yazarlarımız, pek bilinmeyen, favori youtube kanallarını paylaşsa daha iyi olacak olan başlık. barış özcan gibi kimsenin adını dahi duymadığı alt kanallar mesela, çok şahane olur. enes batur da olabilir.

her neyse, benim son keşfim prowalk tours isimli sizi adeta şehrin içindeki bir turist gibi hissettiren kanaldır. özellikle canınız sıkıldığında, paris'in montmartre tepesini ve roma'yı bisikletle gezdiği kısımları izlemenizi şiddetle tavsiye ederim.

hem tanımlarındaki hem de sohbetindeki heyecan ve samimiyetin yayınına da yansıyacağını düşünüyorum, çok hoş bir haber.

örneğin sözlükte iki tane "tip benim için önemli değil diyen kız" başlığı gördüm, bu başlıktan iki tane olması bence düzeni bozar.

lütfen başlık açmadan önce kabaca göz gezdirin diğer başlıklara. aynısı olmamasına özen gösterin.

tanım: bir gereklilik.

bir anton çehov öyküsüdür.

ivan dimitriç çerviyakov yazı işlerinden düşük dereceli bir memurdur. yeterince saygılı, fazlasıyla görgülü, oldukça modern bir adam olan çerviyakov memuriyet derecesi düşük olsa da çağdaşlık seviyesi yüksek olduğu için bir tiyatro salonunda ikinci sıradan dürbünüyle kornevil’in çanlarını izlemektedir.

klasik rus edebiyatında görmeye en alışkın olduğumuz düşük seviyeli memur tiplerinden biri olan çerviyakov’un hayatı çok insani bir şey olmasına rağmen bir hapşırık ile mahvolur. çünkü ön sırada oturan yüksek dereceli bir memurun üzerine üzerine hapşırır zavallı çerviyakov.

hikayenin gerisi spoiler olacağı için anlatmayacağım ama burdan hemen yeşilçam’a bir selam sarkıtmamız gerekiyor. başar sabuncu’nun senaryosunu yazdığı ertem eğilmez’in yönettiği ve şener şen’in ilk kez başrol oynadığı 1985 yapımı namuslu filmine bir göz atalım.

filmin hemen başlarında genel müdür binaya girdiğinde mutemet ali rıza asansörün önünde genel müdürün yüzüne hapşırır ve peş peşe özürler dilemeye başlar. işte bu sahne memurun ölümü öyküsünün yeşilçam tarafından araklanmış halidir.

çok yaşayın.

ben sözlüğe ilk geldiğimde yaşıyordum bunu. hatta utanmadan bazı nick altlarına "yalnız bu bitişik yazılmaz" falan yazmıştım da çok şükür yok ettim o kepazeliklerimi. tabii ben geldiğimde yoldaş daha sözlük tanıtım videoları çekmemişti. belki izleyip aydınlanacaktım. ah ah çok zor günlerdi. hepsi geride kaldı.

mutluluk sürekli devam edecek bir ruh hali değildir. böyle sanarak ruh dünyamızı sık sık “yahu ben neden mutlu değilim” diyerek darlamak daha çok mutsuzluğa sebebiyet verir. mutluluk anlardadır.

anlat oğlum.. her gün kaça bölündüğünü..
her gün küfür ederek uyandığın uykundan, bağladığın kravatından, olduğun tıraşından, sevdiğin kedinden, unuttuğun balığından, unutulduğun dostlarından, içtiğin rakıdan, kıçını koyduğun koltuktan, çektiğin sigarandan, verdiğin dumandan, attığın adımdan her gün nasıl lime lime eriğini anlat.. içini kemiren kuşkularını bir barda tanımadığın bir insana anlat.. her gün kendine söylediğin yalanları üzerine taktığın maskeni anlat.. anonim hayatların anonim maskelerinden oluşan gerçekliğe içten içe inandığını anlat.. dök dudaklarından itiraf et kendine..

sen değil misin oğlum keşkeler ile yaşlanıp insanları kendinden kaçıran.
sen değil misin bu sefer tamam diyip aynı hikayeyi başa sardıran.
sen değil misin umut aşısı gibi sevgi yoksunluğuna bağlanan..
sensin o işte hadi bana yeniden boşa kurduğun hayallerini anlat.

dön 2003 e hiç bir şey yapamadığın halde mahlasını vücuduna kazıdığın o anı anlat. söyle çekinme hadi parmaklarının ucunda dilin söylüyor dök hızlıca kurtul bu buhrandan.. her gün içinde yaşıyorsun. dünyanın en mutlu adamasın ama kapı kapandığı an bir o kadar en negatifisin. hadi sırf sabah işe geç kaldığın için 8 saat aç seni bekleyen kedine kapıyı açıp dibinde aç olduğunu anlatmak için gezinirken sırf günün kötü geçti diye nasıl bağırdığını anlat.

olmayacak oğlum olmayacak bir 35 yıl geçse de olmayacak. sen asla değişemeyeceksin.. sucu kendinde arayıp asla hayır diyemeyeceksin.

0330 dan 0330 a itiraflar kısmına makinist daveti için teşekkür ederim.
istasyonun son durağında sanırım şizofren olduğuma kanaat getirmişsinizdir.

sen şu şakkıl giyinirsin ben bu şakkıl, herkesin hayatına kimse karışamaz.

ayakları torpido gözünün üstüne uzatmak
yol şarkılarının olduğu bir çalma listesi hazırlamak
kışın yolculuk yapılıyorsa içi sıcak su dolu ve uzun süre sıcaklığını koruyan termosa sahip olmak, bunun yanında çeşitli kahve çeşitlerinin bulunması
yazın yolculuk yapılıyorsa nesnelerin soğukluğunu koruyan yalıtımlı çantalar
kafa dengi yolculuk arkadaşları

aylar oldu buna. şimdi neden fırsattan fesat çıkarılıyor ki?
milyonlarca erkeğin sünneti alkışlarla kutlanırken genç bir kızın ilk regl oluşu neden tiksinilip ayıplanıyor anlamak kábil değil. gerdek çarşafını yedi sülaleye göstermek isteyen erkekler regli sevmiyor. anladım ki insanoğlu bir tek kendi döktüğü kanı göstermeyi seviyor. okey.

adam, elinde kocaman bir bıçakla camiye girer:
“ey cemaat içinizde müslüman olan var mı?” diye bağırır.
herkes şaşırır, susarlar ve birbirine bakarlar.
yaşlı bir adam ayağa kalkar,
“ben varım” der.
elinde bıçakla camiye giren adam:
“bir dakika dışarı gelir misin?” diyerek koluna girer.
birlikte bahçeye çıkarlar, ağaca bağlı koyunun yanına gelince:
“bu kurbanı islami kurallara uygun kesmeme yardımcı olur musunuz?” der.
ihtiyar:
“hay hay” dedikten sonra işe girişir…
ama gücü yetmez, her yer kan içinde kalmıştır.
üzüntü ile:
“oğlum, camiye git başka birini getir” der.
adamın da üstü başı da kan olmuştur, tekrar camiye girerek bağırır:
“içinizde başka müslüman var mı ?”
hiç kimsenin tıkı çıkmaz.
çıkmaz da, topluca dönüp imama bakarlar.
imam da, korkuyla:
“bana ne bakıyorsunuz?
iki rekât namaz kıldırdık diye müslüman mı olduk?”

insanlar ne kolay gidiyor ben anlamıyorum. gönül bağı, alışkanlık denen şeyler var, tanıştığımız arkadaşlarımız, dostlarımız var. hergün beğeni yaptığımız ve bizi beğenen hiç tanışmadığımız kafadaşlarımız var. insan eskiyen terliğini, yırtılan tişörtünü bile atarken aklı kalıyor. aklı kalıyor, kalbi kalıyor ne bileyim ya. ben alışkanlıklarımdan kolay vazgeçebilen biri değilim. sevdiklerimden de sevenlerimden de kolay vazgeçemiyorum. buradayım, buralardayım.

her hafta daha da güzel olan yayındır. keşke daha çok duyabilsek sizi. süpersiniz. sevgiler efendim.

toparladım bütün kırgınlıklarımı
yeniden saydım beni üzdüğün zamanları
yokluğunda çok düşündüm gelirsen ne yaparım diye
o bile beni bu kadar üzmeye yetmedi

çeşitli tarifleri, uğraşları, didinmeleri nafile bırakıp yine de yolunu bulamadığını iddia eden yazar. ben nickin yalancısıyım. *



yolunu bulamamış ama benim nickaltımı bulmuş şükür. eee baya da kıyak cümleler bırakmış. düşündüm taşındım, taşındım düşündüm tabağı boş göndermeyeyim dedim. *
#1096945 hayat isteyen değil 'hayatı yaşayan' olarak düzeltebilirim.
hayatı, yaşamayı, insanları, hayvanları, doğayı, kainatı yahu... kendince yaşayan, kendince yorumlayan... banuca yaşayan işte.

kendimi bir kenara bırakıp sayın yazara gelmem gerekirse pek analizci bir birey. biraz da mübalağayı seven bir yazar. * onure olduk efem. *
eeee dedik ama sataşırız, uğraşırız, canını sıkarız diye. * *

pek naif, pek kibar bir yazar kendileri. bir süredir minik minik konuşmalarımız. tanımlar üzerine fikir münakaşalarımız oluyor. henüz nezaket çizgisinden çıkartamadım pekte niyeti yok gibi. yahu ne kadanda zor şuradaki insanları kendi çamuruma çekmek. *

oynamıyorum arkadaşım ben ağız tadıyla bir mahalle kavgası yaptırtmadınız insana. * *
neyse tamam seni de böyle kabul ettim sevgili yazar. tüm güzel cümlelerini gördüm, kabul ettim. ee benden de anca bu kadar idare et.

hep yaz çok yaz hadi ben bu sefer kaçar.
saygılar efem.

beyinin, konuşma ve dil ile sorumlu bölgelerinin bir kısmı veya tamamının kalıcı veya kalıcı olmayan hasarı durumunda dil ve konuşma bozukluğu yaşayacağı durumdur. konuşmada güçlük ve anlamakta güçlük çekebilir bu tarz hastalar. dil ve konuşma terapistleri ile belirli tedavi sürecine girilip en aza indirme planlanır. kişinin daha iyi seviyeye gelebilmesi adına egzersizler sıklıkla yapılmaktadır.

sağlıklı olması.

(bkz: tutunamayanlar)