hayatlarının çoğunu uyku hastalığı encephalitis lethargica sebebiyle komada gibi geçiren hastaların, dr. sayer * tarafından uygulanan bir tedavi ile beyindeki dopamin seviyesini arttırıcı işleve sahip el-dopa adlı ilaç sayesinde uyanışlarını anlatır. önceleri her şey yolundadır ama belki de kaybettikleri yılların telafisi olmamasının ağırlığı ile hastalar bir süre sonra eski hallerine geri dönerler. filmin sonunda verilen bilgiye göre dr. sayer ve ekibi devamında da tedavilere ve araştırmalara devam etmişler ama hiç birisi ilk seferdeki kadar etkili olmamış maalesef.

dr.sayer ve eleanor arasında geçen kısacık ama beni çok etkileyen bölümü de iletmek isterim.
s: ona iyi bir olduğumu söylemişsin. tekrar geri almak için hayat vermenin nesi iyi?
e: hayat hepimize verilir ve geri alınır.
s. bu bana neden teselli olmuyor?
e. çünkü sen iyi birisin...çünkü o senin dostun.

kitabi okumaya başlamadan da isminden bile tahmin etmiştim aslında biri suç işlemistir ve duyduğu azabi anlatiyordur yakalanmasına itirafına doğru olan yolculuk yazılmıştır diye geçiyordu hep aklımdan. yalnılmadığımı gördüm ancak şöyle bir fark var ki raskolnikovun vicdan azabı suç işlediği için değildi.
raskolnikov bir hukuk öğrencisi ve okulunu maddi yetersizlikler nedeniyle bırakıyor. dışarıda öylesine yasayan insanların bir hiç oldugunu sadece cesurların ve tarif edemiyorum ama bazı kesimin yaşamının değer olduğunu düşünüyor dersem yanlış söylüyor sayılmam. aslında bu suçu işlemesinin nedeni cesareti (napolyon gibi düşündüğüne, olmak istediğine inanması) ve bir de yaşlı kadının dünyaya bir faydası olmadığı hatta zararı olduğu için oksijeni tüketmesine dayanamaması diyebiliriz. hukuk okumasının etkisiyle de kendince birşeyler düşünüyor ve harekete geçiyor. ama anın heyecanından kapıyı kapatmiyor ve tüm hesaplamalarına uymayan biri daha (lizavetta) o da bu cinayete tanık olduğu için onu da öldürdü. cinayet anını ve evden çıkışını baya heyecanla okudum. tefeci kadından aldığı eşyalara sonrasında hic dokunmadi. raskonilkov zaten bu cinayeti para için islememisti. onun varolussal sancilar çektiğini söylemek yanlış olmaz. bu cinayetten sonra kendisi bir hastalığa kapıldı, gunlerce hasta kaldı daha sonrasında delilik haline girdi. aslında böyle bile çoğundan akıllıydı. toplumsal bir takım olayları yansıtmasında, ailesiyle olan ilişkilerinde cok önemli noktalara deginilmisti. lujin onu hep psikolojik hilelerle köşeye kıstırmak istiyordu. aslında öyle de oldu raskolnikov hep düşünceleri yüzünden boğuldu. etraftaki baskılarda eklenince, anlattığı sonya onlari gizlice dinleyen kisi, lujinin sezgileri sonunda onun bu cinayeti daha fazla gizleyememsine neden oldu. cezasında hafifletici nedenler olmasina ben cok sevindim gercekten de az bir ceza alarak kurtuldu raskolnikov. aslında ben onun yrnilmeyecegine itiraf etmeyip sonyayla baska bir hayat kuracagini dusunuyordum ama sonunda itiraf etti suçunu. cezasını cekerken bile hala cinayet konusunda kendinin haklı olduğunu diger insanların bit oldugunu savunuyordu dusuncelerinde. sonra sonyayla olan duygusal birlikteligi baslayinca yani isin icine sevgi girince hayatin bir anlamı olduğunu farketti diyebiliriz sanırım. tabi bunlarin yani sira razumihin gercekten cok iyi bir arkadasti. lujin zaman zaman sinirlerimi bozsa da dedektiflik konusunda sezgileri ve olaylara bakis acisi gercekten takdire şayandı.ve svidrigaylov o kadar sinirimi bozdu ki bazen adi gecen yerleri karaladım kadınlara karsı bakışı ve davranislari beni cok sinirlendirmisti. kitaptaki psikolojik analizler o icinden cıkılmaz buhranlar hastalıklı delilik hali gercekten kusursuzca işlenmişti. okuması çok zevkliydi. altini cizdigim harika cümleler paragraflar oldu. onlardan bazılarını bu yazıma eklemek istiyorum.

-son ana dek, bir insani sırf iyilikten tavuskuşlarıyla süslerler, kötü bir şey gelmez akıllarına; madalyonun öbür yüzünü hissetseler bile, daha önceden kendilerine tek kelime etmezler; tek bir düşünceye saplanırlar; iki elleriyle birden uzaklaştırırlar gerçeği, ta ki süsledikleri kişi onlara kendi burnunu gösterinceye dek.
-ayrıntılar, ayrıntılar en önemlisi! işte bu ayrıntılar mahveder hep her şeyi.
-acı ve ağrı büyük bilinç ve derin kalp sahibi olanlar için zorunludur hep. gerçekten yuce olan insanlar bence, yeryüzünde büyük bir keder hissediyor olmalı.
-bazi incinmeler vardır, ne kadar istenirse istensinunutulamaz efendim. herkesin aşılması tehlikeli olan sınırları vardır; çünkü bir kez aşılınca geri dönmek imkansız olur.
-her şey insanın hangi koşullarda ve hangi ortamda olduğuna bağlıdır.
-bekliyorum ve umut ediyorum, hepsi bu!
-sonra öğrendim bunun asla olmayacağını, insanların değişmeyeceğini ve onları kimsenin değiştiremeyeceğini ve bunun çabalamaya değmediğini.