aklın en büyük düşmanı

yine akıldır.

sınırları ben çizerim diyen akıl , akla en büyük engeli koyar. yani aklın bazı şeyleri idrak ediyor diye her şeyi idrak edeceğini sanması, aklın en büyük irrasyonalitesi ve dogmasıdır.

aklın gözden, kulaktan , burundan ne farkı var ki? göz her bi naneyi göremez. anca kendi mertebesindeki şeyleri imkan dahilinde görür. bazen arkanda fili bile görmeyebilirsin.

aklın da en nihayetinde bir sınırı var. ama aklı aşmak denen bir şey de var. o da akıl dışılık değil tabi ki. metafizik. tabi bu sosyal medya ergenlerinin zannetiği bir metafizik değil. felsefi anlamda aşkınsal bir metafizik.

apaçiler olabilir!

ruh hali stabilitesidir. bu terazi ne kadar şaşarsa kişi o kadar aklını kontrol etmeyi bir kenara iter. bunun yerini olduğu değil olmak istediği kalıp veya kişilik alır. dolayısıyla akıl, çember dediğimiz sınırları bir anlamda delmiş ve sınırların olmadığı bir alanda kendini bulmuş olur. bu alan kibri okşadığı için de kişiye önce güzellikleri betimler akabindeyse aklın yerini alan dürtü zevki tehlikeli olmaya başlar.
bundan geri dönüş kişinin irade kuvvetine orantılıdır. aksi takdirde kaybedilen karakterler ve bedeni sadece görüntüden oluşan insanlar meydana gelir.

matriks

(bkz: komplo teorisyenleri)