çok basit ama yumurta mevzusu bile basit, kolaycı hayatı gösteriyor. uğraşmak istemiyor uğraşamıyor yumurta kırıp yiyor.

bir süre sonra kendini rezil etmekten keyif alıyor. o hale geliyor. kitapta aynısı vardı. haz duyuyor.
gidiyor yemekte rezil olduğu için tepki gösteriyor iyice rezil oluyor. aman ormancı canım ormancı.
patates mevzusu var mesela onu zaten mastürbasyon ve fahişe ziyaretinde anlıyorsunuz.

filmde en çok bir şeyler anlattığı sahneler fahişe ile olan sahneler. onun gibi bir hayat yaşıyor çünkü. fahişe onu anlıyor. gidiyor içini döküyor “iyi bir insan olmak istiyorum, izin vermiyorlar olamıyorum” diyor.
fahişe ile kendisi çok benziyor. yaşadıkları hayatlar ve hayattan aldıkları keyif aynı geliyor. öyle hissediyorlar.

yemek sahnesi ise bence filmin zirve sahnesi. müthiş. nefis. geriliyorsunuz, utanıyorsunuz, heyecanlanıyorsunuz, gülüyorsunuz. yanlarında gibi hissediyorsunuz.

bu duyguyu hissettiğim bir sahne daha vardı. nuri bilge ceylan bir zamanlar anadolu’da filminde muhtar sahnesi vardı. aynı böyle hissetmiştim. yanlarında gibiydim. aynı hislerle izledim. müthiş gerçekten.

ayrıca filmde müzik olmaması çok isabetli bir karar olmuş.
unutulmayacak bir film. arada açıp kendinizi mahvedeceğiniz bir film.