bunları hala ülkede tutanlarda kabahat. turist niye gelsin senin mülteci tehlikesi dolu topraklarına. bizim kekolarımız yetmiyordu bu parazitler eksik kalmıştı. millet ukraynada erkekleri askere alıyor savaşıyor bu gevşek korkak suriler benim ülkemde sokağa çıkmaktan korkmama sebep oluyor. şaşırdık mı hayır tabi o da ayrı.

“hiçbir şeyin değişmeyeceği umutsuzluğuna kapıldığım kısa anlar kadar korkunç ve umutsuz anlar tanımıyorum.”

yaşamın ucuna yolculuk.

“insanın başkalarına söylemek istedikleri kendi duymak istedikleridir. yazdıkları, okumak istedikleridir.sevmesi sevilmeyi istediği biçimdedir.”

kalanlar.

yalnızca erkek için değil, bir insanın düşünce tarzı, konuşma şekli, tavırları dış görünüşünden daha önemlidir.zira yalnızca dış görünüşe bakılsaydı taştan heykellere aşık olunurdu.

sırasıyla; "taklit"*, "tenkit"* ve "takdir"* kavramları ile ilerlemesi muhtemel ilişki.

(bkz: kendimden biliyorum)

söz konusu siyasi başlık ise yaptığım şeydir. aslında yazacak çok şey var. ne gereği var?yazdığım tanımı birileri beğenecek.
birileri de keşke eksi butonu olsa diye hayıflanacak. illaki bir tarafa çekileceğim.

karşıt görüşler hep birbirini tokatlar. objektif olmak isteyeni ise herkes tokatlar.

fanatizmi yere çalmadan yazılanın okuyanda hiç bir anlamı olmayacak.

ne zaman birinden ilk tanışma esnasında hoşlanmasam, ilerleyen zamanlarda, kendi kendime hayıflanmakla kalıyorum sadece.
insanın özü merak sanırım ve biraz da umut, belki öyledir hissi ile bir şekilde katlanılır.

içişleri bakanlığından bi araç yola çıktı şu an çok geçmiş olsun..

yav harbi düşünsene güzel bi hayatın var spontan önüne çıkan bi sözlükte yazmaya başlıyosun devletin terörist kabul ettiği adamın ismini sana rütbe olarak veriyolar ve terör örgütüne üye olma suçundan ağırlaştırılmış müebbet yiyosun al sana düşük bütçeli mubi filmi..

hayvanlara ve doğaya nasıl davranıldığına dikkat edin.

her türlü samimi olup, adı olmayan, birden biten ilişkileri düşününce, eski günler özleniyor tabii.
trip yapınca anlıyor insan, bir şey olmadığını, e o olanlar neydi?
sonra niçin yalnızız, niçin benim kimsem yok. beter ol. *
allahtan başkaları da var böyle düşünen.
tek, nerde akşam orda sabahçı tek ben değilim demek ki.
tanımın, bir kısmı ironi bir kısmı gerçek.
fifty fifty.

elalem mars'a gidip helikopter uçuruyor, bunlar ellerinde kılıç etrafta dolaşıyor.

güler misin, ağlar mısın.

bir sabah uyandım ve evde kimse yok, çevrede rahatsız edici ilginç bir sessizlik var. kafa sözlüğe bakıyorum ve hiç kimse bugün bir şey yazmamış. sokağa çıkıyorum, etrafta sadece hayvanlar var. ilk birkaç gün şaşırıp kalsam da sonraki günlerde doyasıya gezmeye çıkıyorum.

acıktığımda ise her yerde bulabileceğim yemekler var, olabildiği kadar yıllarca yetebilecek yiyecek. bir süre geçtikten sonra şehrin dışındaki hayvanlar şehri istila etmeye gelince kendimi savunmam ve bir silah edinmem gerekiyor.

su, yemek ve barınmayı hallettikten sonra bir gezinmeye çıkıyorum. girilmesi yasak yerleri, eşsiz doğal güzellikleri ve tarihi binaları gezebilirim fakat birkaç ay sonra şehrin dışındaki hayvanlar buraları istila etmedilerse.

bu dünyada hayatta kalmam çok kolay olsa da akıl sağlığımı korumak çok zor olurdu.

mutsuz olmak, hep istemek ayrı eve çıkmak ama para olmamak.

kaderini cetvelle çizemezsin.

tayland belgesellerinde sıkça görülen durumdur.

ama işin aslı şöyle ki o pazarlarda satılan böcekler sadece göstermelikmiş ve yerel halk pek böcek yemezmiş amaç turist çekmekmiş.

ölüm meleği olarak da anılan dr. josef mengele'nin insanlık dışı deneylerine ev sahipliği yapmış olan ölüm kampı.

söz konusu zat, kampın sovyet ordusu tarafından kurtarılmasından kısa bir süre önce, içinde "çalışmalarından" elde ettiği bulguların yer aldığı bir çantayla birlikte kayıplara karışmıştır.
yıllar sonra arjantin'de olduğu saptanan mengele, 7 şubat 1979 günü, denizde yüzerken felç geçirmiş ve boğularak ölmüştür.

sayesinde farma bilgilerimi tekrar ettiğim sevgili yazar.

dilimizde hamdolsun, şükürler olsun anlamina gelir. leonard cohen'den dinlemeyi sevenin çok olması üzen bir efsane sarkıdır. ben bu şarkıyı jeff buckley'den severim.


her beauty and the moonlight overthrew you dediği yerde bitirici bir melodisi vardır.
ayışığı ve onun güzelliği seni yerle bir etti manası taşır.

içtiğim zamanlar özelikle ramazan'da iftarı açar açmaz yaktigim sigaranın baş döndüren ilk nefesi gibi hiç bir şey olamaz, ama şuan bir koah hastası olarak size tavsiyem temiz bir nefes gibi bir şey olamaz , sigara içmeyin lütfen.

insanın içinde usul usul akan bir dere var. hayatına giren duygular da derenin içine düşen taş, toprak, atıklar vb. gibi derenin rengini ve hızını etkileyen unsurlara benziyor. tanıştığın insanlar o derenin bir yerinde akışa kapılarak yolculuğa katılıyor seninle. kimine bütün duruluğuyla gösteriyorsun suyun içindeki unsurları, kimine de suyu iyice bulanıklaştırıp kendince bir set çekiyorsun. bazen güveniyorsun, suyun içindeki şeylere ortak ediyorsun, paylaştıkça su berraklaşıyormuş gibi geliyor çünkü. böyle hissettikçe daha da coşuyorsun, hissettiğin şeylerin sadece sana değil ikinize ait olduğunu düşünüyorsun. sonra bir zaman geliyor iyi sandığın her şey kocaman bir kaya olup düşüyor suyun içerisine. derenin engele takılmayıp akan kısımları var tabi, ama azımsanmayacak kadar da durgun su oluşuyor bir yerlerde. rüzgarın etkisiyle suyun üzeri dalgalanınca ilerlediğini sanıyorsun ama rüzgar bitip o dalga yerini ıssız bir sakinliğe bırakınca anlıyorsun aynı yerde durduğunu. çabalıyorsun, her rüzgar estiğinde kanıyorsun bu küçük aldatmacaya, bile isteye üzüyorsun kendini. sonra zaman geçiyor sular yükseldiğinden midir nedir gerçekten hareket etmeye başlıyorsun. aynı eskiden olduğu gibi suyun akışı ile berabersin, bir şeyler değişiyor. ama bu defa tecrübelisin, asla yapmam diyorsun. yolda karşılaştığın her şeye ve herkese set çekiyorsun. ama nasıl oluyorsa bir şekilde görenler oluyor suyun içindekileri. sen yine aynı döngüye giriyorsun engeller ve kurtuluşlar ile geçip gidiyor zaman. umduklarından bulamıyorsun, buldukların seni şaşkına çeviriyor. açmam diyorsun ama kapının önünde insanları buyur ederken buluyorsun kendini. içinde bir şeyler birikiyor, biriktikçe asla çözemeyeceğin betondan bir yığına dönüşüyor. kim olduğuna ya da özünde ne olduğuna bile emin olamaz hale geliyorsun. gülüşlerin yüzünde soluyor, benim deyip kendini bulabileceğim kimse olmadığını fark ediyorsun etrafında. sevginin ve değerin karşılıklı olduğunu sandığın herkeste aslında sadece kendinin çırpındığını fark ediyorsun. öylece kalakalıyorsun. kendini her şeyden soyutlamaya çalışıyorsun. kendini insanlara tanıtmayı bırak, kendini tanımak için olan çabayı bile bırakıyorsun. sonra içinde bir şeyler çürümeye başlıyor. sen koku ile baş etmeye çalışırken hayat denen o dere de tüm bulanıklığıyla akıp gidiyor.