ikinci dünya savaşı sonunda danimarka'da geçen, çocuk yaşta alman esirlere kumsala döşenmiş mayınların temizletildiği film. savaşın acımasız yüzü, kara mayını gibi sinsi bir tuzağın gölgesinde aktarılmış. hikâye boyunca karakterlerle bağ kurmaktan çekiniyoruz zira her an yaşanması olası bir patlama alıp götürebilir onları. işin belki de en acıklı yanı, filmde anlatılanların gerçek olaylardan kurgulanmış olması. alman genelkurmayı -cennet parçası- sahillere mayın döşetiyor, ceremesini ise emir kulu garibanlar çekiyor.

james bacque'nin ikinci dünya savaşı sonunda müttefiklere tutsak düşen alman askerlerinin akıbetini anlattığı diğer kayıplar* kitabı vardır. bacque söz konusu kitapta alman ordusu için kısa ve net bir tanım yapar: "1940-41'lerin küstah ve kalpsiz wehrmacht'ı rus steplerinde yok olmuştu. geriye kalanlar ya çocuk yaştakiler ya da ihtiyarlardı." işte bu film, tanıma uygun düşecek şekilde 1930'ların ortasından 1945'e kadar dünyayı sarsan wehrmacht'ın hesap verdiği günlere odaklanıyor.

bazı ruh hastaları filmi izleyip "oh olsun nazilere, içimin yağları eridi" tarzında ifrazat saçıyor. gerekçe olarak da "ee nazilere %90 oy vermeselermiş (onu da yanlış biliyorlar da neyse) başlarına geleni hak ettiler," diyorlar. oysa savaşta ön saflarda görev alan 1920-30 doğumlu almanlar nsdap'ye istese de oy veremezdi, yaşları yetmiyordu. dönemin almanyasında yapılan son (demokratik/gerçek/özgür) seçim 1933'te gerçekleşti. o seçimde de nsdap maksimum %44 aldı. daha sonra iktidarı nasıl ele geçirdiklerini, nasıl diktatörlük kurduklarını tarih kitapları anlatıyor. nitekim milyonlarca kişilik orduda herkes fanatik nazi değildi. canları pahasına hitler'e defalarca suikast düzenleyen yüksek ve alt rütbeli subaylar vardı. ayrıca er-erbaş düzeyinde hans scholl, wolfgang borchert ve nice isimsiz muhalif mevcuttu. "hayat siyah ve beyazdan ibaret değil" diyerek bitireyim yazımı.

izleyince bana teşekkür edersiniz. iyi seyirler şimdiden.

aksesuar. alıp alıp birbiriyle birleştiriyorum. amacım hep daha güzel ve dayanıklısını yapabilmek. bunu her yaptığımda elim sanayide çalışıp gelmiş gibi kokuyor.bu arada iyi ki varsin pense.

cat seviyorum. kalite sevenler için ideal bir marka. ayrıca tasarımları da ayrı güzel.

ne güzel çocukluk yaşamışsınız dedirten anılarla dolu hayal kırıklıkları.
ilkokuldaydım babamın kardeş kazığı yiyerek işinin dağıldığı zamanlardı.
aile bütçesine katkı için okulda tenefüslerde şekerleme çikolata tarzı şeyler satıyordum.
derslerim de iyi olduğu için öğretmenlerden ses çıkaran da olmuyordu.
işleri ilerletip elma şekeri de satmaya başlamıştım.
annem de maliyet düşsün diye elma şekerini evde yapmaya karar verdi, yaptı da.
sabah oldu, elma şekerlerini çantama koyup okula gittim.
kış mevsimiydi.
ilk derse girdik tenefüs oldu, elma şekerlerini çıkarmak için çantamı açtım ki elma şekerlerini üzerindeki şıralı katman erimiş çantam defterlerim kitaplarım kullanılamaz hale geldiği görüp ağlamıştım.
evdeki hesap çarşıya uymadı, elma şekerinin maliyetini düşürelim derken eldeki defter kitaplardan da olmuştuk.

arkadaşlarıma hediye ettiğim kitapların çoğunun yazarı olan kişi. çok popüler olması gibi bir durumdan muzdarip olsak da severek okuyoruz. aslında popüler olmasında bir parça benim de payım mevcut. niye herkese hediye edip yayılmasını sağlıyorsam. ama sevdiğimiz şeyleri paylaşmak güzeldir. yani güzeldi bir zamanlar.

jr. mastor.

ben, beni tanıdığına inanan ama tanımayan insanların sorularına gıcığım.

ama sen gayet sağlıklı bir genç kızsın. niye evlenmeyi düşünmüyorsun?

lgbt+ insanlara hasta diyor, bana ‘sen onlar gibi değilsin’ iması var. ayrıca kalıplaşmış insan hayatını yaşama zorunluluğu taşıyor.

ben bir de insan gibi cevap veriyorum.

‘başka bir insanın yaşam sorumluluğunu, varlığını, hayatını, maddi manevi istemiyorum.’

sonrasında gelen tepki biraz komik. böyle düşünmüş, aklına yatmış ama mutlak reddetmesi gereken bir şey gibi;

‘* yok yok, * evlilik güzel şey. * hasta olunca bir çorba yapanın olur’ *

edit: diğer çoğu soruya ‘sizi alakadar etmez/ sana ne?’ dediğim doğrudur. derim yani.

genelkurmay cumhurbaşkanı başbakanınızım. amerikan prezidınt prezidıntıyım.

yunan kardeşlerimizin atina'da yapmış olduğu yürüyüştür. yunanistan'da da kesin lgbt'li ve hdp'li tayfanın haklı olan her muhalif hareketi baltalaması muhabeti dönüyordur. şaka bir yana şimdiki konjoktürde ezilen bütün insanların sorunları ortak ve bu düzene karşı uluslararası dayanışma ile muktedirlere karşı örgütlenme ağı genişletilebilir. bu yönü ile oldukça kıymetli bir destektir.

racon nedir ya, iş yapılan yerin kuralları raconla değil yazıyla belirlenir. herhangi bir yasak yoksa gayet normal bir davranış sergileyen insandır ama gariptir ki ona buna dert olur, etrafta racon diye gezenler tarafından varoş ilan edilir.

gerçekten başıma gelen duruma konu olan cümle. şöyle:

metin2 adlı oyunu bilenler bilir. suralar, açık ara güçlü karakterlerdi ilk zamanlar.

oyuna başlayışım, benden neredeyse 20 yaş küçük kuzenim yüzünden oldu. biz ailece bilgisayar oyunlarını, yaşımız kaç olursa olsun severiz. o dönemler diablo'ya sarmıştım ben de. küçük kuzen da bize geldikçe beni oyun oynarken görürdü. bir gün gelip "metin2 diye bir oyun var. sen seversin, beraber oynayalım mı?" dedi. bir süre itiraz ettiysem de sonunda girdim, başladım.

gel zaman git zaman tanıştığım insanlar oldu oyunda. arada mesaj atar, hal hatır sorarlardı falan. bir gün kendi oyun karakteri, statüleri ve skilleri yanlış dağıtılmış bir savaşçı olduğu için sürekli dayak yiyen kuzenim "senin sura ile vs atabilir miyim?" dedi. olur diyerek verdim. az sonra bilgisayarın yanına geldim ki, bu birine hararetle bir şeyler yazıyor. "ne oldu?" dedim. başladı söylenmeye, küfürler falan etmeye. bir baktım ki benim suradan adama sektiriyor... sayıp sövdüğü adam da, normalde benimle arada bir yazışan, bana abla diyen, saygıda da kusur etmeyen biri. hemen kaldırdım bunu pc'nin başından, geçtim çocuğa mesaj attım ve klasik "kuzenim yazdı" durumu gerçekleşti. ikna edene kadar da epey uğraştım.

yani demem o ki, her ne kadar birçok kişi kendini kurtarmak için yalan söylemek maksadıyla kullansa da bu cümleyi, siz yine de önce savunmasını dinleyin derim. bazen o cümle gerçek oluyor çünkü.

geceleri buradayız vesselam.

günaydın sözlükcüğüm.
uzun zaman sonra ilk kez erken uyanmanın mutluluğunu yaşıyorum. herkese masmavi, musmutlu günler dilerim. hadi gittim ben*.

kışın üşüyen yurdum insanının battaniyelere sarılıp oturması ile dönüştüğü kuzey halkı.

bir şey yapmayacağım. bitmeyecek ki.

my lady d'arbanville-cat stevens
yesterday-the beatles

imam hatipteki ingilizce öğretmenime saygılar.hala ezbere biliyorum garip saçlı adam.*

full icraatta olmak.
uzun süredir ertelediğim işleri yaptım, ilgimi çeken bir psikolojik kuram ile ilgili şeyler izledim, o konuda bir yazmayı planladım, şehirdışında hafta sonu planı yaptım, yeni bir beceri öğrenme ile ilgili plan yaptım* arada gelen dost tavsiyesi* şarkıları dinledim.
yoruldum ama mutluyum.

köy okuluna kitap yardımı yapmamız zorlarına gitmiş birilerinin b***luyolar*. galiba gerçekten doğru yerdeyim canım kafa sözlük *

gereksiz iştir. ben öyle her entry'i beğenen biri değilim ama takip ettiğim yazarların beğendiğim entry'lerini boş geçmemeye çalışıyorum.

burada amaç her entry'nin çok beğenilmemesiyse, nitelikli entry'ler çok beğendirilmek isteniyorsa bu durum zaten böyle. niteliksiz entry'ler 3 - 5 fazla beğeni alıyor diye ne bu çaba?

amaç sadece beğenilen entry'lerin beğenilmesini sağlamaksa modların, yoldaşın da çok beğeni alan niteliksiz entry'leri mevcut. onlara da önlem alın o zaman.

tanım: daha özgür ortam sağlanması gerekirken kısıtlamalara giden yönetimin yaptığı gereksiz iş.

meriç-şebboy.