ortak acının yarım sevinç olması

lara cardella'nın pantolon istiyordum 1 isimli kitabında geçen bir tespittir.

acının paylaşılması değil burda konu edilen olay. çünkü acı paylaşılmaz. çünkü acı çeken kişi her durumda yalnızdır ve teselli dünyanın en çirkin iç rahatlatma yöntemidir. yeri gelmişken yazayım. beni teselli etmeye çalışan insanlara karşı içimde bir fatality isteği uyanıyor. çünkü teselli edilmek durumun benim düşündüğümden de kötü olduğu hissi uyandırıyor bende.

ortak acı ise iki ya da daha çok tarafın aynı olay yüzünden bir acıda bir araya gelmesidir. başkalarının acısına bakmak değil. ortak acı karşısında aynı tarafta olmak. bu acının kaynağı bile önemsizleşir ortak acıda bir arada olma süreci boyunca.

insan aidiyet duygusuna müpteladır. ortak bir olay yüzünden acı çeken insanlar hem kendilerine bir yaren bulmanın verdiği cesaret, hem de "sadece benim başıma gelmedi" düşüncesinin verdiği yapay adalet duygusu ile daha bir rahatlar içten içe.

bu birliktelik tam bir multuluk olmasa da rahatlamanın verdiği huzur kırıntıları ile yarım bir mutluluğa dönüşebilir.

acılar paylaşılmaz belki ama kimi acılar var ki insanları bazen yan yana getiriyor bu yan yana gelişten de yarım sevinçler meydana geliyordur belki de kim bilir...

bir daha hiç göremeyeceğini düşündüğün bir insanı ortak acıda yanı başında bulabilmek gibi...

içinde bulunulan durumla ilgili tam anlamıyla "anlaşılamamak" duygusundan azad eder. birisi anlıyordur çünkü. tam da yandığı yerden yanıyordur o da.

aynı yerden kanıyordur.

zifiri karanlık bir kuyudadır, ancak yalnız değildir. saracağı, saracak biri vardır.

acının yanına "yalnızlık" ve "anlaşılamamak" eşlik etmediğinden kısmen sevinç duyulur.
buruk bir "iyi ki sen varsın" sevinci.

"çekemem bu derdi bölek seninle" noktasında "sen"i bulmak sevinci.

bir topluluğun millet olabilmesi için en önemli etkenlerden biri de bu sanırım. yaşanılan acıların toplumsal hafızaya kaydedilmesi ve paylaşılması. akp -mhp ve chp- hdp simbiyotik siyasetinin bu halka yaptığı en büyük kötülük başta şehit cenazeleri olmak üzere ortak acı kültürünü yok etmesidir. hem de bir daha bir araya getiremeyecek şekilde.
hasan hüseyin korkmazgil dizeleri tam da bu duygudurum üstüne yazılmış gibi acıtıyor yüreği.
acı çektim günlerce
acı çektim susarak
şu kısacık konutlukta
deprem kargaşasında
yaşadım birkaç bin yıl
acılara tutunarak

çeyrek gönül....