kendini yormak

bir bidebayilistersen ukdesi.

insanın her konuda öznesi olduğu etme bulma dünyası konulu çalışmaya kısmi hür iradesi ile dahil olması sanatı.

gelecek belirsizliği ve geçmiş travmalara karşı gelişen obsesyonların kalın bir ip ile ardından çeke çeke götürülmesi, şurayı geçince yol açılıyor inancının an'ı yaşayamamaya sebep oluşu, aralıklı farkındalıkların mutsuzluğa baharat olmasıyla perçinlenen yorgunluğu okuduğum bir makale şöyle bitiriyor. drop the rope.

adnan bey'in, masa örtüsü rengi seçen bihter'ciğine kendini yorma hayatım demesi gibi bir koruma kalkanı mı, sanmıyorum yeteceğini.

bir seylerden yoruldugumuzda dinleniyoruz ya da uzaklasiyoruz illaki geciyo ama kendimizi yordugumuzda nereye gidecegiz yine kendimizleyiz nasil uzaklasacagiz zihnimizi nasil kapatacagiz? bu kendini yormak kendini uzmek kendini sevmemek kendini anlamamak diye de devam eder...