küçükken (ortaokul zamanları) bir arkadaşımla beraber takıcıda gördüğümüz kolyeyi ikimiz de çok beğenmiştik. birimiz alsa birimiz alamayacaktı o yüzden ikimiz de almamaya karar vermiştik. eve geldiğimde o kolyeyi orada bıraktığımız için içim içimi yiyordu. sonraki gün ben gidip o kolyeyi almıştım. üstünden biraz zaman geçtikten sonra bir gün bize gelmişlerdi ve odamda o kolyeyi görmüştü. o an çok kötü hissetmiştim. aklıma geldikçe keşke almasaydım ya da alıp ona hediye etseydim diyorum. bugün kendimden bir şeyler feda edebilmeyi öğrendiysem bu olay sayesindedir.

nerede değilsem orada iyi olacakmışım gibi hissettirir.

gezegen insanı isimli yazar arkadaşımızın ukdesi.

bence modern insanın çok fazla sorunu vardır ancak bazıları vardır ki oldukça belirgindir.

örneğin (bkz: insanlardaki kolay para kazanma arzusu) örnek bir durumdur. çok hızlı kazanmak istiyoruz, sadece para alanında değil, her alanda.

güzel/yakışıklı görünme çabası da bu sorunlardan biridir bence. artık herkes tek tip olmaya başladı. estetik ameliyatları arttı. herkes aynı buruna, aynı çene yapısına, aynı renk gözlere, aynı tip yanaklara sahip olmaya başladı.


tanım: modern çağ insanının sorunlarını paylaştığımız başlıktır.


edit: sayın the dark knight'in kibar uyarısı üzerine:

(bkz: modern insanın en büyük problemi) .

sıfır. bulunamıyor. sadece bizim tarafımızdan da değil, kendi de bulamıyor. saklamasına gerek yok, bir yere koysun yeter, unutuyor. * ve bu huy ben de var maalesef.

değişik soru ve konular gelmeye devam ediyor. buradan ya da özelden fikir ve sorularınızı iletebilirsiniz arkadaşlar.

bu gece saat 00.00'ı unutmayın.

"ne zaman ki bir hayvan, tür veya birey içgüdülerini kaybedip kendisine zararlı olanı seçmeye, zararlı olanı yeğlemeye başlar, ona yozlaşmış derim." demiş nietzsche.

insanlara bakınca artık sivri dişleri kana bulanmış o korku filmlerindeki yaratıkları görüyorum.

daha iyi temizliyor diye toz deterjan olan tursil ile yıkanmak.

köy ortamında yaşayıp doğal beslenmek.
en önemlisi kafaya takmamak,umursuz olmak.

doğar doğmaz özünü bulmuş ve ona sıkı sıkı sarılmış, umut sarıkaya tiplemesi.
kültürüne, geçmişine sıkı sıkı bağlıdır, kendi öz babasından helallik isteyecek kadar anadolu'nun yanık tenli öz oğludur, batıya bakmaz.

tek kaş olduğum konusuna hiç girmeyelim.

o konuda yönetime ben de çok kırgınım.

geçenlerde bir bilim dergisinde okuduğum bir habere bakılırsa pek de bir anlamı olmayan hedef.

deney grupları seçilmiş ve bu 10 bin adım olayının etkileri denekler üzerinde ölçülmüş. görülmüş ki 4500 adım, 40 yaş üstü (özellikle) kadınlarda kalp krizi riskini azaltıyor ama bundan ötesinin belirgin bir etkisi olmuyor. bu arada bu 4500 sayısı da değişiklik gösteriyor çeşitli araştırma gruplarına göre ama hepsinin birleştiği ortak nokta şu: 10 bin sayısı, bilimsel bir çalışmaya dayanmıyor. zira bu olay bir japon firmasının ürettiği adım sayan bir uygulama (ya da cihaz) nedeniyle ortaya çıkmış. hatta yazımında kullanılan japonca harfin yürüyen bir adama benziyor olması nedeniyle ortaya çıktığı da söyleniyor.

bazen azaptır. bazen güç verir.

"ekmeği son lokmasına dek yemeyi, bir de ağız dolusu gülmeyi unutma hiçbir zaman" dizelerini hepimizin bildiği, adından da belli olduğu üzere nazım hikmet'in hapiste yatacak olanlara verdiği öğütlerden oluşan umut dolu şiiridir.

dünyadan, memleketinden, insandan
umudum kesik değil diye
ipe çekilmeyip de
atılırsan içeriye,
yatarsan on yıl, on beş yıl
daha da yatacağından başka,
'sallansaydım ipin ucunda
bir bayrak gibi keşke''
demeyeceksin,
yaşamakta ayak direyeceksin.
belki bahtiyarlık değildir artık,
boynunun borcudur fakat,
düşmana inat
bir gün fazla yaşamak.

içerde bir tarafınla yapayalnız kalabilirsin,
kuyunun dibindeki taş gibi.
fakat öbür tarafın
dünyanın kalabalığına
öylesine karışmalı ki,
sen ürpermelisin içerde,
dışarda kırk günlük yerde yaprak kımıldasa.
içerde mektup beklemek,
yanık türküler söylemek bir de,
bir de gözünü tavana dikip sabahlamak
tatlıdır ama tehlikelidir.

tıraştan tıraşa yüzüne bak,
unut yaşını
koru kendini bitten,
bir de bahar akşamlarından;
bir de ekmeği
son lokmasına dek yemeği,
bir de ağız dolusu gülmeyi unutma hiçbir zaman.
bir de kim bilir,
sevdiğin kadın sevmez olur,
ufak bir iş deme,
yemyeşil bir dal kırılmış gibi gelir,
içerdeki adama.
içerde gülü, bahçeyi düşünmek fena,
dağları, deryaları düşünmek iyi.
durup dinlenmeden yazmayı,
bir de dokumacılığı tavsiye ederim sana,
bir de ayna dökmeyi.
yani içerde on yıl, on beş yıl,
daha da fazla hatta
geçirilmez değil,
geçirilir,
kararmasın yeter ki
sol memenin altındaki cevahir!

hobi denilince;
kitap okumak,
bisiklete binmek,
yürüyüş yapmak vs vs
dediğimiz yılların hayalini kurmak.
dönemsel değişendir bende. gitar çalıp şarkı mırıldanmak, resim çiziktirmek, takı ve kıyafet tasarımı ve dikimi, bir zamanlar dalış sporu.. her şeyden az az severim. yükselenim balık olma hasabiyle hayalgücü isteyen her etkinliğin içine dahil olurum. balık demişken tarot, katina, kahve falı sallamaya bayılır hobi olarak insanların doğum haritasına dadanırım. doğum gününüzü sorarsam ölü taklidi yapınız.

olayları,durumları mantıklı bakış açısıyla ortaya koyar :)

- mavi gözlüler her şeyi mavi mi görüyor?

- sen her şeyi kahverengi mi görüyorsun? karşı sorusuyla çözülebiliyor bu problem.

yalnız vücudunuzun herhangi bir yerindeki beni görüp "bu ne?" dediklerinde işler sarpa sarabiliyor. zira öğrendiğini zannedip onun benini işaret ederek "neymiş bu?" dediğinizde "sen" cevabını alabiliyorsunuz.

temel ihtiyaçlar hariç her şey

turkcell vadi- ilyas yalçıntaş *

yaşı gelmek?