beynin çalışmadığı durumlar

anahtar çantandayken kapıdan çıkıp tek ayakkabı giyimliyken öteki elinde anahtarı aldım mı diye düşünürken haa çantamdaydı diyip gururla bi adım atıp çantanı almadığını fark etmek

saat 12 den sonra biz lazlar yormuyoruz beynimizi.

akşam saat 16:00-18:00 arası uyuyup uyanmak.insan kendine çoooook zor geliyor

dalgınlık, yorgunluk, uykusuzluk ya da yoğun hüzün gibi duygular sonucu yaşanan durum.

üzgün ya da paniklemişsem adımı sorsanız söyleyemem. kriz anı yönetimim bu nedenle sıfır maalesef.

aniden onu fark ettiğimin ardından gelen birkac saniyelik aralık..
he bide mutfağa gidip dolabı açtığım an

laf sokacam diye mala bağlamak.

sevdiğin insani gördüğünde insanin aklı duruyor.

basligi “beynin calistigi durumlar” olarak ele alirsak cevabi daha kolay verebiliriz. ınsan gununun %98’ini otomasyon sekilde geciren, deyim yerindeyse oto pilotta yasayan bir tur. gununuzu nasil gecirdiginize bir goz attiginizda goreceksiniz rutinlerinizden ödün vermemis bir sekilde yasamaktasiniz. sabah uyanma, is/okula gidis, yeme-icme/ ve donus, yatis zamanina kadar biraz oyalanma ve gun bitti…

bu halden cikmak icin iste; yani %2’lik kalan o kisma ulasmak icin, konforunuzdan olmaniz, sizi zorlayacak bir sorunla karsilasmaniz, bir kriz anina denk gelmeniz gerekir. aslinda isin ana meselesi, strese tabi olmalisiniz…

bugun bakmayin adini andigimizda dahi maruz kaldigimiz bu rahatsizlik hissi, insanin yasamini idame ettirebilmesi icin, aslinda stabil durumdan kurtulabilmesi icin olmazsa olmazdir. neyse “tadinda” stresli gunler sozluk…

biri bana birden fazla işi yapmam gerektiğini söylediğinde beynim kendini kapatıyor. çünkü tek işlemciyim. birini yaptıktan sonra öbürünü söylemeniz gerekiyor.

kendimce çıkarımlar: olumlu duygular olmadığında beyin (beyin her zaman çalışır bu arada da) gerektiği gibi çalışmaz. diyelim ki olumsuz duygular var. (davranışçı-bilişsel psikoloji'ye göre bu duygular düşüncelere dayanıyor) bu olumsuz duygular olumsuz düşüncelere dayanıyor. bu olumsuz düşünceler ise beynin ya da zihnin ya da ben'in "doğru bildiği yanlışlar". bunlardan kurtulmak kolay değil. bir kişiye pratik olarak araba kullandırmadan önce sürekli bir şekilde freni gaz, gazı fren diye öğrettiğimizi düşünelim. ve bu kişinin araba kullanmaya başladığını hayal edelim. işte bu kişi fren bildiğinin gaz, gaz bildiğinin fren olduğunun farkına varır. ama yine de aynı hataları yapmaya devam edebilir. sürekli dış dünyada bunun böyle olmadığını anlayana kadar; önünde duvar varken gaza basar ve önü bomboşken frene asılır. fakat bu yapıp-etmeler sonunda kişiyi sağduyu ve aklıselime ulaştıracaktır.

yani size çözüm önerim şu: istesek de istemesek de hayatın içinde olmak ve onu yaşamak zorundayız. istesek de istemesek de insanlarla muhatap olmak ve onlarla iletişim-etkileşim halinde olmamız şarttır.

çünkü başka türlü gelişemeyiz. çünkü başka türlü doğru bildiğimiz yanlışların farkına varamayız...

uykusuz kalınca öyle oluyorum.

genellikle alkol alındığı zaman.
bilimsel olarak durduğu ispatlanan durumlar ise aşk ve sınav zamanıdır.

sevgiliyle sohbet ederken bir anda öpmesi
hayır daha önce yaşamadım kitaplarda hep mal gibi kalıyorlar

yaşadıklarım arasında kasiyere para veriyorum mesela bana tam para üstü vermek için "3tl daha var mi" diye sorarsa diyelim o an beynim duruyor hesap yapamıyorum

beklenmedik yazarlardan beklenmedik mesajlar alıp mal gibi kalmak, 3200 den fazla başlık açan ben durumu anlatacak başlığı bile bulamadım, beynim dondu. bir şeyde yazamadım sohbet başlatacak, neyse iyi akşamlar diyip kaçtım. ciddi bir zeka gerilemesi yaşıyorum. ben bunu nasıl çözücem. normal güzel kızlarda rahat rahat konuşuyorum, goy goy bile yapıyorum ama iş çok üst seviye güzelliğe gelince nutkum tutuluyor bir şey oluyor, düşüncelerim bile olmuyor, uzay boşluğu gibi oluyor. ne istek ne arzu hepsi gidiyor geriye anlamsız bir zeka gerilemesi ve boşluk oluyor. aynı anda 600 tane tarayıcı sekmesi açmaya çalışan bilgisayarın şalteri indirmesi gibi bir şey oluyor. gereksiz bir utanç duygusu geliyor. karşı tarafta insan yani sonuçta.

çalışmıyor...

çocuklar durmuyor diye haber gelince damar yolunu kendim söküp kanım aka aka eve gidiyorum şu an...

merhametimi geride bıraktım, deli efoyu acımasız efoya emanet ediyorum...

gözümü karattım artık...