had safhada olan düşmanlıktır. her geçen gün yükseliyor. her şeyden mahrum kalan türkler, ama sözde ırkçı olan yine türkler. türkiye’de dilimizi konuşmaktan başka bir avantajımız yok.
araplar= bizden daha iyi haklara sahip, her türlü yardım alıyorlar.
kürtler= sahil kesimi ellerinde, doğuda her türlü kaçak elektriği kullanıyorlar. galericilik, emlakçılık sektörü ellerinde.
türkler= elde var sıfır.

hayatınız boyunca çocuk gibi ürkek yaşamanıza sebep olacak travmadır. yaradır.

hdp'nin, sosyalistlerin, solun, işçi sınıfının olmadığı bir yerde sen trol maaşını ya da mamanı almaya devam edebileceğini mi sanıyorsun su yalağı? sende o çap olsa zaten burada yazmaz, ihale falan kovalardın.

insanlar katlediliyor, bu yine üç kuruşluk menfaatinin peşinde yalamaya devam ediyor. yok sana tanım manım.

açıklamanın güzelliğine bakınca bu adamın neden ilber ortaylı olduğunu anlamak zor olmuyor.
asıl sorun birini takdir etmenin neden bu kadar gündem oluyor oluşu olmalı.

üstüne güzel bir kazakla süper kombin yapılan, kışın giyilen genelde bir kıyafet.

daha önce yazmış mıydım bilmiyorum ama yazdıysam bile tekrar yazacağım.

ilkokula gidiyorum o yıllarda. sanırım 5. sınıftı.* zorunlu din dersine de girmeyen bir öğrenciydim. dava açtı ailem bu konuda hatta. tabii o süreçte başıma gelmeyen kalmadı. türkiye'nin sosyo-kültürel yapısı malumunuz. bizim millet dünyanın en şerefli, namuslu, onurlu rerörö milletidir ama kendinden olmayan birini fırsat bulsa bir kaşık suda boğar.

neyse işte o zamanlar okul yönetimi, öğrenciler, veliler allah ne verdiyse herkes dolaylı yoldan yapıyor yapacağı çirkefliği.
birgün okulda ders bitti; tenefüse girdik. ben de ara boyunca yerimde oturdum* ve karakalem çizimlerimden birine devam ettim. sonra zil çaldı, herkes içeri girdi ve ders başladı. tabii her ilkokulda olduğu gibi bir ders başlatma geleneği olan gammazlama faslına geçildi. biri kalktı dedi ki hocam x bana çarptı.* hoca x'e döndü, x de aynen şöyle dedi: "öğretmenim iorek beni ittirdi; ben o yüzden ona çarptım."

sonra hoca bu şerefsize inandı. beni bütün sınıfın önünde ayağa kaldırıp özür dilememi söyleyerek bağırdı. "öğretmenim ben bir şey yap..." cümlemi tamamlayamadan bizim şeref yoksunu eğitimci kılıklı yaratık tekrar bağırınca özür dileyip yerime oturmak zorunda kaldım. sonra derse başladı bu k....k.

ve bu şerefsiz annemin öğrencisiydi bir de. bu olaydan aylar önce tesadüfen öğrenmiştik.

belki çoğu kişiye çok basit ve anlamsız gelir bu anlattığım ama o yaşlarda ve özellikle de özgüveni düşük, içe kapanık küçük bir çocuk için korkunç bir şey bu bence. aklıma geldikçe öfkeden deliye dönüyorum. yapmadığım, hiçbir suçumun olmadığı bir şey için haksız yere birinden özür dilemek zorunda kaldım; üstelik yaşıtlarımdan oluşan kalabalık bir grubun önünde. yıllarca yaptığım her şeyde bir hata varmış gibi hissettim. hâlâ daha bir hata yapıp kendimi suçlu bir durumda bulmaktan korkuyorum. kafamda gerçek dışı senaryolar oluşuyor çoğu zaman.

hocam, olmaz ama eğer burayı okuyorsanız şunu belirteyim; ilk karşılaşmamızda bunun karşılığını ağır bir biçimde alacaksınız. diğer şikayetçi piçi de elden geçireceğim bulsam ama yapılan şeye o kadar takıldım ki kim olduğunu bile hatırlamıyorum.

bu zihniyetteki şerefsizler için küçük bir not bırakıp bu yazıyı bitireceğim; zaten yine anksiyete krizinin ortasındayım. allahın belası ilaç da bitti yine. geberiyorum alüminyum.

eğer üzerinde güç, denetim ve söz sahibi olduğunuz insanlarla birlikte çalıştığınız bir işiniz varsa, özellikle de çocuklarla çalıştığınız bir meslek, sakın ben bunun ağzına s.....m nasıl olsa bana bir bok yapamaz mantığıyla hareket etmeyin. sonra attığınız füze dönüp sizi vurur benden söylemesi.

(özellikle çocuklar bu tür olayları unutmaz. daha doğrusu insanlar pek çok şeyi unutur ama küçük yaşta yaşadığı travmaları ve bu travmaların öznesi olan yaratıkları asla unutmaz. hepimiz yeri geldiğinde pek çok insanla ağız burun kavga etmişizdir mesela ama çocukken yenen o yumruk unutulmuyor.)

t: denetlemeyen eğitim sisteminin küçücük çocuklar üzerinde bıraktığı trajik izleri içeren başlık.

benim için budur.
"sözüm meclisten dışarı dostlar.
bugünlerde kendimi hıyar gibi hissediyorum.

hani dilim dilim doğrasalar beni
marmara, ege, karadeniz ve hatta akdeniz cacık olur diyorum."

ruhun şad olsun barış abi.

cinayet dediğin illa da kanla bıçakla olmak zorunda değildir; aşk'ta bir cinayettir.
(bkz: ferhan şensoy)

mutluluğa alarjim var.*

bugün dergimizi şereflendiren yazarlarımız:
ironika ve pastirmalicorek. bir solukta okunacak güzel yazılarına buradaki öne çıkanlardan ulaşabilirsiniz. iyi okumalar diliyoruz.

(bkz: koparılan çiçekler)

kaosuna,her yerden toplanmış insan topluluğuna,trafiğine,yoğunluğuna,her şeyine rağmen aşığı olduğum;her gezdiğimde, dışarı çıktığımda yeni bi yönünü keşfettiğim muazzam bi şehir.

benim gibi, sanki çizmezse o güzel satırlar kaybolup gidecekmiş hissine kapılan tiptir.

bitti.

pek küfür etmeyen bir erkek olarak, selamlaşmayı dahi asgari seviyeye indireceğim kadın türüdür. kesinlikle yakışmaz.

son günlerde araplar ve çinliler ile ilgili hakaret içeren sözleri ile gündeme gelen leman sam'ın faşist olmasının yanı sıra düz bir gerizekalı olduğunu da göstermiştir. danimarka ne alaka ablacım ya? biraz daha araştırsak afrika yerlilerine de hakaret ettiği tivitler çıkabilir. kadın atlası açıp gözünü kapatıp rastgele bir ülke seçip hakaret etmiş bir dönem.

kendi canını alırken geride kalanlardan da birer parça öldürmektir. intihar sonucunda ölen bir kişi olmaz, bir buçuk kişi, iki kişi, iki buçuk kişi filan olur. intihar eden ölmese de o buçuk kişi mutlaka ölür. kalanlar hep yarım kalır.