ittihad-ı islâm

geçtim içerdiği manayı, terkibin kendisi dahi garabetin dikâlâsıdır.
bu terkip garabetini sade haliyle islamın birleşmesi, birliği olarak anlayabiliriz. yani ortada parçalanmış, dağılmış bir islam olduğu kabul ediliyor (karpuz gibi düşünülüyor galiba). islam dinin ismidir, bu dine müntesip olanlara müslüman denir. en azından kelime tercihi bakımından ittihad-ı müslimûn dense elle tutulabilir bir yanı olur.
kelime tercihini doğru kabul edelim; bir dinin, bir düşüncenin daha soyutlarsak bir kavramın birliği nasıl olur, kavramın birliğinden değil, tarihinden, gerçekliğinden, kapsayıcılığından vs. bahsedebiliriz. ittihad-ı ahlak veya ittihad-ı masumiyet gibi terkipler ne denli saçmaysa bu da bir o kadar saçmadır.
daha içerdiği manayı konuşamadan, tartışamadan, etraflıca ele alamadan tuttuğumuz gibi elimizde kalan bir şeyle karşılaşıyoruz.

hülasa, ezberden konuşmaktan daha kötü bir şey varsa, ezberden konuşulanları herkese kabul ettirmeye çalışmaktır, vesselam.

yere göğe sığdırılamayan risale-i nur tonla yazım hatası barındıran bir eser olduğundan çok da takılmamak gerekir.

ilk tanımıma ek olarak; aleyhinde en ufak bir tenkit karşısında fevrîleşen müntesiplere sahip bir garip oluşumun kutsal kitaplarında geçen bir ifade.
ezber öyle katı ki, ezberin dışında, ötesinde bir şey mevzubahis olduğunda saçmalamanın dozu artmakta, cehaletin büyüklüğünü tespit için hata aramaya lüzum kalmamaktadır.