mommo kız kardeşim

atalay taşdiken’in gerçek hayattan alınan ilk uzun metraj filmi.
hani derler ya teyze anne yarısıdır diye, hayır değildir. ya abla ya da abi anne yarısıdır. bu filmde de 9 yaşında çocukluğunu yaşayamadan kardeşinin sorumluluğunu üstlenen, ona bakan, onu düşünen bir abiyi yani ahmet'i görüyoruz. bir yetişkine sahipmiş gibi düşünceli bakan gözlerine tanıklık ediyoruz.

iki kardeş de annesiz büyüyor, babaları var ama yok. bedenen var fakat varlığı zarardan başka bir şey değil. ahmet, kardeşi ayşe'nin tutunabileceği tek dal. o da çocuk fakat ayşe'nin yanında ne ağlıyor, ne korkuyor, ne de çikolatasını yiyor. onların bu halde olmasını nedeni de yabancı biri değil, öz babaları. tabi baba diyebilirseniz.

bu film bana üzücü bir durumu aktarmak için kelimelerin gerekmediğini, bakışlarla da her duygunun seyirciye geçirilebileceğini bir kez daha gösterdi. bu ülkede çocukların yüzünün tam manasıyla bir türlü gülmediği gerçeğini bir kez daha yüzüme çaptı, hem de çok nahif ama etkileyici bir biçimde.

ilk izlediğimde çok küçüktüm*, filmi anlamamıştım. aklımda kalan tek sahne dedesinin mommo'nun saçını kesme sahnesiydi.
yıllar sonra tekrar izledim, tüm o bozkırın havasını içimde hissettim bir anda olayın içinde buldum kendimi. armysuzy'nin de dediği gibi çok nahif bir şekilde mızrak saplıyor kalbe.

tüylerim diken diken gözlerimi kaçırmadan güçlü ahmet'i izledim. o küçük kızı izledim. onların masumiyetini etraflarlarındaki insanların olmayan insanlıklarını izledim. içimi ısıtan çok dokunaklı bir dram filmiydi. ayşe ve 9 yaşındaki ağabeyi ahmet'in annesinin ölümünden sonra üvey anne tarafından istenmemesini konu ediniyor. çocuklar dedelerinde kalıyor her şey o kadar çaresizliğe bürünmüş ki içim gitti deriz ya aynen öyleydi işte. sen ne kadar bilgili ve ne kadar olgun bir ahmetsin. ne kadar küçük aynı zamanda ne güzel bir yetişkinsin. hem anne sıcaklığı hem de baba şefkatiyle ayşeyi sarıp sarmalayan güzel yürekli ahmet pardon ahmet'im. ayşenin saçlarını tarar ona defalarca oduncu masalını okur. her kötü bir olay olduğunda ayşenin abisine bakıp abi oduncu masalını peki oku demesi. ona istanbullu bakkaldan çikolata alır. şunu da demek isterim ki istanbullu bakkalın güzel yüreğini de es geçmeyelim. annelerinin mezarında ahmet su dökerken ayşenin abi annem ıslanmaz mı? bizi duymaz mı? demesi. içe oturup ordan kalkmayan onlarca cümle. ne kadar masum ne kadar... bide koca yürekli bir dede var. o çocuklara bakarken ki çaresizliği beni o kadar etkiledi ki. etkisinden çıkamayacağım bir film daha sözlüğüm, bir film daha. öksüz çiçeği ne kadar anlam yüklü. aileden uzak yetişen her çocuğun hayatta farklı tesellisi olur. ve maalesef bazıların ki olmaz, olmuyor. onların ki de öksüz çiçeğiydi.

öksüz çiçeği sen ne anlamlı br çiçeksin. dedesi ayşeyi zengin ve ona iyi bakacak bir aileye vermek zorunda kalınca ağlayarak gözyaşları içinde ayşenin saçlarını kestirir. ahmet orda olmasın diye de onu yağ almaya gönderir. ayşe saçları kesilirken ne kadar da içinden içli içli ağlar. dedesi ise perişandır.
abim gelecek mi dede?
evet, sen git o da gelecek
arabaya binen ayşe abisini de arkasında bırakmıştır. ve ayşen'in ne de ahmet'in bundan haberi vardır. iki öksüz çocuk çaresiz bir hayat...
ayşe arabayla giderken ahmet gelir. her şey için o kadar geç ki.. bisikletine binip arabanın peşinden giden ahmet ve abisini bir daha göremeyeceğini anlayan ağlayarak arabanın camına vuran ayşe.. ben sizi unutmam ki..
çok spoiler verdim gibi gözüküyor olabilir ama daha fazlası var. mommo mesela*
hayatta çaresiz olmak kadar kötü bir durum yok. sağa tutunsan sol ayakta durmuyor. her dram filminde olduğu gibi bu filmi de yaşadım. izleyip yaşadım. ve bu zordu. ağladım. evet sözlük yine ağladım. sulugözüm işte ne yapayım bende buyum. öksüz tüm çocuklara allah sabır versin. çaresiz her insana umarım bir kapı açılır. annesizlik zor bide babasızlık eklenince hayata bir sıfır geride başlamak gibi bir şey. maalesef çoğu çocuk hayata geriden başlıyor. ilerde olanlar ise oldukları konumdan şikayetçiler. allah gerçekten kime ne vereceğini biliyor işte. hayatı anlamak zorunda değilsiniz yaşamanız yeterli. yaşayın, hayatı yaşayın.
güzel mehmet ve ayşenin içe dokunan sıcaklığı ve samimiyetini de buraya bırakıyorum. etrafınızdaki her şeyin kıymetini bilin.
kendime kendim armağan ettiğim filmi size de tavsiye ederim.

atalay taşdiken'in yazıp yönettiği 2009 yılında yayımlanan 1 saat 34 dakikalık türk dram filmidir.
elif bülbül ve
mehmet bülbül kardeşlerin filmde de annesiz kalmış ve dedeleriyle yaşayan iki kardeşin başından geçenleri konu edinir.
film konya'da çekilmiştir.

ayşe ve ahmet adında iki küçük kardeşin annelerinin ölümünden sonra babalarının yeniden evlenmesini, yeni eşi onları istemedi diye adamın çocuklarına sıcak davranmamasını, birbirlerinden başka kimsesi olmayan iki kardeşin hayatla mücadelesini izliyoruz.
kimsesiz olmanın insanı yük gibi hissettirmesine değiniliyor.
ebeveyn eksikliğinin çocuk psikolojisinde yarattığı tahribatı ve eksiklik duygusunu da filmin alt metni olarak ele alabiliriz.
anne babası olmadan yaşayan çocuklar filmde hiç gülmüyorlar, yemek yerken mahzunlar, üzgünler.

film sevgi, kardeşlik ve fedakârlık duygularını kardeşlerin aracılığıyla anlatıyor, ayrıca çocukların gerçek soyadları da aynı, muhtemelen kardeşlik duygusunu iyi yansıtması için gerçek kardeş olmaları kriteri göz önünde bulundurularak böyle düşünülmüş olmalı.

ahmet kardeşini çok seven bir abi, kendinden önce kardeşini düşünüyor, önce onun gofret yemesini istiyor, kendisi yemese de üzülmüyor, kardeşini çok seviyor.
film kısaca böyle, bence izlemelisiniz.


ayşe mahzun bir kız, abisini çok seviyor. üzümlü kekim^^
film/