iyi çocuktur severim. her daim gülümseten yazar. abi sni çok seviyorum hayranımsın

olmayan sistemdir. sistemsizliğin sistemidir. boş beyinli üç beş takım elbiselinin elinin altındadır. vah ki bu sistemsizliğin pençesine takılana, vah ki bu sistemsizliğin çarkında kaybolana.

sıradan birine bira satması muhtemeldir. biranın tarihi 8000 yıl öncesine dayanıyor.

kitabını okurken arada kafasını kaldırıp yanından yöresinden geçen insanlara bakmayı seviyordur. korna çalan arabayı, alışveriş poşetleriyle ellerini doldurmuş bir kadının topuklarının sesini, mağaza vitrininde gördüğü oyuncağı isteyen çocuğun ısrarcı sesini, yüksek sesli sokak satıcılarını, şehir gürültüsünü kitabıyla duymayı seviyordur. biraz erken geldiyse şehrin uyanışını, insanların telaşlı adımlarını, işine ya da okuluna yetişmek için kahvaltı etmeden çıkıp fırınlarda kuyruk oluşturan insanları seyretmeyi seviyordur. vakit geçse şehrin aydınlatmasının ne kadar yanlış olduğunu fark etmeyi, eğlence mekanlarından taşan müziğin yüksek sesini seviyordur. hiç tanımadığı insanların, araçların, kokuların okuduğu kitaba karışmasını seviyordur. bazı kitaplar sessizliği değil kendisine ortak olacak kocaman bir hayatı arar diye düşünüyordur.

yapılmaması gereken gereksiz bir el şakası. ense bölgesine alınan hafif darbeler dahi kişiye ciddi zararlar verebilir. ilerleyen dönemde parkinson'a götüren bir sürecin başlangıcı olabilir. yapmayın, yaptırmayın, yapanı görürseniz sinkaflı kelimeler kullanabilirsiniz.

ama belki bir gün, bir şiirin içinde rastlaşırız seninle...
hırsız yavuz

gözlerin o kadar yeşil ki, öpsem gözlerinden, dudağımda bir orman filizlenir.
mecnun çınar

“yalnızlık..yalnızlık gece ayazında sabaha kadar beklemek gibidir. ısınmak için güneşin doğmasını beklersin ama o güneş hiç bir zaman doğmaz. yalnızlık bulmadığın sevgiyi başka yerlerde aramak gibidir. ne yaparsan yap onu bulamayacağını bilirsin ama yine de denemekten vazgeçmezsin onun boşluğunu hep başka şeylerle doldurmaya çalışırsın. yalnızlık aynı havaya soluyup da bir türlü yan yana olamamak gibidir. aldığın her nefeste onun kokusunu duymak istersin ama yapamazsın.aldığın her nefes ciğerini acıtmaya başlar. yalnızlık dediğin eski bir sandalyenin gıcırdamasıdır yalnızlık..

iskender çınar

demokrasi anlayışı oturmamış ve yeterli eğitim düzeyine sahip olmayan toplumlarda uygulanmaya çalışıldığında çoğunluk faşizmine dönüşmesidir.

kütüphane memuru olmak isterdim. tam karakterime uygun bir iş. üniversite bittiği dönemde kpss ye girip lise mezunu olarak memuriyete geçen pek çok arkadaşım olmuştu. ben devletin bize verdiği eğitimin ailemizin bize verdiği emeğin hakkını vermemek yanlistir, başkasının layık olduğu yere geçmek kul hakkına girer diye denememistim. sonra bir baktım ki bizim branş açıköğretim mezunu öğretmen kaynıyor. yaptığım işi çok seviyor olsam da bugün fırsatım olsa geçiş yapabilecek cesaretim olsa yine de kütüphane memuru olmak isteyebilirim.

genellikle hukuki bir terim olarak kullanılan kelimedir.

ne kadar erken öğrenilirse o kadar iyidir çünkü hepimiz aslında tekiz bence

şükrü erbaş, bu şiirinde bahsettiği köylülüğün içinde yaşamış, yetişmiş bir şairdir. ayakları gayet de toprağa değmiş bir insandır.

bu şiirde köylüler değil "köylülük" eleştirilmekte. şiirde eleştirilen köylüler sırf köyde tarla sürüp toprak damlı evlerde yaşayan insanlar değil. billur saraylarda, çok odalı kent evlerinde yaşayanların da taşıdığı köylülük. köyde yaşamak bu şiirin konusu olmaya yetmediği gibi kentte yaşamak da hedef tahtasından kurtulmaya yetmiyor.

yani köylülüğü, kentte yaşamak, hatta şehirli olmak dahi paklamıyor. bu şiirde kökeni köylü olan insanlardan ziyade köylülük kültürünü eleştiriyor şair.

kurşunlu camii/ kayseri


soğanlı vadisi/ kayseri

sözlükte herkesin birbiri ile senli benli konuşması durumu. ben sizli bizli konuşanları anlamıyorum şahsen. aga sözlük burası. ben neden gidip trollere siz demeliyim. ya da diyelim ki troll olmayanlara dedim, o zaman da ayrımcılık olur. karşımdaki 1 kişiyse, ben neden ona siz demeliyim. bu adam yüce konsey mi, çete lideri mi, tek bir kişi abi. ben salağım galiba.

edit: tabiki bana siz diyene ben de siz demek zorundayım. ama bunun haricinde çoğunlukla sen derim.

"çok güzel bir kadınsın, mutsuzsun, neden?"

bir- çok güzel bir kadın değilim.
iki- bunun konumuzla ilgisi ne?

samimiyetsizlikte arşa çıktım dönemiyorum seviyesi.

mutluluğunu, sevincini, hüznünü, acını, sıkıntılarını, dertlerini vb. anlık durumunu paylaşıp içini dökebileceğin bir kazan. dökülün bakalım ne varsa kazanın içine en son kaynatıp herkese ikram edeceğiz.

mesela ben şu anda aşırı derece de sinirliyim ve bu sinir tüm vücudumu kastı. ellerim ve ayaklarım titremeye, başım, göğüs kafesim, gözlerim ağrımaya başladı.

kalbi yerinde tutan en güçlü bağdır.
ön mediasten(mediastinum anterius)'ta bulunur.

“bunu kimse söylemedi belki düşündü
çünkü vardır insanın yaşamasında
uyku ve öfke gibi vardır
kimse söylemedi
tuzunu çoğaltan bir denizde
nasıl batarsa güneş öyle bende kaçırdım
ki gözüm bütün gün
boyu lekelerde
kaçırdım ama şöyle de söylenebilir
şiirin bütün geçmişinin dışında
önceden açıklanan her şeyin dışında
örneğin en sıcak ülkelerin yazında
en soğukların kışında
yanarım üşürüm berbat olurum
hiç bir şeye yaramam
ama yine de seni severim
o zaman sen de beni sev
evet.”

turgut uyar şiiri.

budizmdeki karma yasası sırf bunun için uydurulmuş olabilir. maalesef o kast sistemini hala ayakta tutabiliyor.

(bkz: ağzı kokan iri popolu kadınlardan hoşlanıyorum)

yukarıdaki hikayede anlatılan "sevgili" bu katagoriden sanırım.*

herkes onu terk etmişti, yalnızlık tüm şiddetiyle üzerine çökmüş, son gücünü de elinden almıştı.
mecburiyet, stefan zweig.