özellikle endonezya’da hâlâ oldukça yaygın olan insana reva görülemeyecek, berbat bir uygulamadır. uygulanış biçimleri ülkeden ülkeye hatta bölgeden bölgeye değişiklik gösterebilir.

evli, mutlu, üç çocuklu.

bir yol biliyorum. yol da beni biliyor, tanıyor. alışkın bana.

bazen hışımla, bazen sakin sakin yürüyorum o yolda. dönüp dolaşıp gidecek bir yer bulamadığımda vardığım yer. senin de var biliyorum. iyi ki de var haklısın. ne olurdu halimiz sıkıştığımız yerde kalmak zorunda kalsaydık düşünsene. nerede sıkışıyorsan orası ait olmadığın yer. nerede buluyorsan sıkışıklığının zincirlerinden kurtardığında kendini tam olarak oradan bahsediyorum şu an evet.

bilmeye biliyorum, dünkü çocuk değilim hoş. yön duygum yok benim doğru ama bulmak için aramaya ihtiyacın olmayan bir yer orası. çaresizlik, imkansızlık, seçeneksizlik ve en fenası da bunların hepsinin bir arada olduğu, o sıkışmışlık olarak yaşamak, tanımlamak zorunda kaldığımız durumların içindeyken istemsizce sürüklendiğimiz sessiz, ıssız sokaktan söz ediyorum. aynı anda hepimiz orada olsak da birbirimizi göremediğimiz, duyamadığımız, dokunamadığımız yerden. kimsenin kimsenin elinden tutamadığı, çık artık oradan telkinlerinin işe yaramadığı... ancak bir profesyonelin o da seninle doğru kanala girebilirse ışık tutabildiği, yolunu aydınlatabildiği. biliyorsun işte. sen. kendine dönüşün.

şimdi sırasıyla neler yaşayacağımı çok iyi biliyorum. geçeceğim tümsekleri, yol ayrımlarını, karşılaşacağım işaret tabelalarının yerlerini, nereden saparsam iyi nereden saparsam kötü olacağını -evet bana göre iyi ve kötü-. yol boyunca bambaşka tecrübeler yaşayacağım elbette. hiçbiri bir diğerine benzemez. zaten o yüzden yol değil yolculuktur ya mesele. ama demek istediğim şu; buraya ilk defa gelmiyorum. geldiğim yerden korkmuyorum. bunun ne kadar kaçınılmaz ama ne kadar gerekli olduğunu iyi biliyorum. bundan mutsuz değilim. peki ne anlatıyorsun sen dediğini duyar gibiyim. aslında hiçbir şey. kabul etmeye çalışıyorum sanırım. evet buradayım yine. bendeyim. benleyim. ama bildin, doğru; aslında burada olmak istemiyorum.

genellikle kadınlardır. bu konuda çok doluyum. yaşın fark etmez, ne giydiğin fark etmez, ister mini eteğinle crop top’unu giy, ister her yerini ört, yüzünü bile ört, yine cinselleştirileceksin. yine insanlar senin kim olduğunu, ne düşündüğünü, yeteneklerini değil, cinsel kimliğini önemseyecek. sen onlarla konuşurken akıllarında senin dediklerin değil de, seninle neler yapabileceği geçecek. bir cinsel kimlikten öteye geçemeyeceksin, erkeklerden aşağı görüleceksin, tek vasfın ev hanımı olmak ya da çocuk bakmakmış gibi davranacaklar sana. bulunduğun konumda onlardan aşağıysan pek sorun değil, ancak cinsiyetçi bir erkeğe göre üst konumda bulunadur, hemen iftiralar başlayacak, aşağılanacaksın. üzüleceksin, senin ne derdin olabilir ki diye aşağılanacaksın, bir şeyde ustalaşmaya çalışacaksın, sen ne anlarsın diye aşağılanacaksın. erkeklerin asansörle çıktığı yolları biz merdivenlerden çıkıyoruz diyeyim kısaca. ve bunu bilmek benim içime o kadar büyük bir sıkıntı veriyor ki. inanılmaz bir tipi olanlar bu durumdan daha çok muzdarip oluyor ancak her kadın, cinsel kimliği üzerinden minik bir hapis hücresine sokulmaya çalışılıyor. evlen, çocuk yap, temizlik yap, yemek yap, bu kadar.

yobaz acaba ağaç kovuğundan mı cıktı?
ya da annesi onu neyzen tevfik'in de dediği gibi "doğurmayıp ...tı" mı?

"bir delil olsa da inanacağım yok" diyen aktrollerin açacağı bir başlıktır.

"kazanabileceğim bu oyunu oynamak istemedim. istediğim biricik kredi, gösterdiğim biricik özveri bu benim, ama bunu yaptım ve bu yüzden benim o kasvetli, benim o kederli kıskançlığımı, bazı bazı seni haklı olarak sinirlendirmiş olan bayağılıklarımı bağışlamış olduğunu ummak isterdim, philippe. ben de bağlayabilirdim seni, gücünden özgürlüğünden, mutluluğundan yoksun bırakabilirdim; o korktuğun, o aradığın acılı kaygıyı ben de uyandırabilirdim içinde. istemedim. seni hiçbir kurnazlığa başvurmadan sevmek, göğüs göğüse çarpışmak istedim. silahları sen bana kendi elinle verirken, hiçbir savunmaya başvurmadan bıraktım kendimi sana. iyi ettiğimi sanıyorum. bana öyle geliyor ki sevgililer arasındaki bu amansız savaştan daha büyük bir şeydir aşk. sevdiğimizi açıkça söylememiz, gene de sevilmemiz olanaklı olmalı...  ben sana karşı akıllı bir politika gütmek istemiyordum ki, sevgilim. yapmacığa kaçamazdım, önlemci olamazdım. seni seviyordum."

andré maurois - iklimler

pink floyd'un efsane bateristi. david gilmour ve roger waters arasındaki kavgalarda ortada kalmış mütevazı kişilik. bir röportajında david ve roger'ın kavgaları olmasaydı o albümleri yapamazdık demiş üstad.

sözlüğün kanseridir bunlar. iki gülmek/güldürmek istersin gelir başlığın altına tonla duyar kasar, ahkam keser ilgi dallaması. maksat artı oy olunca gemileri de yakarlar anasını satıyım. bir de bizim gibi duyar kasmayan yazarları değişik şekilde suçlarlar. küfür serbest olsaydı bunlara öyle küfürler ederdim ki… ah ulan ahhh…

bilin bakalım sabah 8.30'da işe gidecek olmasına rağmen kim arkadaşıyla lak lak ediyor? evet bennn.
size iyi geceler dostlarım, beni bırakın siz devam edin...

kapanması hangi akla hizmettir anlaşılmayan eğitim kurumları.

düşünsene bundan 60-70 yıl önce bugün eşek düdüklenen köylerde çocuklar keman çalıp beethoven falan biliyordu.

mevsimlik rüzgarlar nedeniyle oluşan (bkz: muson iklimi) dünya'da en belirgin güneydoğu asya'da görülür. bu bölgeye bu nedenle (bkz: muson bölgesi) ya da (bkz: muson asyası) denir. sicakligin basınç üzerindeki etkisi ile açıklanabilen ve temelde kara ve denizlerin faklı ısınma özelliğinden kaynaklanan bu durum yaz mevsiminde hint okyanusu üzerinden gelen nemli havayı güneydoğu asya kıyılarına taşıyarak bölgede bol miktarda yağış görülmesine neden olur. türkiye ile kiyaslsnirsa en yağışlı rize'den 100 kat fazla olduğu gözlenmiştir. tabi pirinç tarımı için mükemmel bir ortam olduğu için özellikle (bkz: çin yemek kültürü)nün pirinç temelli olmasının en önemli nedenlerinden biridir. bitki örtüsü olarak (bkz: savan)(bkz: orman)örtüsünün bulunması ise yağışın dengesiz düzensiz ve aşırı olmasından kaynaklanır. fakat felaket boyutunda meydana gelen yaz masonları sonucu oluşan sel ve toprak kayması malesef bölgenin gelişmemiş ülkeleri için bir kabus olmuştur. her yıl mutlaka bir felaket ile karsi karşıya kalmaları mümkün olan bölge halki genelde eğitim seviyesi ve ekonomik geliri düşük olduğu için herhangi bir önlem almak konusunda yetersiz kaldığının bile farkında değil.

köy ortamında yaşayıp doğal beslenmek.
en önemlisi kafaya takmamak,umursuz olmak.

1366 tanesi dikey ve 768 tanesi düşey pixeller, sonsuz derecede paralel değildir. paralel gördüğümüz şeyler yanılsamadır. misal, tanrı olgusu gibi.

edit: beyin böyle tatlı şakaları, kandırmaları, pandik atmaları sever ve tanrı olduğuna sizi de ikna eder diyerek kapışmaya hazır olduğum hede.

merhaba karalama defteri,

biraz saçmalamaya geldim. anonim olmanın verdiği rahatlıkla saçmalama özgürlüğüm var diye düşünüyorum. zaten buraya geliş amacım da bu. içimi dökmek.

eskiden çok düzenli bir hayatım vardı. 12 oldu mu yatar 06.50 de uyanırdım. rahatça uyuyabilmek için haftasonunu beklerdim. şimdiyse savrulan bir yaprak gibi istediğim saatte uyuyup istediğim saatte kalkabiliyorum. kulağa hoş geldiğinin farkındayım ama değil. hele ki 2 yıldır bu şekildeyse. artık bir amacım olsun istiyorum. bir şeylere tutunmak. tamamen amaçsız değilim şuan. ama yetmiyor işte.

şu pandemi de bitsin artık allah aşkına! koronası bitmeden mutasyonlusu çıktı başımıza bir de. hayat normale dönebilir misin, bir şey deneyeceğim de?

biri şunu atsın gözünüzü seveyim dediğim akpli arkadaş.

(bkz: seri artı oy veren melek)

nasıl yanlış tercih yapılır konusunda sayfalar dolusu konuşabilirim.doğru tercih ne demek bilmiyorum ben.