belki de ilk defa bir şeyler başarabildiğini hissedip az önce gururlanmış yazardır.
tüm ekibe sizlere teşekkür ediyorum destekleriniz ve güzel mesajlarınızdan ötürü.
ben bu şarkıyı ve klibi tamamen çevremdeki güzel dostlarm sayesinde tamamlayabildim. çekimler bittiğinde ''color grande'' yapılması için stüdyoya gönderecek paramız dahi olmadığından renk işlemelerine kadar oturup, öğrenebildiğimiz kadar öğrenip bir şeyler yapmaya çalıştık. dostlarımın birisi araç kiralama masrafına ortak oldu, birisi çekim günleri marketten sandviçler alıp bize getirdi başka birisi kayıtlar için yol masraflarımı karşıladı pek tabi ben de elimdeki imkanları zorlayarak ortaya içimize sinen bir şarkı çıkardık. devamı gelecek, hazırda tuttuğum bir şarkıyı ise şu an sadece supportgirl biliyor beğenip beğenmediğini dahi henüz öğrenemedim.
anlatmak istediğim şey şu kısaca, pek çok hayalimden ve yapmak istediğim asıl işlerden, içerisinde bulunduğumuz malum şartlardan ötürü vazgeçmiş iken, bugün 18 yaşıma yeniden döndüm adeta. etrafınızda güzel insanlar varsa her şeyi başarabilmek mümkün oluyormuş. mutluyum ve bu mutluluğumu sizlerle paylaşmak için yazıyorum bu satırları. dinleyen, dinlemeyen herkese tekrar teşekkürler ve lütfen hiç bir getirisi olmasa bile hayatınızın bir kenarında sevdiğiniz bir şeylerle uğraşın...

not : bu girdi duygu sömürüsü amacıyla yazılmamıştır, olanı anlatmıştır ve
youtube : greysmusic
spotify : greys - fay :=)

ağlasam sesimi duyar mısınız,
mısralarımda;
dokunabilir misiniz,
göz yaşlarıma, ellerinizle?
(bkz: orhan veli)

hiç sevmem, nefret ederim hatta.
beğendiği kişiye ballı ballı cümleler söylerken sizi beğenmediyse zoraki konuşur.
kapıları ardına kadar beğendiğine açarken size açtığı kapıyı bırakır şlak diye yüzünüze çarptırır.
dile geldiğinde ayhh dış görünüşe göre insan ayırmam ben diye konuşur ama ortama güzel bir kadın/erkek geldiğinde bu dediklerinden eser kalmaz.
çok sığ buluyorum böyle insancıkları.
neye açlar neden böyle davranıyorlar bilmiyorum.

cinsiyetçi başlık örnekleri.
zamanında bir kadın vardı' dışarı çıkarken yanıma cüzdanımı değil, erkek arkadaşımı alırım' diyen. kadınlık, erkeklik bu değil arkadaşlar. bu bir görev dağılımı da değil. önemli olan ekmeği de hesabı da paylaşmak. ya da örneğin ; herhangi biri yemeği ödedi ise diğerinin kahve ısmarlaması . paylaşabilmek önemli. sonra aynı evin içerisinde bir şeyleri paylaşamayıp çoğu şeyi bitiriyorsun.
bir düşünce , sevgiler.

izlemesi oldukça keyifli, oldukça sürükleyici bir kurgusu olan dizi.

--! spoiler !--

favori sahnem the law is sacred

--! spoiler !--

hz. hamza uhud savaşında şehid olunca, umera isimli çocuğuna kimin bakacağı tartışma konusu oldu ve peygamberimizin yanına gelip ona sordular.
peygamberimizin hamza ile kardeş ilan ettiği zeyd bin harise, onun çocuğuna bakmak bana görevdir dedi. ama ali bin ebutalip o çocuğa ben bakmalıyım, o benimde, eşim fatıma'nında amca çocuğu dedi. bu sefer cafer bin ebutalip ben bakmalıyım, ben amca çocuğuyum ve eşim o çocuğun teyzesi dedi.
bunun üzerine peygamberimiz, "o çocuğa bakmaya hepiniz layıksınız ama teyze anne gibidir" deyip çocuğu caferi tayyar'a verdi.
belkide bu olaydan dolayı teyze anne'nin yarısı derler.

faşizm konuşma yasağı değil söyleme mecburiyetidir ile omuz omuza giden, karşıdakinin fikrini öğrenmekten çok karşı tarafa istenilen şeyi söyletme çabasının moda olmuş tabiri.

“onlara bunları dedin de şunlara niye bunları diyemiyorsun/ peki ya bunlara ne diyeceksin...” örneğinde olduğu gibi.

galatasaray taraftarı iken babamın erzincan'dan aldığı galatasaray formasıdır.

tuttu. kedi vasfında bir dana besliyorum.
alttaki yazar fit

ilk öğrettiğim şey, sakın komşunun tavuklarına saldırma. sonra yüzgöz oluyoruz insanlarla.

aslında yazmak istediğim çok şey var.
kafamda hiçbirini toparlıyamıyorum sadece.
darmadağın, parça parça cümlelerim, kurmaya başladığım çoğu cümlenin sonu gelmiyor.
yazamıyorum.
aslında yazıyorum da, olmuyor, beceremiyorum, yazıp yazıp siliyorum.

sarah moss kitabıdır.

hangi ülkede yaşadığınızın pek bir önemi yok aslında; dünyanın en medeni ülkesinin refah içinde yaşayan bir bireyi de olabilirsiniz, az gelişmiş bir ülkede yaşayan fakir bir işçi ailesinin bir ferdi de. sorun yaşadığınız ülkede değil, sorun insan olmayı içine sindirememekte. güçlü zayıfı ezer şiarını kabul edersek eğer, zulmün evde başlaması da kaçınılmaz olur. dünyanın her bir noktasında aile içi şiddet bir utanç halkası olarak insanların boynunda asılı duruyor.

hangi çağda yaşadığınız da önemini yitirir bu konuda ister doğrudan demokrasi uygulayan antik yunan’da, ister engizisyon ateşiyle kavrulan avrupa’nın utanç dolu orta çağında, ister sonsuz boşluğa yol almaya heveslendiğimiz uzay çağında. sorun hangi medeniyet basamağında olduğumuz değil. sorun, şiddetin herhangi bir anlaşmazlığı çözemeyeceğini anlayacak bilinç düzeyine ulaşamamamızda. aile ise şiddetin beşiği olduysa eğer, kaybedilmiş çok şeyin yasını tutmamız gerekecek.

sarah moss bir demir çağı simülasyonu içinde aile içi şiddete tanık olmamızı sağlayacak bir roman yazmış bizim için. bize de okuyup demir çağından bu yana bir arpa boyu yol alamadığımızı görmek kalmış.

profiline girip baktım ve kendisi uzaklaşmış diye görünce üzüldüm..

umarım kısa sürede geri gelir, kendisi sevdiğim bir kardeşimdi.

böyle durumlarda genellikle bir noktaya kadar görmezden gelmeye çalışıyorum, başka insanlarla ilgileniyor ya da telefona odaklanıyorum. en kötü durumda ise ortamdan kurtulmak için bir arkadaşıma beni aramasını söyleyip o bahaneyle uzaklaşıyorum.

fotoğraf üzerinde hiçbir oynama yapmadım

fransa imparatoru (bkz: napolyon bonapart)'ın 1805 yılında rusya ve avusturya' ya karşı gerçekleştirdiği zaferi. bu zafer bugün bile askeri okullarda ders olarak anlatılıp, savaştaki stratejisi hala en iyi taktik olarak kabul ediliyor.

tutarlı, güvenilir ve ön yargısız şekilde bilgiyi elde etmektir.

bazıları temizlik nedir öğrendi.
ben ise düzenli ders çalışmayı ve yemek yapmayı ilerlettim.

çabayla devam eden sohbetten hayır gelmez

tatlı bir tebessüm. göze değil kalbe yansıyanından bahsediyorum.