baran (film)

geçen gece izleyip bitirdiğim, insanın ağzını yüzünü dağıtan 2001 yapımı majid majidi filmi. iran'da yaşamak zorunda kalan afgan mültecilerin yaşadıkları zorlukları hukuki, siyasi, ekonomik açılardan ele alarak işlemiştir. bunu yaparken aşkı konu almıştır. ortadoğu sinemasını severim ama bu filmi bir başka sevdim. içinde hiçbir filmde göremeyeceğim kadar gerçekçi, masum, saf duyguları gördüm. hangi savaştan kaçarsak kaçalım insanlık savaşımızdan kacamayacağımızı, insanın her yerde, her şartta insan olduğu gerçegini yüzümüze tokat gibi çarpmış yönetmen. konusuna gelirsek filmi izlemeyenler için bundan sonrası spoiler içerir.
iran'da inşaat işinde kaçak olarak çalışan afgan işçileri var. ama bunların içinde öyle biri vardır ki insanı deli eder. lateef adlı 17 yaşındaki bu genç oldukça fevri, hareketli bir gençtir. inşaatta çaycılık yapmaktadır. birgün afgan işçilerden biri inşaattan düşer, bacağını sakatlar. beş tane çocuğu olan bu adam artık inşaata gidemez. geçimini sağlayabilmek için 15 yaşındaki kızının adını rahmet olarak değiştirip, erkek kılığına sokarak en yakın arkadaşıyla birlikte işe yollar. haliyle kız ağır inşaat işlerini yapamaz. lateef de haylazlık edince onu çay ocağından alıp başka bölüme verirler. çay ocağının başına da rahmet geçer. lateef, rahmete içten içe sinir olmaktadır. bir gün ona sinirinden öyle bir tokat atar ki, gün gelir o tokat lateef'in kalbine çarpar. lateef'in kimliğini satması filme noktayı koyan an diye geçirirken içimden dahasını da finalde gördüm.
beşeri aşktan tasavvufi aşka geçişi işleyen müthiş bir filmdi. kullanılan isimlerin anlamlarından, konunun işleniş tarzından bunu anlıyoruz. yönetmen film boyunca baran'ın yani rahmet'in susmasını ise afgan mültecilerin sessizliğine yormuştur. izleyin, izlettirin ben izlemek için geç kaldım.