on yıllık arkadaşımı sildim, çıkardım hayatımdan.

aslında bir kaç ay öncesine dayanan bir kırgınlığım vardı. arkadaşım daha hangi noktaya darıldığımı anlamamış. kendi içinde varsayımlarda bulunmuş… farkındaydı artık eskisi gibi olamadığımızın. hakkını yemeyeyim, yine de çabaladı gönlümü almak için. artık oraya yama, buraya yama derken gogolun paltosuna döndük. dikiş tutmadı, tutturamadık ve nerden baksan elimizde kaldı onca yıllık emek.

bir devir sona erdi bugün. bir kapanışa ihtiyacımız vardı. kapattık.

koala.

tevrat,zebur,incil, kuran hepsinde o toprakların israil oğullarına vadedildiği yazar aslında asıl işgalci olan filistinlilerdir, islamcı devlet büyüklerimiz kuranı okusa keşke , ayriyeten ortadoğu müslümanlarının ne kadar terörizme yatkın olduğu açık hiç hristiyan terörist yahudi terörist görmedim ben

belki de sahip olduğum tek düşsün sen ve belki yüzümü seninkine yapıştırsam, gözlerinde imkânsız manzaraları, sahte sıkıntıları, yorgunluklarımın karanlığını, huzursuzluğumun kovuklarını dolduran o duyguları bulacağım...
|huzursuzluğun kitabı. *

bisiklete çok sevinmiştim

bir şükrü erbaş şiiri. şöyledir efenim. insan sevmezse eve gelir demiş şair. insan sevmezse mezarını küçük düşürür demiş.

insan sevmezse ölür gider acıda durur sinema afişlerindeki çocuk eve küfürler büyütür bitmez cümledir kızlar tezgâhlarda hayal, berber aynalarının kartpostal dili yokluk, yatışmaz dışarılardır yenik bir akşam yürür şehre karakalem evlerden ara sokaklarda her gün bir cinayet kurulur babalar bastırılmış bir ihtilâl; olağan sularda anneler bedensiz nilüferlerdir insan sevmezse eve gelir gider aktarlara bakar yarasına biraz uzaklık basar küçük dükkânlarda uzun konuşur bin çeşit önlem geliştirir gökyüzü çoktan inmiştir yere zamansızdır seslerden üşür insan sevmezse mezarını küçük düşürür.

aynısı kaynımda da var.

saçma. yüz kızartıcı bir suçla karşı karşıya kalırsın öyle olmadığını ispat etmek için çabalarsın ama eşcinsel olup olmaman halkı ilgilendiren bir konu değil.

yönlendiremediğiniz kadınlarla birlikte olmadığınız için düşünmek istediğiniz şeydir.
ama bütün kadınların böyle olmadığı gerçeğini söylemek zorundayım, üzgünüm sizin için.

"lan herhalde bi' yanlışlık oldu, ceza alacak n'aptı bu adam? on beş dakikaya fark ederler," dedim, ciddi ayın ikisinde gelecek herhalde. nedensizce? kendisinin de haberi yok?

bekleyelim bakalım. nedeni olmaksızın ceza verilmez değil mi?

edit: otuz saniye. otuz bir olmak üzere, en azından bi' göz at, seni seviyorum neredeyse her şeyim.

oldukça işe yarayan, disiplinli olmaya teşvik eden ve iradeyi güçlendiren bir uygulamadır.

bu kuralı bilmeden önce alarm çalmasına rağmen yataktan zar zor kalkardım. kuralı öğrendikten sonra beynim yavaş yavaş alışmaya başladı ve artık zınk diye yataktan kalkmaya başladım.

kesinlikle ve kesinlikle uygulamanızı öneririm.

acıyı yaşatanların hesabı görülsün diye var.

ne yani, yaptıkları yanlarına mı kalsın?

edit: imla.

bir kaç yıldır geliyoruz diyen, teker teker beni alıştıra alıştıra gelen, onlara kızamadığım yeni canlar.
buyrun gelin, ben burdayım.

bence olması gereken insanlık tavrı bu’dur.kimse ayırt etmeden, kötü davranılmadan sevilmelidir.insanlar olarak o kadar alışmışız ki aşağılamaya, kırmaya, rencide etmeye normal davranan birini gördüğümüzde yadırgıyoruz.

nasıl bakarsan, öyle görürsün.insan olarak herkesi eşit mesafede sevmelisin.kötülüğe bile iyilikle gitmen gerekir.senin iyiliğin seni kurtarır.kötülüğe kötülük ile cevap vermek yine senin zararınadır.kötülük mikroptur.vücuda girdiğinde aklı, kalbi her şeyi kontrol eder.

bugün haklı olarak yaptığına inandığın şey ileride genel ruh halin haline gelebilir.sevimsiz, geçimsiz, kıskanç biri haline dönüşebilir.


bence ahlak herkesi aynı anda sevmeyi gerektirir.
hepimiz eksiğiz.kimse %100 muhteşem yaratılmadı.kafamızda hale ile gezmiyoruz.

ilkokul 4.sınıfa gidiyordum. bahçeye çıkmak için koşuşturuyorduk her zamanki gibi. o sırada bi yere takıldım nolduğumu anlamadan düştüm ve sol el bileğim çatladı ya da kırıldı o an. ben tabii yine hüngür hüngür ağlamaya başladım*. öğretmen hemen annemi aradı bi hastaneye gittik ve röntgen çekilirken ordaki görevli personel bileğimi çok hızlı bi şekilde döndürdü ve çok ciddiyim okuldan hastaneye gidene kadar acıdığından daha çok acıdı o an. zaten çatlak olma riskiyle gitmişiz oraya, biraz yavaş ve dikkatli davransaydı keşke. hala unutamıyorum ya.

mutlu olmayan mı var? birilerine ulaşmak, söylediğinin doğru adreslere ulaştığını güzel bir duygu her zaman.

o ne öyle. çay dediğin leğende içilir.

onlarca sene bilgili ve kibar olarak yaşadım anadolu'da. aşağılanmadım ancak adamı kullanmaya çalışıyorlar bunu söyleyebilirim.