madde içinde kalarak evreni yorumlamak

sadece madde içinde kalarak evreni yorumlamaya kalkmak çok sığ bir bakış açısıdır. ve evet oldukça fakir bir bakış açısıdır. hakikatlerin hakikati metafiziği devre dışı bırakarak hayata baktığın zaman fasfakir bir bakışaçısına sahip olursun. çok büyük bir zenginlikten mahrum kalan zavallı bir bakışaçısıdır. bunu modernizm zaten 300 yıldan beri yapıyor. hiçbir bka da yaramadı. pragmatik olarak da yaramadı. ardı ardına bilimsel adı altında birbirini yalanlayan ve sonu gelmez dandik teoriler üretti. ve bunları amaçsızca üretti. hiçbir amaç ve gayesi yok. makine yaptı gitti makinenin kölesi oldu. insan mı? öyle bir tanımı bile yok. sktiri bktan biyolojik bir yapısın işte. hayvandan farkın yok.

hakikat arayışı ve metafizik tekrar düşüncenin, felsefenin ve insanlığın ana gündemi olmadıkça tüm insanlar fakirin en fakiridir

evren öyle bir şey ki, sürekli değişiyor, dönüşüyor. sanki her şey birbirine bağlı, bir zincir gibi. biz de o zincirin bir halkasıyız, bir parçasıyız aslında. hani bazen deriz ya, “hepimiz aynı denizin damlasıyız” diye, işte bu öyle bir şey.

evrenin düzeni, düşündüğümüz şeylerle de bi’ alakada gibi geliyor bana. yani, neyi düşünürsek, sanki o düşünceyi evren bir şekilde alıyor, bizimle buluşturuyor. mesela düşüncelerimiz bir tohum gibi, bir yerlere ekiliyor, sonra yeşeriyor, büyüyor. belki de evren, bizim kafamızdaki dünyayı aynadan gösteriyor, ya da biz onu görüyoruz bilemiyorum.

insanın zamanı kısa, evrenin ise sonsuz olduğu göz önüne alındığında, biz aslında evrende bir nokta kadar bile değiliz. ama buna rağmen, insan sürekli bir şeyler soruyor, anlamaya çalışıyor. “ben kimim, bu evrenin içinde ne işim var?” diye soruyor. hep bir anlam arayışında.

her düşündüğümüz şey aslında bir enerji. yani, belki evren bu enerjiyi bir şekilde hissediyor, alıyor ve sonra bize geri yansıtıyor. düşüncelerimiz, duygularımız, inançlarımız hayata yansıyan şeyler. o yüzden kafamızla, içsel dünyamızla barışık olmamız önemli.