still alice

başrolde julianne moore'un olduğu ve kristen stewart, kate bosworth ve alec baldwin gibi oyuncuların da yer aldığı 2014 yapımı dram filmi. ülkemizde "unutma beni" ismiyle 2015 senesinde vizyona girmiş.

filmde alzheimer hastalığından muzdarip bir kadının, bir bilim insanının hikayesi anlatılıyor. hastalıkla nasıl başa çıkmaya çalıştığını ama hastalığa nasıl da yenik düştüğünü izlemek insanı derinden etkiliyor. hele ki yakın çevrenizde bu hastalıkla boğuşan birileri olduysa ve bir de bu hastalıktan dolayı o kişiyi kaybettiyseniz izlerken gözyaşlarına boğulmak kaçınılmaz oluyor.

julianne moore'un bu güzel filmi ile en iyi kadın oyuncu dalında oscar ve altın küre ödüllerini kazandığını da belirtmeden geçemeyeceğim. o kadar duru, o kadar gerçek bir oyunculuk ki... alice her ağladığında dayanamayıp onunla birlikte ağlayasınız gelir, öyle güzel bir gerçeklikte.

bir roman uyarlaması olan ve columbia üniversitesi'nde dilbilim profesörü olan alice howland'ın gerçek yaşam öyküsünü anlatan bu çarpıcı bağımsız filmin yönetmen koltuğunda richard glatzer ve wash westmoreland oturuyor. richard glatzer als tanısı konduğunda 59 yaşında bir yönetmen olarak bu filmi çekmeye başlıyor. başrolde müthiş iş çıkaran ve bu performansı ile oscar dahil birçok ödül alan julianne moore oscar ödül konuşmasında alzheimer ve als hastalığı ile ilgili farkındalık yaratacak bir konuşma yaparken ödül töreninden 16 gün sonra richard glatzer'ın vefat edeceğini hissetmiş miydi bilinmez ama hem filmin kendisini hem bu üzücü hadiseyi hem de alice howland'ın hikayesini izleyenlerin zihinlerine kazıdığını bugün biliyordur bence...

bazı filmlerde gerçekle oyun arasındaki mesafe hayli daralıyor. filmlerde gördüklerimizin, gerçek yaşamlarımızda olduğundan daha ilgi çekici halde anlatılması çoğumuzun hoşuna gidiyor olsa da 2, maksimum 3 saatlik sürenin sonunda yaşamlarımıza geri dönüyoruz ve her defasında bir filmin başrolünde olmadığımız gerçeği ile tekrar tekrar yüzleşiyoruz. farkında olunsa da olunmasa da bu "önemsiz miyim ben?" duygusunun bilinçaltına işleyişi bizi daha hırçın, daha depresif insanlara dönüştürüyor. işte bu yüzden bazen bu film gibi "gerçek oyunlu" filmler izlemek lazım sıfırlamak adına zihni. izlemek lazım ki hayal dünyasında yaşamayalım. insanlar sanat filmlerini de bu yüzden sevmezler. zaten yaşıyorlardı o sıkıcı, renksiz, büyük olayların olmadığı, sıradan yaşamlarını. neden bir de üstüne zaman ve para harcayıp izlesinler ki? gerçek hayat tüm gerçekliği ile anlatılır farklı perspektiflerden gişe kaygısı olmayan sanat filmlerinde. sonra "bir tren iki saatte gidiyor, onu çekmiş, adına da film diyor" der insanlar. düşünmez hiç e bir tren gerçekten de 2 saatte gidiyor benim yaşamımda diye. sıkıcı olan sanat filmleri değil, sıkıcı olan hayatlarımız. bunu ara ara kendimize hatırlatmalı. en önemlisi de bununla barışmalı.

richard glatzer ve wash westmoreland tarafından yazılan ve yönetilen muhteşem filmdir.

julianne moore izlemek her zaman büyük bir keyiftir ama bu filmde bambaşkaydı. bu film bambaşkaydı çünkü. julianne moore bu film ile kazandığı en iyi kadın oyuncu oscar’ını sonuna kadar hak etmiştir. ama filmin önüne geçemeyen bir oyunculuktur bu.

çünkü filmin senaryosu çok etkileyici benim için. bir dilbilim profesörünün alzheimer hastalığı ile olan mücadelesi anlatılıyor filmde. alice howland unutmaya başlıyor. hayatı zihninin içindeki kelimelerler geçen alice howland kaynağını tüketmek üzere. her şeyin zihninden silinmeye başlıyor yavaş yavaş. kelimeler yok oluyor. bir dilbilimci için sözcükler dünyayı anlama ve yaşama biçimidir ve olabilecek en büyük lanet unutmaya başlamaktır.

hayatının merkezine kelimeleri koymuş bir insan olarak en korktuğum şey budur benim de. bir gün yavaş yavaş unutmaya başlamak. kafka’nın günlüklerini hiç okumadım ben. her şeyi okudum onunla ilgili. günlüklerden ise bir sayfa bile okumadım. saklıyorum onu. bir gün unutmaya başlarken birinin o kitabı bana okumasını istiyorum.

alzheimer hiçbir şey alamaz bir insandan, o hala alice’dir.