sarılırım birine
“saldırganın halini anlayıp unutturan,
herkesin birkaçı var, kendisinden içeri”

“kalbim bir şeyleri bekliyormuş gibi atıyor.”

gogol.

aynen büyük resim dediğin böyle okunur.. hükümet dolar kurunu gündemden düşürmek için kolombiya'dan kokain getiriyo ahahahah ya paşam mucize misiniz siz nesiniz anasını satıyım şaka gibi..

allah öyle bi belamızı vermiş ki... böyle bi boomer jenerasyonla böyle bi z kuşağının arasında tost olduk kaşar muamelesi görüyoruz.

birkaç sevimli zibidi bırakıp gideceğim başlıktır.

tanımadığım samimiyetten yoksun birbirine yakınmış gibi duran kendini havalı zanneden insanların arasında derim hep sen orada neden bulunuyosun diyen arkadaşlar olabilir bazen yeni bir ortama girdiğimizde ister istemez yaşadığım bir durum kaçamıyorum ne kadar istesem de özellikle pandemi öncesi tabi (bkz: burada benim ne işim var hissi)

yalnızken çoğu şey daha güzel geliyor gözüme.
tek başına sinemaya gitmek, tek başına saatlerce masadan kalkamamalı kahvaltı etmek ,dizi-film izlemek, tek başına gezmek.. “kendinizi, kendinizle zaman geçirmeyi yalnızlık sanmayacağınız şekilde yetiştirin." demiş tarkovski.

gitmek isterim uzaklara..

güllü müllü bir günaydınnnn!..

buff veya ac verecekse ya da düşmana malice/debuff atacaksa mantıklıdır. sonuçta her takıma bir support lazım.

(bkz: knight online)

(bkz: ekonomi çok iyi)

anlaşılmak üzerine,
kafanda aynı anda iki zıt fikrin olması.
zaman zaman biri birinden ağır basıyor derken tekrar dönüyorsun can çekişmeye. o an aslında insanların seni anlamaması tatavası değildir işin özü. sadece birine lütfen bana yardım et, neden böyle oluyor, doğru cevabı bulamıyorum diyerek bakıyorsundur. o anlaşılıp anlaşılmamak değil, şu anki hâlimden kurtar tavrı. ama şöyle bir muhteşemlik var, yaşarken farkettim. sizinle aynı anda bu problemle kafası meşgul olanlar. enterasan bir çekim gücü oluyor bu insanlarla aranızda. ya da ben onları çabuk farkediyorum. anlıyorum evet, bende de olduğu için anlıyorum.
sende mi? peki ne yapıyorsun? yıllardır cevabı bulunamamış bir gizemin kapısının aralandığını düşünüyorum hep. halbuki herkes kendi kendine yetebiliyor ancak.
o insan'ın çırpınışlarını gördüğüm için mutlu olmam beni kötü insan yapmaz. bunu söylemeye çekinmiyorum. ben onda kendi çırpınmalarımın izlerini görünüyorum. hislerimi haberim olmadan kimlerle paylaşıyormuşum?
ben anlaşılmayan insanı seviyorum. kendimi de sevmek zorundayım. insan olmanın en güzel tarafı kafandaki iki fikride kabul etmek. öyle olduğu gibi.

ben öyle projenin, fizibilitesini yapan uzmanın, ona diplomayı veren fakültenin, temeline beton döken ustanın, elindeki malayı üreten fabrikanın...*

ya lucifer kim proje olmak kim. adam kendi halinde libidosu diline vurmuş, aslında pek bir numarasının olmama ihtimali daha fazla olan birisi. çokta şeyapmamak lazım.

evet yolsuzluk yolunda ama.

istiklal marşı'nın yeterince anlaşılmamasından kaynaklı mesnetsiz bir iddiadır:
"kahraman ırkıma bir gül, ne bu şiddet bu celal!" dizesinde gayet de türklük vurgusu vardır. zaten şair, marşı da millet-i osmanlı'ya yahut dar'ül islama falan değil, direkt olarak "türk ordusuna" ithaf etmiştir. vatan topraklarını müdafaa için cesurca savaşan fedakar ordumuza. benim anlamadığım o milli mücadele döneminde alkış tufanıyla kabul edilen bir marş nasıl milli olmamakla itham edilir?
safahat'in tamamını da geçtim, akif bey'in açıp en ünlü şiirlerinden sadece birkaçını okuyan bir insan, onun ilim ve fende geri kaldığımıza ne kadar üzüldüğünü anlar. başlıkta öyle bir anlatılmış ki, sanki şair medeniyet düşmanı. sırf şiiri islami motifler taşıyor diye üstü örtük bir şekilde ona arap sevicisi, bedevi zihniyetli yakıştırması yapılıyor. ama tepki toplar diye direkt söylenememiş. çok yazık, gerçekten yazık. adamın zihnindeki medeniyet tasavvuru medeniyet eşittir batı olmadığı için, batı'nın sömürgeci anlayışına karşı milletlerin bağımsızlığını savunduğu için sırf. hayalindeki asım'ın neslinin yerini ona çamur atmaya çalışan, onu anlamak için uğraşmadan hakkında atıp tutan kimlik bunalımlı bir gençliğin aldığını bilse ne hissederdi acaba!

birlik beraberlik içinde olmak için tutunabileceğimiz her üst değeri tahrip etmenin amacı nedir, gerçekten merak ediyorum. atatürk aslında siyonist, akif desen yazdığı milli marş aslında paçavra, merak ediyorum; sıra hangi değerde? hangi değerin içini boşaltmak sıradaki hedefiniz?

bu ülkenin gerçek aydınları, profesörleri falan kendi yazıp kendi okuyor zaten. yoksa prof. dr. nurullah çetin'in istiklal marşı'nı anlamak kitabını okuyan bir insanın böyle konuşmaya utanacağını düşünüyorum ben mesela.

" hani ellerin nerede?"

-güneş ışığı ile paneline enerji dolan küçük bir lamba, bir kolonu açık ısıtıcı ve içimle başbaşayım. bu şarkı ne kadar da içime saplanıyor...
"hani ellerin nerede?" diyor burası sessiz. ben sessiz, içim sessiz,kafamda zilyon tane düşünce.
eksili, artılı, neyi, kimi düşünüyorsam onun için olmuş, olabilir dediğim her şey...
hayaller, yaşananlar aklım almıyor kalbimi ise sarmış.
ön yargı, korku, güzel hayallerin küçük tebessümleri dudaklarımda sonra bir iki damla gözyaşı yanaklarımda.
karışığım, çözülmeyi bekleyen ip yumağı misali.
zerrin özer son mektup ile yola devam ediyorum...

mutfağın temiz ve düzenli olması için evdeki herkesin bunun bilincinde olması gerekir. bu bir kural olmalıdır. tezgahın üzerine her bir şeyi yığmak, çöpü dökmemek öylece bırakmak, etrafı kirletmek en hoşlanılmayan durumlardır.