tabağın kenarındaki şekere hiç dokunmayan bir tipim. havalı olmak uğruna değilde şekeri alıp eve götürecek halimiz olmadığından geri iade ediyoruzdur.

bir dahaki sefere burun deliklerime sokacağım. *

mükemmel sese ve yoruma sahip gerçek sanatçı.o'nu dinleyebilmek büyük şans.

tarih boyunca daima mağdur ayağına yatan topluluk. şöyle ki sol görüşlü olanları ve milliyetçi olanları genelde siz 'türküm' dediğiniz zaman faşist derler, ama kendileri 'kürdüm' deyince hümanist, sosyalist olduklarını sanarlar.

aynı gemideyiz değil mi?
gerekirse simit yeriz diyenler okusun.

"istanbul’dan başkente inen uçaktaki bir özel yolcu apronda onu bekleyen araca bindi. rahat bir şekilde çıkış yapması için gerekenden fazla koşuşturanları görmemek mümkün değildi. keza, gelecek partisi’nin kurmayları oradaydı ve şaşkın bir şekilde izliyordu.
gariplikler bitmiyordu. çıkışta ikisi minibüs, toplam 9 çakarlı araç, o önemli insan için bekliyordu. içlerinde 30’dan fazla da koruma polisi vardı.''
sahi, kimdi o?

barış pehlivan yazmış efendim. yazının tamamı için;

www.cumhuriyet.com.tr/yazar...

bir abdulrazak gurnah kitabıdır.

abdulrazak gurnah 2021 nobel edebiyat ödülünü kazanan ve benim de bu sayede tanıdığım ve bundan biraz mahcubiyet duyduğum büyük bir yazar. zanzibar doğumlu olan yazar hayatının büyük bir çoğunluğunu iltica ettiği ingiltere’de geçirmiş ancak sömürge döneminde yaşadıklarını asla içinden atamamış.

sürekli bir yabancılık hissi yaşadığı kitaplarından açıkça belli olan yazar, ne ingiltere’ye ne de anavatanına ait olduğunu hissedebilmiş, tıpkı sessizliğe hayranlık romanının kahramanı ingilizce öğretmeni gibi.

bu öğretmen daha çocukken ayrıldığı ülkesine hep uzaktan bakarken kızı ve eşiyle bile arasında hep bir duvar oluşur. kendine o kadar yabancı hisseder ki ingiltere’de bir ingiliz olan eşi ve bu kültürde büyümüş kızı ile farklılıkları bile rahatsız edici boyutlara ulaşır.

sonra ülkesine dönmek icap eder iki haftalığına. ancak bu iki hafta kendini tüm dünyaya yabancı hissetmesi için yeterli olur.

kendi ülkene yabancı olmaya başladığında başka hiçbir ülke seni avutamaz. zamanla her yerin ve herkesin yabancısı olmaya başlar insan. ve içinden derin bir iç çekiş gibi sessizliğe hayranlık başlar.

büyük skandaldır. mahlasından utansın, böyle yoldaşlık olmaz olsun. utanmaz, arlanmaz narsist hareketidir.

ab liderler zirvesi öncesi yunanistan ve güney kıbrıs, merkel’e çok sert ve uzun bir mektup yazdı. mektupta, "türkiye ile savaş çıkacak. engelleyin. eğer böyle şey olursa alman denizaltılarını ve silahlarını kullanamasınlar" ifadesi kullanıldı.

daha önce ab'de tek başına bu tür politikaları sürdüren yunanistan, şimdi güney kıbrıs'ı da yanına aldı ve ilk kez “türkiye ile bir savaştan” söz etmeye başladılar.

twitter'da başbakan merkel'e hitaben ortak ve oldukça uzun bir mektup yayınlayan iki ülkenin temsilcileri, almanya başbakanı merkel'den net taleplerde bulundu.

mektupta, “alman denizaltıları ya da askeri malzemelerin türkiye'ye satışı durdurulsun. türkiye ile bölgedeki çekişmenin daha da büyüyeceğinden endişeliyiz. erdoğan, doğu akdeniz'de illegal olarak doğalgaz araması başlattı. türkiye, gerekirse bu konuda savaşabileceğini duyurdu ve böyle bir şey olursa, alman silahları kullanılmamalı” gibi görüşler belirtildi.

bugün başlayan ve yarın da devam edecek olan ab liderler zirvesinden , türkiyeyle ilgili nasıl kararlar çıkacağı doğrusu çok önemli ve merakla beklenmekte .

buradan

edit ; bir çok yazar , son derece idealist biçimde 'şöyle yaparız böyle ederiz , kafalarını kuma gömeriz ' modunda .
ancak gözden kaçan bir durum var .

öncelikle 2 ülke de nato üyesi .
bunun üzerine yunanistan'ın ab üyeliği avantajı var .yani yalnız değil.

haa, karşılıklı silahlı mücadele olasılığı oldukça düşük bir ihtimal ancak , devreye sokulacak ekonomik yaptırımlar, özellikle bugünkü türkiyenin altından kalkacağı bir durum değil.
o yüzden umalım da zirveden ciddi yaptırımlar çıkmasın.

kitaplık.

freelance işler genelde böyle görülüyor bizim toplumda.

başkasının başına gelen talihsizlikleri görünce duyduğumuz şeytani zevk.
insan doğasının en kötü özelliği budur der schopenhauer.

mangal skilleri gelişmiş ancak imparator neron'a yalakalık yapmak uğruna koskoca medeniyetin başkenti olan tarihi roma kentini yakmasına yataklık eden satılmış romalıdır.

haftanın 7 günü, günde en az 10 saat mesai yapmanın sıradanlaştığı ve asgari ücretin fix ücret olduğu bir ülkede yadırganmasını yadırgadığım üniversitelidir…

şımartmak deyince anladığım dışarda yemek yemek. üstüne de tatlı gömmek. basit düz bir adamım.

profil fotoğrafına kendisini koymaması.

görmeden, duymadan nasıl oluyorsa bazen oluyor işte insan bazen bir utanıyor, kızarıyor, gülümsüyor falan. bak yine oldu...

ankara pavyonlarını bilmem ama evde en büyü hayali pavyon açmak olan 9 yaşında bir veletle yaşıyoruz.

antik yunan edebiyatının en büyük tragedya yazarlarından biri olan sophokles’in yok olan kitaplarından bir tanesinde aşkı tanımlamak için kurduğu cümledir.

aşk, herkesin kendine göre tanımladığı ve bazen büyük mutluluklara yol açabilirken çoğu zaman da görkemli felaketlerin başlangıcı olan bir duygudur.

aşk çerçevesinde dönen onlarca tartışma vardır. aşık olmaktan çok aşk üzerinde konuşmayı sever gibi bir tavır içindedir insan ırkı. kaç kere aşık olunabileceğinden, aşkın ne kadar süreceğine, aşkın var olup olmadığından, insanın üzerinde nasıl etkiler uyandıracağına kadar onlarca konu tartışmaya vesile olmuştur.

herkes kendince aşık olur ve herkes kendince yorumlar aşkı. kimi aşkın ölümsüzlüğüne inanıp bulduğu gerçek aşka sıkı sıkı tutunurken kimi gün aşırı aşık olup aşk konusunda sürümden kazanmayı tercih edebilir.

sophokles’e ait olan akhilleus’un şarkıları isimli eser maalesef ki yıllara meydan okuyacak kudrette olamamış ve tamamen kaybolmuştur neredeyse. tek bir cümle hariç ve bu tek cümle sophokles’in aşk tanımını içerir:

aşk, çocukların elindeki buz parçasına benzer.

iki bin beş yüz yıl öncesinden bize seslenen büyük yazar kendi tanımını aşkın geçiciliği üzerinden yapmıştır. siz ister ona inanın, ister inanmayın. ben inanmamayı tercih ediyorum. *

oha bu hatunun başlığı nasıl açılmaz dediğim ve bu konuda bir süre şaşkınlığımı gideremediğim abd'li sanatçı kadın. gerçek adı; elizabeth woolridge grant olarak gözüküyor wiki'de. vokal kalitesi zaman zaman/kişiden kişiye tartışılsa da, şarkı yazma yeteneği hakikaten -en azından bence- epey yüksek. (bkz: diet mountain dew), (bkz: video games), (bkz: west coast) gibi eserleri kanımca epey üst düzey şarkılar. severek dinliyoruz.

ve bu kadında en sevdiğim şey denemekten korkmaması. pop başladı ancak (bkz: ultraviolence) bildiğin trip-hop albümü. trip hop'u çok seven bünyeme ilaç gibi geldi, doyurdu resmen. ses tonunu da pop'tan ziyade trip-hop'a daha depresif, karanlık müziklere uygun buluyorum kendimce. uzun lafın kısası; bu hatunu da seviyorum sözlük.

24 numara geçiyor mu abla.