acının alışılmış temsilleri

bir nurdan gürbilek tanımlamasıdır.

nurdan gürbilek üstadım bu tanımlamayı daha önce tanımını da yazdığım muhteşem kitabı kötü çocuk türk kitabında yapmıştır.

nurdan gürbilek acıların çocuğu başlıklı denemesinde şöyle bir açıklama yapmıştır bu tanımlama için:

acının alışılmış temsillerine; bir dönem bu ülkede ihmal edilmişliğin simgesi olmuş ezik, kavruk, bakımsız köylü çocukları...

türk sinemasında ve yazılı ve görsel basında acı çekmekte olan, acı çekmeye alışkın olan, acıyı varlığının bir parçası haline getiren ve belki de acı çekmesi normal olan tektipleşmiş görüntüler vardır.

nurdan gürbilek hocamın da yazdığı gibi o köylü çocukları karşımıza hep bir acının içinde çıkarlar. ama asla ön planda acı çekmezler. ön planda acı çekenler geçici bir acının hedefi olan ömercik ya da sezercik gibi çocuklardır. köylü çocukları geri planda acı çeker ve sonları zengin ailelerine kavuşmak olmaz.

elbette sadece esmer ve kavruk köylü çocukları değildi acının alışılmış temsilleri. zayıf ve solgun yüzlü gençler, ellerinde kasketleri ile boyunları omuzlarının arasına çekilmiş bekleyen kasaba insanları ve güzellikleri başlarına bela olacağı belli olan taşralı kadınlar.

acı çeken bir insanı gördüğümüz zaman ona karşı ne hissetmemiz gerektiği bize izletilerek öğretilmiştir.